SERIE
Dit wordt een beetje een moeilijke bespreking.

The Peacekeeper Wars, op deze release herhaaldelijk verkeerd gespeld als The Peacekeeper War, is de miniserie die het laatste deel van het redelijk abrupt geëindigde seizoen 4 van de gelijknamige televisieserie opvolgde, en een jaar na het afvoeren van de reguliere serie een afsluiting bood aan de nog lopende verhaallijnen. Na een massale campagne van Farscape-fans werd de originele ploeg (ze zijn allemaal weer van de partij, alleen Raehee Hill is bijna niet meer te herkennen na wat blijkbaar een ongelukje bij de kapper was) nog één keer herenigd, en kroop medebedenker en voornaamste grossier in de vele animatronische en prostethische ruimtewezens, Brian Henson (yup, zoon van), op de regiestoel. Alhoewel de reeks Farscape op de eerste acht afleveringen na in de Benelux door distributeur Bridge niet verder werd gecommercialiseerd, heeft Bridge de 3 uur durende afsluitende miniserie hier wél met Nederlandse ondertiteling uitgebracht. Wat ons meteen bij het grootste en voornaamste probleem brengt: als U nog nooit van Farscape heeft gehoord, of zelfs als u de eerste acht afleveringen hebt gezien die hier wél zijn uitgebracht, en er vervolgens een wormgat in uw geheugen zit waar afleveringen 9 tot en met 88 horen te zitten, is deze release beslist niets voor u. Alhoewel hoofdacteur Ben Browder (John Crichton) ergens in het begin van de minireeks de opzet van de vier eerdere seizoenen heel even samenbalt tot een korte uiteenzetting van één, hooguit twee minuten, zal u na een kwartier waarschijnlijk hoofdschuddend of in uw haar krabbend het televisietoestel afzetten, niet begrijpend wat de hele ammehoela over Scarrans, Peacekeepers, Dominars, Leviathans, fahrbots en tralks, wezens met vlechten in hun gezicht, een TL-buis in hun hoofd, zwevende lelijke muppets en bijna pornografisch geklede alien chicks nu feitelijk over gaat. Jammer genoeg hebt u dan ook meteen de afspraak met een stukje televisiegeschiedenis gemist, namelijk één van de meest inventieve, mooist vormgegeven en onvoorspelbaarste science-fiction series die het televisiescherm het afgelopen decennium heeft gevuld.



Voor wie toch even in het Farscape-universum wil ondergedompeld worden, raad ik ten stelligste de enige totnogtoe Nederlands ondertitelde release aan met de beginafleveringen, en de rest mag zich verdiepen in de besprekingen van de zogenaamde, op regio 1 verschenen, Starburst Editions die ik in de loop der jaren voor DVD Info heb bij elkaar geschreven: delen 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11 en 12 bevatten gedetailleerde synopses. Voor wie desondanks toch een poging wil doen en deze Peacekeeper Wars wil bekijken, volgt hier een kleine samenvatting van vier jaar miserie, kommer en kwel van het levende schip Moya en haar voortvluchtige bemannning: Astronaut John Crichton (Ben Browder) wordt met zijn experimentele ruimtesloep tijdens een experiment van de NASA in een wormgat gezogen, en arriveert aan de andere kant van het universum op het schip Moya, bestuurd door een in symbiose daarmee levende Piloot (Lani John Tupu). Andere passagiers zijn voornamelijk ontsnapte gevangenen: een Luxaanse krijger Ka D'Argo (Anthony Simcoe); hysterisch opdondertje en gepatenteerde viezerik Rygel XVI (Jonathan Hardy), een afgezette vorst met een betonnen maag; de (intussen de reeks verlaten hebbende) hogepriesteres Pa'u Zotho Zhaan; maar het is vooral de in ongenade gevallen Peacekeeper-soldate Aeryn Sun (Claudia Black) die zijn interesse weet te wekken. Door vier jaar door de ruimte te vliegen als ex-gevangenen en doelwit van de meedogenloze militaire orde der Peacekeepers, heeft de crew van Moya geleerd om elkaars gebreken aan te vullen, en al even vaak dan elkaars hachje gered hebben ze elkaar bijna allemaal mee de verdoemenis ingetrokken, Aeryn en John incluis. In feite was één van de grootste drijvende krachten van het scenario het doen-ze-het-wel-of-niet spelletje tussen deze twee, dat telkens door de loop der gebeurtenissen onderbroken werd. In de loop der jaren zijn er passagiers bijgekomen en verdwenen; Naast John, Aeryn, Rygel, D'Argo en de Piloot maken bij het begin van de Peacekeeper Wars ook nog de sletterige dievegge Chiana (Gigi Edgley), de halfgekke kruidenvrouw Noranti (Melissa Jaffer) en de halve gare stervensbegeleider Stark (Paul Goddard) deel uit van het boordpersoneel. Verder huizen er op Moya twee zeer vreemde gasten: Scorpius (Wayne Pygram) was ooit de gezworen vijand van John, maar heeft op Moya politiek asiel gevraagd en gekregen, en voormalig bemanningslid Sikozu (Raelee Hill) heeft Scorpius' kant gekozen.



