FILM
Na een film als Bean zou je niet meer verwachten dat iemand als Mr. Bean überhaupt ooit nog een toelating krijgt om nog één voet buiten Groot-Brittanië te zetten; er zijn al koeien met mond-en-klauwzeer voor minder tegengehouden aan de grens. Helaas voor de rest van de wereld: Bean wint de hoofdprijs in een (min of meer door hemzelf gemanipuleerde) loterij: een reis naar Cannes met alles erop en eraan, inclusief een digitale videocamera om zijn strapatsen op te bewaren voor het nageslacht (waarvan de wereld hoopt dat dat er nooit zal komen). Frankrijk zal het geweten hebben, want hij laat naar goeie gewoonte weer een spoor van vernieling achter zich. Door zijn gebrekkige talenkennis - de enige drie woorden Frans die Bean spreekt, zijn oui, non en... gracias- heeft hij in no time zijn trein gemist, en is hij er de oorzaak van dat een jurylid van het filmfestival van Cannes (Karel Roden) gescheiden geraakt van zijn zoontje Stepan (Max Baldry). Wanneer Bean ook nog eens zijn bagage én zijn ticket kwijtspeelt, is de chaos compleet, maar zijn vastberadenheid om naar Cannes te reizen wordt er niet minder door, en de geboden hulp van een jonge actrice, Sabine (Emma de Caunes), neemt hij dankbaar aan, al was het alleen al omdat ze met een Mini-Cooper rijdt. De pretentieuze snobregisseur Carson Clay (Willem Dafoe), die een drol van een pretentieuze film op het festival van Cannes wil komen presenteren en spontaan klaarkomt als hij zijn eigen voornaam vijf keer op de credits ziet staan, zal echter over stalen zenuwen moeten beschikken, want bij al wat hij onderneemt komt het vervelende Britse mannetje hem voor de voeten lopen. Zal Mr. Bean eindelijk pootje kunnen baden op het strand van Cannes? Wordt hij gearresteerd door de veiligheidsdiensten van het filmfestival? Blijft er überhaupt nog iets van Frankrijk over?



Bean there. Destroyed that.

Rowan Atkinsons carrière kende een steile klim door zijn vertolking als groot kind Mr. Bean, en de eerste langspeelfilm over zijn personage bracht het tienvoudige op van wat die had gekost. Het falen om zijn carrière naar andere rollen uit te breiden, met commerciële flops als Johnny English als gevolg, heeft hem toch weer bewogen om te doen wat hij anders gezworen had nooit meer te doen, en nog eens in de huid te kruipen van het typetje dat hem wereldberoemd heeft gemaakt. Voor de laatste keer dan, maar dat heeft Atkinson al verschillende keren verklaard, dus die neemt u best met een grove korrel zout. Ik ben niet rouwig om die carrièrekeuze van Atkinson, want Mr. Bean zit hem nog altijd vlak onder de huid. De keuze van scenarist Simon McBurney om Bean naar Frankrijk te sturen, is in elk geval te verdedigen omdat het hét gedroomde alibi is om de Frans-onkundige Bean om zich met zijn fysiek en mimiek uit de meest gênante en absurde situaties te laten redden en hem tegelijkertijd nóg minder te laten spreken. Bean is na al die jaren nog steeds hetzelfde grote kind gebleven; hij vindt al dadelijk een kindred spirit in een kleine jongen, Stepan, haalt zich een TGV-trein aan problemen op de hals waarvan hij de gevolgen pas overziet als de catastrofe al gebeurd is, zoals stroom aftappen op de set van Carson Clay, en als hij dan toch eens verliefd wordt, dan is die liefde eerder geïnspireerd door de keuze van auto van zijn partner. Wat is er overigens met zijn liefje gebeurd met wie hij eertijds nog naar A Nightmare On Elm Street ging kijken?

