Farinelli vertelt het tumultueuze levensverhaal van de broers Broschi, de oudere componis­t ­Ric­car­do (Enri­co Lo Verso) en de jonge zanger Carlo (Stefano Dionisi). Om zijn speciale stem te bewaren is Carlo op jonge leeftijd gecastreerd, en dat ligt aan de basis van zijn roem. Als Farinelli wordt hij één van de bekendste zangers in zijn soort van de 18e eeuw. De broers hebben een pact afgesloten: wie de éne wil contracteren als zanger, moet er de andere als componist bij nemen. En dat pact strekt zich verder uit dan het zakelijke gebied: de talloze vrouwen die aangetrokken worden door nieuwsgierigheid of de castraat "het" nog wel kan, moeten er ook broer Broschi voor lief bijnemen - excuseer de flauwe woordspeling. En nu is Carlo weliswaar een briljante zanger, Riccardo daarentegen is maar een derderangscomponist. Dit is ook de Engelse hofcomponist Händel (Jeroen Krabbé) opgevallen, die zich anders neerbuigend uitlaat over de verminking van de zuiverheid van de kunst die door de "kunstmatige vervoering" van castraatzangers in de hand wordt gewerkt. Toch wil hij Carlo een kans geven en hem meenemen naar Londen, maar Riccardo steekt daar een stokje voor: Farinelli mag enkel zingen wat hij zelf componeert, zoals de opera waaraan hij al tien jaar bezig is. En ook Carlo zelf komt geleidelijkaan tot de conclusie dat de werken van zijn broer hem te min zijn. Daarbij komt nog eens het feit dat hij en zijn broer op dezelfde vrouw, Alexandra (Elsa Zylberstein) verliefd zijn; de breuk tussen de beide broers wordt hierdoor onafwendbaar. Tevens lijdt Carlo emotioneel onder het verlies van zijn mannelijkheid, in het bijzonder door het feit dat hij geen kinderen zal kunnen krijgen.

Net zoals de meeste films van de Corbiaus zoals Le Roi Danse en Le Maître De Musique neemt de muziek in Farinelli een zeer prominente plaats in, in zoverre zelfs dat dit kostuumdrama soms bezwijkt onder het gewicht van de zware decors en de overdreven emoties (vrouwen die bij bosjes in zwijm vallen voor Farinelli's kunsten). Toch biedt de film een boeiende maar enigszins onrealistisch geromantiseerde tijdsschets over het fenomeen van de castraatzangers. Is het scenario af en toe wat dunnetjes, dan is de afwerking daarentegen tot in de puntjes verzorgd, en de makers hebben daar nog enkele prijzen aan overgehouden. Stefano Dionisi en Enrico Lo Verso, deze laatste kan je overigens ook aan het werk zien in Hannibal, kwijten zich goed van hun taak, maar in overeenstemming met de rest van de film is het acteerwerk allemaal nogal pompeus. Ook de opiumverslaving van Carlo komt niet honderd procent realistisch uit de verf. De rol die Jeroen Krabbé, zich kapotzwetend onder een half omgekeerd schapenvel, voor zijn rekening neemt is dan weer wat relativerend, en hier en daar zelfs potsierlijk grappig. Neem je er het feit bij dat het neerzetten van goede acteerprestaties niet dadelijk het eerste doel van de makers was, is Farinelli best te genieten, zeker voor liefhebbers van barokke kostuumfilms.

BEELD EN GELUID
Het anamorfe beeld is van zeer goede kwaliteit, maar de kleuren zijn wat uit balans; met name de tint geel is duidelijk oververzadigd. Daartegenover staat dat er geen of slechts minieme fouten op de beeldband aanwezig zijn; we hebben al films uit 1994 gezien die er erger aan toe waren. De ondertitels zijn niet te groot en duidelijk, maar de layer change zit op een bijzonder ongelukkig moment. Een woordje uitleg over het geluid is hier wel op zijn plaats; de film is oorspronkelijk opgenomen in een mengeling van Frans en Italiaans, waarbij de acteurs de taal spreken die ze behoren te spreken naargelang het scenario het vereist, en dit om het realiteitsgehalte te verhogen. Alleszins een lovenswaardig initiatief, als je bekijkt in hoeveel films de Fransen, de Russen en de Duitsers allemaal Engels spreken (zie bijvoorbeeld Enemy At The Gates). Echter, de originele geluidsband is er maar opgezet in een 2.0-versie, die het aan elke vorm van dynamiek ontbreekt. Er is wel een Franse dubbing voorzien, die zeer goed van kwaliteit is, de muziek - toch nog altijd de bestaansreden van deze film - alle eer bewijst, en zowel op de disc staat in een 5.1-uitvoering als in een magnifieke DTS-uitvoering. Echter, dit heeft tot gevolg dat de synchronisatie compleet verloren gaat, en waar dit voor de oorspronkelijk Italiaans gesproken stukken nog enigszins te rechtvaardigen valt, zijn de Frans gesproken stukken óók helemaal off-sync, niet dramatisch - bij de gezongen stukken valt het uiteraard nauwelijks op - maar toch te veel om goed te zijn.

EXTRA'S

De DVD is voorzien van mooie, geanimeerde menu's. Naast een summier stukje filmografische informatie bestaat de hoofdbrok uit een meer dan drie kwartier durende documentaire over het maken van de film, waarbij in het bijzonder de nadruk ligt op het maken van de muziek en het recreëren van de vocale stukken van een castraatzanger - dacht U nu werkelijk dat er een acteur bereid was gevonden om...? In verhouding dus niet zo heel veel extra's, maar het feit dat deze samen met een DTS-track op één disc staan, en de hoge kwaliteit van de bijgevoegde documentaire net een voldoende waard.

CONCLUSIE
Farinelli is een mooi brokje Europese cinema onder een Belgische regie, misschien geen spek voor ieders bek, maar voor wie houdt van films als Amadeus, Immortal Beloved, The Legend of 1900 en Shine én van de Franstalige cinema een zeer mooie aanvulling op de collectie. De film is wel niet zo gemakkelijk te vinden, opgelet dus.