Drie jaar na Johns onfortuinlijke intrede in het Farscape-verse staat het universum op het punt waarop een allesvernietigende oorlog dreigt uit te breken. Aan de ene kant van de intergalactische boksring bevinden zich de facistische Sebaceaanse Peacekeepers, onder leiding van sexy commandant Mele-on Grazya (Rebecca Riggs), die het hele universum wil onderwerpen aan hun militaire structuur; aan de andere kant zijn er de monsterlijke Scarrans onder leiding van keizer Staleek (Duncan Young), die nog een stapje verder willen gaan en met niets minder genoegen nemen dan de complete vernietiging van hun tegenstanders. Tussen de twee vechtende partijen bevindt zich Scorpius, een Scarran-Sebaceaanse halfbloed die de ondergang van de Scarrans gezworen heeft, en meent dat John Crichton, die met behulp van een oud ras, de Ancients, de kunst van het reizen door wormgaten (singulariteiten in het tijd en ruimte-weefsel) heeft eigen gemaakt, ook over voldoende kennis beschikt om hier een wapen van te kunnen maken, een soort alles opslokkend zwart gat dat in de oorlog tussen de Peacekeepers en de Scarrans de balans definitief zou kunnen doen omslaan in het voordeel van diegene die Johns kennis kan bemachtigen, zij het goedschiks, zij het kwaadschiks. Er zijn echter een paar zeer praktische maar dringende problemen die de aandacht van de crew vereisen: Aeryn Sun is om te beginnen zwanger van Johns kind, dat mogelijk ook over de benodigde kennis beschikt, en op het einde van seizoen 4 hebben de vluchtelingen op Moya de Scarrans behoorlijk nijdig gemaakt door het epicentrum van hun militaire macht, de basis Katratzi, in frennen vaneen te blazen. In de laatste aflevering, Bad Timing, zagen we hoe bij een noodlanding op een waterplaneet John en Aeryn door de lokale inwoners tot kristallen uiteen gepulverd werden en in zee belanden, gevolgd door de onheilspellende boodschap "to be continued..." - wetende dat de productie toen op haar achterste lag, was het in elk geval niet het bevredigende einde waar de fans op zaten te wachten.



The Peacekeeper Wars opent met een bijzonder fijn CGI-shot waarin Rygel de bodem van de rivieren afschuimt op zoek naar de gezonken kristallen. De bewoners van de waterplaneet, de Eidelons, zijn een vreedzaam maar uiterst paranoïde ras, die als laatsten het vermogen zouden geërfd hebben om een weldoende invloed op strijdende partijen te kunnen uitstralen, en die zo de oorlog tussen de Peacekeepers en de Scarrans definitief zouden kunnen beëindigen. Zouden, want in de zestig dagen die het geduurd heeft om alle restjes John en Aeryn te verzamelen zijn de schermutselingen uitgebreid tot een grootschalige oorlog, die alleen nog maar in intensiteit toeneemt, waarbij er bij beide zijden miljoenen slachtoffers vallen, alhoewel de Scarrans door hun brute kracht op punten alvast schijnen te winnen. De Eidelons staan toe dat John en Aeryn gereassembleerd worden, maar het stukje kristal dat de zwangerschap van Aeryn mogelijk maakte is in Rygel blijven steken, waardoor die voorlopig de baby draagt. Het overplanten van de baby dringt zich op, alhoewel dat niet makkelijk is in de huidige situatie van oorlog. De Eidelons zijn de afstammelingen van een andere familietak die 12.000 cykels geleden van de buitenwereld werden afgesneden, maar door het Moya-team gered werden (meer bepaald in de dubbelaflevering What Was Lost uit het eerste deel van seizoen 4) op de planeet Arnessk. Die wezens (die in de reeks de Interions heetten) zijn hopeloos in de minderheid, maar als ze hun kennis zouden kunnen overdragen naar hun opvolgers, zou er weer een ras ontstaan dat de vrede in de ruimte voor eeuwig zou kunnen waarborgen, en de Scarrans en de Sebaceans uit elkaars haren / schubben zou kunnen halen.

