FILM
Harry Potter (Daniel Radcliffe) is nog niet bekomen van de moord op Cedric Diggory (Robert Pattinson) (zie Harry Potter And The Goblet Of Fire wanneer hem een sanctie boven het hoofd hangt omdat hij magie heeft gebruikt in de Dreuzelwereld, wanneer hij twee Dementors het hoofd heeft geboden. Zijn tribunaal wordt voorgezeten door minister Cornelius Fudge (Robert Hardy), die categoriek blijft ontkennen dat heer Voldemort (Ralph Fiennes) terug uit de doden is opgestaan, maar dankzij het pleidooi van Harry's mentor Dumbledore (Michael Gambon) wordt hij vrijgepleit. Dumbledore ligt door de smeercampagne van Fudge zelf onder vuur, en Fudge stuurt zijn mannetje - of beter gezegd, zijn vrouwtje - vooruit om de orde op Hogwarts te herstellen: de vreselijke controlefreak Dolores Umbridge (Imelda Staunton) krijgt de leerstoel Verweer tegen de Duistere Kunsten toegewezen. Umbridge doet al het nodige om Dumbledore in de gracht te rijden en zelf de controle over Hogwarts over te nemen. Harry heeft echter intussen een vergadering bijgewoond van de Orde van de Feniks, een eertijds door Dumbledore in het leven geroepen geheim genootschap dat nu wordt voorgezeten door Sirius Black (Gary Oldman), in een poging alle krachten tegen Voldemort te bundelen. Omdat Umbridge niet gelooft in praktijklessen, en meent dat alle kennis over Verweer tegen de Duistere Kunsten uit een dummies-boek kan komen, richt Harry in het geheim een studentenvergadering op, de Army of Dumbledore, waarin hij zijn medestudenten de nodige toverspreuken bijbrengt die Umbridge net op school verboden heeft. Iemand die Harry zeer nauw aan het hart ligt, zal hem echter verraden. Alsof de crisis nog niet erg genoeg is, ontsnappen er ook nog tien gevangenen uit Azkaban, waaronder de zeer gevaarlijke nicht van Sirius Black, Bellatrix Lestrange (Helena Bonham Carter).



Het regisseren van een Harry Potter-film moet geen lolletje zijn. Miljoenen fans kijken je op de vingers, klaar om je bij de minste ongeregeldheid meedogenloos neer te sabelen. Het minste variatie aanbrengen aan het script en je hebt dan ook nog eens Joanne Rowling die in je nek komt hijgen. En toch moet je je eigen visie op de film doordrukken, of je krijgt de reputatie een kleurloos regisseur te zijn, die zijn visie op de film niet kan overbrengen. De acteurs daarentegen hebben het makkelijk: of ze nu een goed of slecht personage neerzetten, zo lang ze zich een beetje kunnen inleven in het boek (en wie kdan dat niet met zo'n pageturner?) heeft al op voorhand de match gewonnen. David Yates is na Chris Columbus, Alfonso Curaón en Mike Newell de vierde regisseur die zijn tanden zet in een deel van de verfilming van de Harry Potter-anthologie, en hij reduceert na Newells zeer duistere Goblet Of Fire het horrorelement wat in de films, alhoewel ook Order Of The Phoenix een duistere aangelegenheid blijft, vergeleken met The Philosopher's Stone. Tegelijkertijd is hij totnogtoe de regisseur die het meeste in het basismateriaal van Rowling geknipt heeft: terwijl de boeken per deel honderd bladzijden langer worden, en de films tien minuten langer, is deze film na Azkaban opnieuw korter dan zijn voorganger - dan al zijn voorgangers zelfs. Het is wat mij betreft niet de verstandigste keuze, want een deel van het verhaal dendert nu als een sneltrein voorbij, en vijf minuten verslapte aandacht kan voor een leek in het Potter-universum nu al genoeg zijn om de draad compleet kwijt te raken, wat natuurlijk de horden fans die de boeken letter na letter van buiten geleerd hebben, worst zal wezen. Yates kan echter goed op de prestaties van zijn voorgangers voortbouwen, ook al geholpen door het feit dat zowat iedereen in de cast die er intussen het bijltje niet bij heeft neergelegd, terug is, zelfs al is het maar voor een kleine bijdrage te leveren: David Thewlis, Brendan Gleeson, Emma Thompson, Gary Oldman, Alan Rickman, Jason Isaacs, Julie Walters, Maggie Smith... voor geen van deze gerenommeerde acteurs is een occasionele dag setwerk om terug even zijn of haar neus te laten zien in de Potter-franchise beneden hun waardigheid. Bij nader inzien heeft David Yates toch de meest interessante stukken uit het boek weerhouden om een maximaal dramatische impact te geven aan een film die niet te lang is opdat de aandacht zou verslappen. Alhoewel volgens mij de teugels af en toe wat té strak staan. Zo is het bijvoorbeeld nog steeds niet duidelijk wat Harry weerhoudt om Lucius Malfoy aan de schandpaal te nagelen als Voldemorts handlanger, of wat de exacte rol van Kreacher de House Elf is.

