FILM
Een gevoel van déjà vu bekruipt je bij het zien van Flower & Garnet, het debuut van de Canadese filmmaker Keith Behrman. De plot, de scènes, de personages, we hebben ze allemaal al eens eerder gezien. Niet noodzakelijk in dezelfde volgorde of combinatie, maar wel in soortgelijke contexten en met soortgelijke moralen die al te nadrukkelijk de onafhankelijke filmsfeer willen benadrukken. Het ongeïnspireerde gebrek aan originaliteit is al zichtbaar in de openingsminuten, waarin de eeuwige flux tussen leven en dood getoond wordt d.m.v. een overlijden in het kraambed. Meteen is duidelijk wat voor film Flower & Garnet zal worden, welk pad de personages zullen afleggen en welke lessen ze daaruit zullen trekken. De honderd minuten van de prent zijn dan ook grotendeels een overbodige oefening in voorspelbaarheid, onderbroken door zeldzame emotionele lichtpuntjes, en doordoor een triomf der middelmatigheid.

De titel slaat terug op twee van de hoofdpersonages. Garnet is het jongetje dat zijn moeder in het kraambed verloor, Flower zijn jaar oudere zus, die na haar moeders dood haar vader eigenhandig overtuigt de jongen niet uit zijn leven te bannen, in een van de weinige treffende scènes uit de film. Haast meteen springen we acht jaar verder. Flower is een tiener geworden, volop in haar seksuele ontwikkeling, die nog steeds een moederfiguur is voor Garnet. De jongen houdt er bizarre hobby's op na – zand eten, pieren in water conserveren – en de relatie met zijn vader is onderkoeld. Aangespoord door Flower doet de vader op Garnets verjaardag een inspanning om de band met zijn zoon aan te halen. Hij koopt hem een speciaal cadeau: een luchtbuks. Het kindergeweer doet de relatie tussen zoon en vader mondjesmaat openbloeien, maar het wapen leidt de jongen ook een pad op dat gevaarlijk is voor iemand van zijn leeftijd.



Deze plot mag dan wel een goede samenvatting zijn van wat regisseur Behrman tracht te vertellen, maar de realiteit is dat het potentieel ervan nooit naar de oppervlakte komt. Het scenario zelf is daar schuldig aan, door voor te excentrieke personages te gaan in een te stereotiep grauw milieu, en het geheel te doorspekken met plotwendingen die soms voorspelbaar zijn, soms tenenkrullend, vaak er met de haren bij gesleurd, en altijd emotioneel hol blijven. Maar ook de cineast wringt elke mogelijke empathie van de kijker vakkundig de nek om door er een slakkentempo op na te houden. Zo traag schrijdt de film voort dat zelfs de meest geoefende cinefiel veelvuldige blikken op zijn horloge niet zal kunnen vermijden. De onkunde van de regisseur eindigt daar niet, want hij bant ook nog eens alle humor uit de prent. Dit soort verhalen heeft lichte momenten nodig om te kunnen slagen, maar Behrman film alsof hij een zwaar Grieks drama op poten zet, met een ernst die op de lachspieren zou werken, mocht Flower & Garnet niet zo schrijnend teleurstellend zijn. Deze aanpak verhoogt de kunstmatigheid van de plot en de personages, zodat meevoelen met wat zich op het scherm afspeelt er niet bij is.

De enkele keren dat er toch een greintje empathie te bespeuren valt, heeft dat vaak niet te maken met script of regie, maar met de acteurs, die zich vrij goed uit de slag trekken. Hoofdrolspeler Colin Roberts (Garnet) werd amper vier dagen voor de start van de opnames gecast en misschien is het daarom dat hij een natuurlijk realisme uitstraalt, hoewel zijn personage alles behalve een typische jongen van acht is. Jane McGregor (Flower) is de vermelding in de titel eigenlijk niet waard, omdat ze te weinig in de prent voorkomt en haar relatie met Garnet te weinig ontwikkeld wordt om hen door een ampersand als duo te vereeuwigen. De actrice heeft ook de pech dat ze met een ontzettend moralistische en ongeloofwaardige nevenplot wordt opgezadeld, waardoor haar impact danig de dieperik in duikt. Als de vader blijft Callum Keith Rennie te veel op de vlakte in zijn acteerspel om diepgang te creëren en je krijgt het gevoel dat zijn aanwezigheid in de film eerder een handig scenarieel lapmiddel is dat een noodzaak om het verhaal te vertellen. In de nevencast valt voor het overige enkel Dov Tiefenbach op, wiens personage als enige na het rollen van de eindgeneriek blijft rondspoken in je hoofd.

Met Flower & Garnet krijg je kortom een film op je bord die zo overtuigd is van de Ernst van het verhaal dat hij wil vertellen dat alle emotie, verrassing en empathie met het badwater worden weggegooid. In de premisse valt nochtans de kiem te ontdekken van een potentieel interessante prent, maar die belofte kan Keith Behrman nooit waar maken. Dat de film niet volledig ten onder gaat aan de loodzware druk van arty drama is louter toe te schrijven aan enkele goede acteerprestaties. Als Flower & Garnet één ding bewijst is het dan ook dat rekenen op een cast om een onderontwikkeld verhaal en een gebrek aan artistieke visie te verdoezelen niet voldoende is om de kijker te foppen.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Flower & Garnet is goed zonder dat ze excelleert. Grain is regelmatig in geringe densiteit aanwezig, maar verstoort het kijkplezier nooit. Het contrast blijft ook in duistere scènes overeind, scherpte is consequent doorheen de film en de kleuren ogen weliswaar grauw, maar dat was ongetwijfeld een artistieke beslissing. Op audiovlak zou ik de stereotrack aanbevelen i.p.v. het Dolby 5.1-spoor dat ook op de schijf staat. Die laatste track is immer niet meer dan een ‘unwrapped’ versie van het tweekanaalsspoor. Beide tracks klinken helder maar ontbeert het aan dynamiek.

EXTRA'S
Enkel Trailers voor Flower & Garnet en drie andere films van het Concordelabel staan in de bonussectie.

CONCLUSIE
Flower & Garnet is zo overtuigd van zijn eigen ernst dat naast de humor ook de empathie uit de film geknepen wordt. Bol van de clichés staat de prent bovendien, zodat het aan de acteurs is om toch nog iets te redden aan deze productie. Beeld en geluid zijn zeer degelijk op disc, maar de bonussectie bevat enkel een handvol trailers.