De tweede Bean-film is duidelijk een vette knipoog naar het pretentieloze vermaak van de Franse cineast Jacques Tati geworden, één van Atkinsons grote voorbeelden, met dat verschil, zoals hij het in één van de extra's treffend formuleert, dat Tati in Les Vacances De M. Hulot vijf minuten nodig had om dan anderhalf uur aan de zee te kunnen verbijven, terwijl de timing van Bean net omgekeerd is. Dat de crew bovendien de toelating kreeg om te filmen op het festival van Cannes was mooi meegenomen; de voorzitter van het festival zag hier niet alleen mooie gratis promotie in, als de crew zou zijn uitgeweken naar een andere Franse badstad, zou dat ongetwijfeld een blamage aan zijn adres geweest zijn. En waarschijnlijk was hij ook gewoon zoals zovelen fan van de in alle delen van de wereld aanslaande capriolen van Mr. Bean. Atkinson, die natuurlijk de enige is die genoeg rubber in zijn ledematen heeft om zijn eigen stunts tot een goed einde te brengen, heeft zijn typetje nog altijd onder de knie, en dat is meteen het beste nieuws dat vanop de set te melden is. Een minder positief punt is dat de Bean-grappenkelk nu wel tot op de bodem geleegd is, en de film iets té vaak teruggrijpt naar grappen die bijna letterlijk uit het Mr. Bean-canon komen: Bean die op restaurant iets bestelt dat hij helemaal niet lust, Bean die in plaats van in een brievenbus dit keer eens klem komt te zitten in een Franse WC, Bean die op straat een dansje doet om de passanten geld af te troggelen... vaak komt er een déjà vu-gevoel achter het hoekje piepen. De film is echter net niet te lang om door dooie momenten overvallen te worden. Bijna zou je ook gaan vergeten dat er nog andere acteurs in de film meespelen: Emma de Caunes is een sympatiek Frans energiek ding die voldoende charisma uitstraalt, maar het is naast Atkinsons typetje vooral genieten hoe een gerenomeerd acteur als Willem Dafoe het zich laat welgevallen om zich voor zo'n afschuwelijke dikkenekrol te laten gebruiken. Ondanks de oude beproefde recepten die nergens buiten de lijntjes kleuren, is het verfrissend om te zien hoe er in de 21ste eeuw toch nog komieken zijn die niet de vulgaire toer op moeten gaan om hun publiek aan het lachen te brengen, maar van absurde situaties, zoals het verwisselen van een officiële Gouden Palm-kandidaat met Mr. Beans vakantiefilmpje, een avondvullend familieprogramma kunnen maken. Alhoewel u na het bekijken van deze film waarschijnlijk de eerste zes maanden geen oesters of langoustines meer zal eten.



BEELD EN GELUID
Rowan Atkinson is altijd zeer nauwgezet als het op de details van zijn films aankomt, en de transfer die deze film heeft meegekregen doet die visie eer aan. Zo heeft hij in Cannes bijna constant onder een parasol gelopen om de bleke Bean toch maar geen bruin kleurtje te geven. De huidtinten zijn realistisch, het contrast is optimaal, en printbeschadigingen zijn afwezig, met de natuurlijke uitzonderingen van de stukjes film die Mr. Bean met zijn handycam heeft geschoten. Bovendien is Frankrijk een mooi land om het ene fotogenieke plaatje na het andere te schieten, en de weidse landschappen, het pittoreske dorpje waarin Bean zich plots in de jaren '40 waant, de wei langswaar hij staat te liften, en uiteraard het adembenemende uitzicht op Cannes, bulken van de details. Voor een film met nauwelijks dialogen is er ook nogal wat aandacht besteed aan het correct weergeven van de soundstage: van aan de openingsscène, waarin Mr. Bean in het druilerige Engeland vastzit, over de scène in de kippenkwekerij tot en met de hectische drukte van Cannes in het filmseizoen, allemaal klinkt het zeer overtuigend en met de nodige diepte.

EXTRA'S
Drie korte documentaires en een 22-tal minuutjes aan verwijderde scènes - altijd een plezier bij een Bean-film - daar zal U het sowieso mee moeten stellen. In "French Beans" becommentariëren de regisseur, de scenarist en de acteurs de uitdagingen van Mr. Bean's fish out of the water-ervaring in Frankrijk. Het filmen van een prent in de zonovergoten Provence wordt nogal eens op het nodige hoongelach onthaald, want de productie blijkt toch in elk geval een stuk hectischer te zijn dan het bovenstaande gegeven doet vermoeden. In "Beans In Cannes"(6 min.) vernemen we hoe de crew uiteindelijk toestemming kreeg om op de rode loper van Cannes te komen filmen (bij de première van een volslagen onbekende Portugese film overigens), en in "The Human Bean" vertelt Rowan Atkinson ons dat het toch hoe langer hoe fysiek uitdagender is voor hem om in de huid van zijn alter ego te kruipen. De andere acteurs zijn vol lof over Rowan Atkinsons precisie, alhoewel in de interviews toch uitschijnt dat hij niet altijd de makkelijkste is om mee te werken. In de verwijderde scènes tenslotte krijgen we nog enkele goeie outtakes te zien, waarin Mr. Bean onder meer een treincontroleur om de tuin leidt, iemands laptop de vernieling in helpt, en mondeling verslag uitbrengt over zijn achtervolging van de kip. Wat overigens het punt is van een dvd te openen met een trailer over de hier niet vertoonde musicalversie van Billy Elliot is me een raadsel. Wat er grappig is aan de pis- en kakgrappen van Evan Almighty idem dito.



CONCLUSIE
Mr. Bean's Holiday sluit naadloos aan bij zowat al Rowan Atkinsons vorige welk uit de Bean-franchise. Het eindresultaat is een aardige en familievriendelijke film die de verwachtingen ruim inlost, gepresenteerd op een technisch ruim voldoende dvd.