Er is echter nog een plan B: om de ruimte te behoeden voor de terminale oorlog zou John Crichton ook het lang gevreesde wormgat-wapen kunnen bouwen, en in plaats van deze aan de meestbiedende - Scarrans of Peacekeepers - af te staan, het ding gebruiken om de rivaliserende troepen voor eens en altijd op hun kont naar de uitgang glijdend, uit de ruimte te slingeren. Vooral Scorpius ziet deze optie wel zitten - per slot van rekening is het dat waar hij zowat de hele reeks naar gestreefd heeft - en nu John in een onzekere fase zit nu hij binnenkort de zorg van moeder en ongeboren kind op zich moet nemen, lijkt deze optie zeer aantrekkelijk. John kan echter alleen voorspellen wanneer wormgaten zich manifesteren; het actief creëren van deze, en ze als wapen gebruiken, zit er voorlopig nog niet in.



Zo ver zijn we echter nog niet, en voorlopig, in al zijn onvolkomenheden, krijgt plan A de voorkeur. Buiten het winnen van het vertrouwen van de Eidelons en het transporteren van enkele van hen naar Arnessk zit een resem praktische problemen tussen droom en daad: de Peacekeepers landen op de waterplaneet, en Scorpius waarschuwt John dat hij waarschijnlijk op de reis zal overvallen worden door de Scarrans. Op Arnessk aangekomen, waar ex-Moya passagier Jool (Tammy McIntosh) intussen werkt en woont, kunnen John en Aeryn de Eidelons overtuigen om een kleine fractie naar de waterplaneet te sturen. De Scarrans vernietigen echter de tempel van Arnessk en al haar inwoners, en ze nemen de delegatie van Moya gevangen. De Eidelon Yondalao (Ron Haddrick) probeert keizer Staleek nog te bewerken tot een meer pacifistische houding, maar door ingrijpen van oorlogsminister Akhna (Francesca Buller), die van oordeel is dat met tegenstanders die naar alle waarschijnlijkheid verslagen zullen worden niet onderhandeld wordt, komt daar niets van in huis. Stark kan het vermogen van de stervende Yondalao met zijn empathische gave in zich opnemen, en de bemanning waagt een uitbraak naar de achtergebleven Eidelons op de waterplaneet. Daarbij krijgen ze hulp uit onverwachte hoek: D'Argo's zoon Jothee (Nathaniel Dean), die sinds het begin van seizoen 3 in onmin leeft met zijn vader, is kapitein geworden van een Luxaans schip, dat hen op het nippertje hun hachje kan redden. Crichton heeft intussen Staleek al meegenomen naar de unrealized reality, een parallel universum waar het wezen Einstein (John Bach) Staleek tenminste diets kan maken dat John inderdaad zo geen wapens kan maken.

Maar wat niet is kan nog komen, natuurlijk. Peacekeeper-kapitein Braca (David Franklin) verbergt zich in het heiligdom op de waterplaneet met een laatste restant Eidelons, en vraagt dringend om hulp. De bemanning van Moya rukt een laatste keer uit om het universum te redden. Ditmaal is de afloop onzeker: één van hen is een verrader die blijkbaar voor rekening van de Scarrans werkt, en een andere moet zijn leven opofferen om de veiligheid van de rest te garanderen. Hierdoor is John zo pissed off dat hij eindelijk het gevreesde wapen bouwt én activeert... en op dat moment realiseren zich de zowel de Peacekeepers als de Scarrans dat ze met het door willen gaan van de oorlog de facto hun eigen doodvonnis hebben ondertekend.