Menig uitgever (met de notoire uitzondering van Bloomsbury) zal zich voor het hoofd hebben geslagen bij het vernemen dat ze de kip met gouden eieren wandelen hebben gestuurd. J.K. Rowling kreeg haar boeken aanvankelijk niet verkocht aan de straatstenen, maar heeft intussen wel bewezen dat haar boeken literair en taalkundig waardevol zijn, al was het alleen al omdat ze een nieuwe generatie kinderen opnieuw aan het lezen heeft gekregen. In dit tijdperk van multimedia is niet verfilmen van deze reeks bovendien ondenkbaar, alhoewel aan het uitwerken van haar fantasieën het benodigde prijskaartje hangt. Met een franchise als Potter, waar Warner ook niet slechter van is geworden, wordt er gelukkig op geen cent gekeken. Order Of The Phoenix kan weer eens uitpakken met prachtige en fantasierijke decors, zoals een fantastisch panshot van Azkaban, het kitscherige Ministerie van Mystificatie, het handige en plaatsbesparende zelfopvouwende huis van de Black-familie en de diverse lokaties op Hogwarts. Wie nog enigszins het verteltempo kan volgen, zal ook op inhoudelijk vlak niet teleurgesteld worden: Harry is nog steeds niet uit zijn puberjaren, wordt het eeuwige getreiter van de pestkoppen beu die hem op zijn zwakste plek willen pakken (zijn wees-zijn), en maakt de meest existentiële crisis door van zijn vijfjarig schoolbestaan wanneer een onheilspellende profetie over zijn band met Voldemort duidelijk wordt, waardoor hij wordt blootgesteld aan zijn eigen duistere kant. Harry, Ron en Hermione zijn ook al lang niet meer de snullige en onzekere eerstejaarsstudenten die in het eerste deel onder dwang hun lunch money laten aftroggelen. Harry glorieert wanneer zijn klasgenoten zijn vertrouwen in hem stellen om hen bijlessen te geven waar Umbridge tekortschiet, én hij bovendien zijn eerste echte filmkus mag uitdelen. Maar hij wordt evengoed bedrogen en zijn hart wordt voor de eerste keer gebroken. Met een immer aandikkende cast, waaronder Natalia Tena (Nymphadora Tonks), Helena Bonham Carter (Bellatrix Lestrange) en Evanna Lynch (Luna Lovegood) wordt de casting wel een hoe langer hoe ingewikkelder kluwen, getuige daarvan het feit dat het vakje 'cast' in het invulveld in dit recensieformulier nu bijna vol is, zelfs als we iedereen die maar één lijn tekst heeft, weglaten. Zoals genoegzaam bekend is Rowling in dit vijfde deel ook begonnen met een paar van de hoofdpersonages met vriendelijke doch zachte dwang naar de uitgang te begeleiden. In delen 5 en 6 wordt telkens één redelijk belangrijk nevenpersonage uitgerangeerd, en als we de berichten mogen geloven wordt deel 7 een schlachtfest.



