FILM
Wat is dat toch met succesvolle horrorregisseurs? Op de een of andere manier blijken ze allemaal een achtergrond te hebben die hun genrevoorkeur radicaal tegenspreekt. Het bekendste voorbeeld is natuurlijk 'professor' Wes Craven, wiens intelligente, literaire persona niet meteen de lokroep van bloed en ingewanden verklaart. Maar er is ook Dario Argento, een gerespecteerde columnist en co-schrijver van überwestern Once Upon A Time In The West alvorens op een missie te vertrekken om angst en verderf de cinemazaal in te projecteren. Nog zo'n onverwachte horrormeester is Stuart Gordon. Hij startte in het theaterwezen en lag mee aan de basis van enkele innovatieve, controversiële stukken voordat hij zijn voorliefde voor Lovecraftiaanse horror aan pellicule toevertrouwde. Zo was hij de regisseur die als eerste David Mamets doorbraakscript Sexual Perversity in New York op de planken bracht. Dertig jaar later keert Gordon nu terug naar zijn roots, met een verfilming van een ander Mametstuk: Edmond.

Edmond Burke is een succesvolle zakenman die iets essentieels mist in zijn leven. De voorspelbaarheid van zijn dagen knaagt aan hem, maar op zijn 47ste heeft hij nog niet de moed gehad zijn routines om te gooien. Tot hij op een avond het winkeltje van een waarzegster binnenstapt en te horen krijgt dat 'hij niet op de juiste plaats is'. Dat ene zinnetje vormt de katalysator van een zoektocht naar zichzelf. Edmond verlaat zijn echtgenote – hij voelt zich al jaren niet meer tot haar aangetrokken – en trekt het hoerendistrict van de stad in, niet alleen hopend seksuele gratificatie te vinden, maar ook lotgenoten die het beu zijn de schijn op te houden. Eerlijkheid blijkt echter een utopie in de groezelige buurt en terwijl Edmonds frustratie daarover groeit, komt hij een aspect van zijn persoonlijkheid tegen dat woede en chaos in de hand werkt.



Dat David Mamet zijn éénakter uit 1982 zelf voor het witte doek bewerkte, komt enigszins als een verrassing. Deze Edmond draagt immers veel meer de stempel van regisseur Stuart Gordon dan van de schrijver. Zo is de verbale spankracht heel wat minder geladen dan je van een Mamet verwacht – hoewel de prent bol staat van de filosofische tirades tegen zwarten, lafaards, homo's en prostituees – terwijl een zweem van nu eens psychologische dan weer reële horror geregeld naar de voorgrond treedt. De film verloochent bovendien zijn theatrale origine niet door een té verkrampt gestructureerd scenario dat het dozijn ontmoetingen tijdens Edmonds nacht van ontsnapping als aparte, vaak ongerelateerde episodes weergeeft. Dit komt de vloeiendheid van de prent niet ten goede, maar ook binnen de vignettes zelf is er vaak een probleem met de geloofwaardigheid. Het gemak waarmee Edmond een jonge serveerster in bed praat, is bijvoorbeeld stuitend en ook de psychologische onderbouw van Edmonds acties wordt meer dan eens verwaarloosd. Deels verantwoordelijk voor dat laatste is de opening van de prent, die het nalaat een blik te geven in de protagonist alvorens hij het geweer van schouder verandert, waardoor de transformatie – en de motivatie ervan – nooit kristalhelder wordt.

Dat weerhoudt William H. Macy er overigens niet van om nog maar eens een prachtige performance neer te zetten als de uitgebluste zakenman. Macy heeft zijn carrière gebouwd op dit soort sullige personages die het leven opnieuw willen proeven, maar hij voegt er hier nog een ander element aan toe. Een bijna schizofrene Jekyll-en-Hyderoutine weeft de acteur immers in zijn vertolking, die doorleefd is zonder ooit over the top te gaan. In de nevencast herkennen we o.a. een aantal notoire Mametadepten. Zo duikt Rebecca Pidgeon op als Edmonds echtgenote – in het echte leven is ze de vrouw van de schrijver – en krijgt Mamets favoriete acteur Joe Montegna een pivotale rol in het eerste bedrijf. Maar er zijn nog meer mooie namen te bewonderen in Edmond. Julia Stiles toont eindelijk nog eens dat er een beloftevolle actrice in haar schuilt, terwijl Denise Richards en Mena Suvari voornamelijk als eye candy gecast werden maar toch hun karakter weten te typeren. Gordonsklavertje vier Jeffrey Combs heeft bovendien een veredelde cameo, en de leukste nevenrol is ongetwijfeld voor een bijna onherkenbare George Wendt, beter bekend als Norm uit Cheers.

Edmond is geen bijster goede film. De prent werd in een razend tempo opgenomen, zonder veel poespas, en dat is zichtbaar in het eindresultaat. De productie oogt gehaast, neemt niet de tijd om karakters afdoende te ontwikkelen en denkt te weinig filmisch. Daarenboven valt de prent wat tussen schip en wal: nu eens een psychologisch drama, dan weer een subversieve zwarte komedie, soms zelfs pure horror. Niettemin blijf je als kijker gekluisterd aan de buis. Want ondanks de tekortkomingen van Edmond heeft de film één grote troefkaart. Onvoorspelbaarheid. De prent springt zo onverwachts van de hak op de tak dat er een dynamiek ontstaat die de middelmatigheid overstijgt. Het laatste kwartier doet met een moralistisch babbelfeest nog zijn uiterste best om die dynamiek de nek om te wringen, maar slaagt daar uiteindelijk niet in.



BEELD EN GELUID
Edmond werd ondanks het beperkte budget en de korte opnameperiode nog gefilmd op pellicule, maar de conversie naar dvd is niettemin volledig vrij van printbeschadigingen of –fouten. De kleuren ogen soms te dof, soms te extreem gesatureerd en zijn bijgevolg allesbehalve uniform in kwaliteit. Scherpte en schaduwdetail zijn degelijk weergegeven, hoewel de vele nachtelijke sequenties inferieur zijn aan de daglichtscènes. De soundtrack bestaat uit een goed 5.1-spoor dat nooit de mogelijkheden van die set-up benut. Dit is een dialoogcentrische film en dus komt de overgrote meerderheid van de geluidsgolven uit de voorste speakers.

EXTRA'S
De bonussectie bestaat uit een Trailer (2 min.) voor de hoofdfilm die veel te veel weggeeft en drie Cross-promotionele Trailers voor andere Paradiso-dvd's.

CONCLUSIE
Edmond is een bijzonder onvoorspelbare film die zowel qua genre, thematiek als emotioneel ankerpunt de kijker voortdurend op het verkeerde been zet. Goede acteerprestaties verhullen bovendien een middelmatige Mametscript en goedkope productiewaarden. Beeld en geluid zijn van het niveau dat je mag verwachten anno 2007, maar de bonussectie is leeg op enkele trailers na.