The Peacekeeper Wars is voor de fans van de reeks een zéér mooie en allesomvattende afsluiter, waarin zowat alle onbeantwoorde vragen worden opgelost, en waarin alle klassieke sequensen die van Farscape zo'n succes maakten, zoals de hallucinaties die Scorpius' neurale kloon Harvey in Johns hoofd veroorzaakt, nog eens bovenkomen. De laatste dergelijke hallucinatie waarin Harvey definitief afscheid neemt van John is overigens een duidelijke knipoog naar 2001, A Space Odyssey, alleen ditmaal mét zowaar nog inhoud ook. Het lang verwachte huwelijk tussen Aeryn en John vindt, na een paar valse pogingen, eindelijk plaats, en hun baby wordt in redelijk dramatische omstandigheden geboren. Daarbij aansluitend geven de Eidelons bovendien eindelijk een plausibel antwoord op de vraag hoe het komt dat de genetica van de Sebaceans en de mensheid compatibel zijn, en ook hoe het komt dat de Peacekeepers uiteindelijk verworden zijn tot de bende nazi's die ze bij aanvang van de reeks waren. Omdat het bovendien de laatste Farscape ooit zou worden, wordt er niet echt zuinig omgesprongen met de personages: drie voorname protagonisten, die in de reeks al een hele tijd meegingen (eentje zelfs al vanaf aflevering 1) leggen definitief het loodje. Alhoewel er met héél veel verbeelding nog wel een volgend vervolg zou aan de reeks zou kunnen gebreid worden (bij Star Trek houden ze dat al jaaaaren vol), lijkt deze minireeks toch echt bedoeld als afsluiter, de grootste gevaren zijn bedwongen en ieder - tenminste, diegenen die het overleefd hebben - gaat uiteindelijk zijn eigen weg... misschien op zoek naar nieuwe avonturen? Een mens mag toch dromen...



BEELD EN GELUID
Deze uitgave van Bridge kan qua beeldkwaliteit niet tippen aan de Starburst editions. Vooral de donkerdere sequenties zien er stoffig uit, en de vele aanwezige CGI-shots missen duidelijk scherpte. De kleuren zijn een stuk minder fel en schreeuwlelijk dan in de reeks - waar dat overigens een handelsmerk was - en neigen meer naar het donkergroene. Af en toe zijn de camerabewegingen zo snel dat er ghosting optreedt. Het ergste zijn echter de blatante fouten in de compressie die geregeld optreden - zie eerste screenshot in de scène waarin Rygel naar het oppervlak zwemt. De keuze om de reeks over twee single layer discs te spreiden, ongetwijfeld om budgettaire redenen, valt te betreuren. De geluidstrack is net als op de televisie-releases zowel uitgevoerd in een matte Dolby Surround 2.0-track, als in een Dolby Digital 5.1-versie waarin veel meer aandacht wordt besteed aan de geluidseffecten. Alhoewel hier ook de rode draad schijnt te zijn dat de manier waarop met de geluidseffecten wordt omgesprongen, een zwak doordrukje is van de Starburst Editions. De subwoofer rommelt hier en daar wel wat onbestemd, en als Moya voorbij een vloot Scarraanse oorlogsschepen vliegt, draait er iemand het volume omhoog, maar de zalige immersieve tracks van de televisiereeks worden niet geëvenaard.

EXTRA'S
In tegenstelling tot de Starburst Editions van de televisiereeks én de buitenlandse uitgaven van The Peacekeeper Wars bevat deze versie geen extra's, buiten enkele cross-promotionele trailers van andere Bridge-producties.



CONCLUSIE
Farscape: The Peacekeeper Wars biedt in elk geval de reeks een waardiger einde dan seizoen 4, alhoewel de vierdubbel-aflevering een wat overhaaste indruk maakt, en denkelijk niemand voor de reeks warm zal kunnen maken die al niet op voorhand hier naar uitkeek. De getrouwheid aan de televisiereeks is voorbeeldig, de productiewaarde hoog en de Farscape-fans zullen eindelijk beloond worden voor het wachten.