Zelfs al is Order Of The Phoenix omwille van het hoge tempo iets te oppervlakkig om tot de beste film uit de Harry Potter-cyclus te worden uitgeroepen, en vallen de filmsterren wat overmatig over elkaars voeten voor de camera, het is desondanks een waardige verfilming, waarin de relatie van Harry met zijn peetvader Sirius, de tijdelijk bekoelde relatie met Dumbledore, de dromerige onbestemdheid van Luna Lovegood, en de waanzinnige driftbuien van het sadistische vat vol frustraties, Dolores Umbrigde, stuk voor stuk goed uit de verf komen. De drie hoofdrolspelers, Daniel Radcliffe, Emma Watson en Rupert Grint zijn intussen flink doorgeschoten, en al lang niet meer de verwaande nesten uit de eerste film; waar er eerst nog sprake was om hun rollen na een paar films te hercasten, is men gelukkig van dat idee afgestapt, en met The Half-Blood Prince in de steigers en de contracten voor The Deathly Hallows getekend zal er in de laatste twee delen niet veel verandering komen qua rolbezetting. De fans worden getrakteerd op visuele bravourestukjes die ze waarschijnlijk bij het lezen al fel geanticipeerd hadden, maar waar kijkers van de filmreeks alleen ook van zullen snoepen: de haat van Snape (Alan Rickman) tegen de Potterfamilie wordt verklaard, en het blijkt toch dat Harry's vader toch niet het heilige boontje was dat door zijn zoon op een verhoogje wordt aanbeden, en tegen het einde van de film vechten twee hoofpersonages [spoiler]Dumbledore en Voldemort[/spoiler] een impressionant duel uit dat weliswaar duidelijk gekopieerd is van het duel Yoda vs. Darth Tyranus uit Star Wars Episode II: Attack Of The Clones, maar toch goed genoeg gechoreogafeerd is om geloofwaardig over te komen als ultiem duel tussen twee ervaren meestertovenaars.

BEELD EN GELUID
De widescreen-transfer van Harry Potter And The Order Of The Phoenix in 2.40:1-formaat is uitermate geschikt voor een grootse en overdonderende presentatie. Het eerste wat opvalt is het extreme kleurgebruik met veel tinten van blauw en grijs, zonder ook maar het minste spoortje rood (de kinderen van Hogwarts lijken zélf Dementors te zijn). Totdat Dolores Umbridge in beeld komt, in een afstekend en ongetwijfeld zeer exclusief knalroos pakje. Als visueel statement dat Umbridge eigenlijk kinderen haat, zoals ze op het einde van de film ook letterlijk toegeeft, kan dat tellen, alhoewel het een beetje een rare keuze is om uitgerekend Umbridge in te kleuren dat het pijn doet aan de ogen, en de Harry Potter-wereld te laten verzinken in een kleurenpallet van modder. Maar ja, het is het Potterverse, nietwaar? De gele, vurige kleuren wordt dan weer gereserveerd voor de confrontatie-scènes, zij het ofwel de grote finale in de hallen van het ministerie (met een uit vuur opgetrokken basilisk als hoogtepunt), of op iets bescheidener vlak, de Weasley-broertjes die hun pas opgestarte zaak in fopartikelen een kanjer van een reclamestunt gaan bezorgen - op de kap van de schoon in het algemeen en Umbridge in het bijzonder. Een film met drukke beeldcomposities (dat openingsshot!) bevat bijna natuurlijk al hier en daar wel eens een compressiefoutje, en dat is bij deze Harry Potterfilm niet anders. In de scène waarin Harry Potter voor de rechtbank moet verschijnen zijn er redelijk wat gekartelde randjes te zien aan het vele houtsnijwerk, en onvermijdelijk zitten dergelijke foutjes ook in de panoramische shots van de eetzaal van Hogwarts. Ruis en beeldbeschadigingen zijn dan weer niet te bespeuren, en ondanks het feit dat dit alweer een zeer duistere film is, komen de detaillering en het contrast nergens in het gedrang. In de actiescènes knallen de surround kanalen langs opzij en in een gecontroleerde chaos door de geluidsbanden. Daarentegen vinden we even goed onheilspellend gerommel, in de scènes waarin bijvoorbeld Harry het huis van de Orde uit elkaar ziet, euh... uitvouwen. Voor de geluidstack moeten we toch even aanraken dat de dialogen in de film vaak veel stiller staan dan de vele agressieve uithalen van de subwoofer. Als U onderweg niet wil bijsturen met de volumeknop, hebt U dus de keuze uit een vergadering van de Order of the Phoenix waarop alleen gemompeld wordt, of het plamuur dat van de muren tuimelt als Harry op zijn Nimbus 3000 voorbijscheurt. Het nut van het toevoegen van een Nederlandse én Vlaamse dubbing lijkt ons bijzonder vreemd, ook al omdat de film een +12-keuring heeft.



EXTRA'S
Ik schreef al in de review van The Goblet Of Fire dat met de 'vervolwasselijking' van de films het bonusmateriaal ook eens mag ontdaan worden van kinderbonusmateriaal, zoals spelletjes. Bij deze film is het dan blijkbaar zo ver, want op de een beetje licht uitgevallen Nymphadora Tonks-setrondleiding na is dit zeer voldragen, zij het een beetje promotioneel getint bonusmateriaal, waarbij de makers natuurlijk met nog twee films in het verschiet het achterste van hun tong nog niet willen laten zien. Beide discs bevatten geanimeerde menu's die in het verlengde van de film zelf liggen. Voor beide discs moet U zich daarbij wel door wat cross-promotionele trailers wurmen voor o.a. HD-Warnerreleases (wat een beetje gek lijkt op een dvd, waar dit niet ten volle kan getoond worden, maar soit), het obligate HP-videospelletje en Batman-lego!

De bonusdisc opent met 11 minuten aan verwijderde scènes, met als hoogtepunt de eerste ervan, een bijzonder goed getimede komische scène met onze favoriete professor Helderziendheid, Emma Thompson, die er niet van bewust is dat er geen bord op haar tafel staat. In plaats van ons te overladen met een veelheid aan korte featurettes is het bovendien eens goed om op deze disc eens een andere aanpak te zien waarbij alle bonusmateriaal in één documentaire werd gegoten. The hidden secrets of Harry Potter is goed voor een 44 minuten durende uitgebreide kijk achter de schermen, maar ook voor een recapitulatie van the story so far, voor wie het allemaal net iets te snel is gegaan. Er worden mooie overzichtjes gemaakt over onder meer de achtereenvolgende professoren Verweer tegen Zwarte Kunsten, met stip dé meest volatiele job op Hogwarts, Voldemorts achtereenvolgende pogingen om terug te kunnen incarneren, en zijn mystieke band met Harry. In Trailing Tonks volgen we actrice Natalia Tena wanneer die in vol Nymphadora Tonks-ornaat via een Chamber of Secrets-achtige kaart een bezoekje brengt aan de verschillende afdelingen van de set: de speciale effecten, de choreografie tot en met de cafetaria (19 min.). Deze bijdrage is een stuk minder substantieel en zelfs af en toe een klein beetje vervelend.

In Harry Potter: The magic of editing (5 min.) tonen regisseur David Yates en editor Mark Day ons hoe een goeie montage het verschil kan maken door toevoegen van achtergronden, muziek, effecten en een verandering in tempo. Als je deze featurette hebt bekeken, mag je zelf eens aan de slag op een virtuele montagetafel om de scène waarin Harry Nigel een Patronus-spell leert weven te hermonteren. De bediening hiervan is redelijk stroef, en alle mogelijke filmpjes blijken gewoon parallel aan elkaar op de disc te staan.



CONCLUSIE
Harry Potter And The Order Of The Phoenix sluit naadloos aan bij de vorige vier delen, alhoewel David Yates er net als zijn voorgangers zijn eigen stempel heeft op kunnen drukken. Avontuur voor jong en oud, alhoewel "te jong" de kelk beter aan zich voorbij laat gaan.