FILM
Geen remedie is beter om de donkere dagen voor Kerstmis door te komen dat een vrolijke musical uit de Gouden Jaren van Hollywood. Veel vrolijker en kleurrijker dan Meet Me in St. Louis werden ze niet gemaakt. Vincente Minnelli, een voormalig set designer op Broadway die een jaar eerder zijn regiedebuut had gemaakt met Cabin in the Sky, hijst zich in één ruk tot bij de allergrootsten met deze prent. De MGM-musical had al handenvol klassiekers opgeleverd, maar Meet Me in St. Louis zou een volgende stap in de evolutie van het genre betekenen. Minnelli heeft immers weinig oog voor het verhaal – van een plot is nauwelijks sprake – maar gebruikt resoluut al zijn filmische trucs om emotie op het scherm te toveren. De beelden krijgen een symboolwaarde mee die de gevoelens van de kijker subtiel manipuleert, de muziek en de dialoog lopen naadloos in elkaar over en het gekozen kleurenpalet zou de norm worden voor de komende tien jaar in musicals. Om maar te zeggen dat Meet Me in St. Louis een kleine stap was in de carrière van Minnelli maar een gigantische sprong voorwaarts voor de filmmusical.

Nochtans was MGM-patron Louis B. Mayer in eerste instantie vrij sceptisch over het concept dat Minnelli en producent Arthur Freed voorstelden. De adaptatie van een reeks anekdotische verhalen die Sally Benson de voorbije jaren in The New Yorker had gepubliceerd, kon hij nog verkroppen. Immers, met hun nostalgische terugblikken naar het jaar van de Wereldtentoonstelling in St. Louis (1904), bezaten haar verhalen diezelfde ‘no place like home’-kwaliteit die The Wizard of Oz vijf jaar eerder een gigantische hit had gemaakt. Mayers probleem met het script heeft te maken met het gebrek aan drama. Zo komt de verklaring dat pater familias van de Smiths naar New York wil verhuizen behoorlijk laat in de film waardoor de gevolgen hiervan voor het gezin niet de tijd krijgen om naar tot een dramatische, intrigerende climax uit te groeien. Ook het uitdiepen van de romantische subplot tussen dochter Esther Smith (Judy Garland) en buurjongen John Truett (Tom Drake) stuitte op een njet van het creatieve team. Minnelli en Freed wilden immers zeer duidelijk de focus leggen op het gezin en de hechtheid ervan, iets wat – als je het finale product bekijkt – de goede aanpak bleek.



Meet Me in St. Louis is dan ook niet meer dan een serie aaneengeregen anekdotes waarin de enige constante de leden van het gezin Smith zijn. We krijgen een memorabele Halloweenavond voorgeschoteld wanneer jongste dochter Margaret O’Brien een boze buurman met bloem bekogelt. Tijdens een hete zomerdag is het wachten op een telefoontje voor de andere dochter, Lucille Bremer, die een huwelijksaanzoek verwacht maar er geen krijgt. En in de winter moet Judy Garland lijdzaam toezien hoe iedereen een date heeft voor het bal behalve zij. Niet de meest beklijvende verhalen, maar wel situaties die zo herkenbaar zijn dat ze – om een liedje uit de film te citeren – de hartsnaren vrolijk doen zoemen.

Voor een musical bevat de prent overigens verrassend weinig muziek. Er werden bijvoorbeeld slechts vier originele songs geschreven voor Meet Me in St. Louis, waarvan er dan nog eentje op de montagevloer bleef liggen. Voor het overige werden herwerkingen gemaakt van bestaande liedjes die anno 1903-04 bijzonder populair waren, waaronder natuurlijk de titelsong. Maar de drie nieuwe nummers in de musical mogen dan al klein zijn in aantal, de kwaliteit ervan is uitmuntend en alledrie zijn ze al lang in het pantheon van de meest sublieme Hollywoodsongs bijgezet. The Boy Next Door mag dan tekstueel wat naïef puberaal overkomen, het nummer past perfect bij Esther in de beginfase van de prent. The Trolley Song, een Oscargenomineerd deuntje, is misschien wel het vrolijkste liedje dat ooit het witte doek haalden. Met een simpele maar verrassend gelaagde tekst en een fantastische orkestratie nestelt de song zich meteen in je hoofd. Het beste wordt echter voor het laatst bewaard: Judy Garlands hartverscheurende interpretatie van Have Yourself a Merry Little Christmas, waarmee ze Margaret O’Brien tracht op te beuren vlak voor de verhuis naar New York, is immers onvergetelijk. Wie bij het horen hiervan de krop niet in de keel krijgt, verdient het niet zichzelf een mens te noemen.

Hoewel de ganse familie-unit de focus vormt van Meet Me in St. Louis is het toch Garland die het meeste screentijd toebedeeld krijgt. Als dé grote ster verdient ze die aandacht ook, temeer daar Meet Me in St. Louis, meer nog dan A Star is Born of The Wizard of Oz, haar meest iconische rol is. Het helpt bovendien dat regisseur Minnelli haar letterlijk in een prachtig kader plaatst, aangezien het aantal malen dat ze geframed wordt in een venster of een deurkozijn niet op de vingers van een hand te tellen is. Ook op het scherm is het dus te merken dat Minnelli en Garland achter de coulissen dolverliefd op elkaar werden, resulterend in een van de belangrijkste societyhuwelijken uit de Hollywoodgeschiedenis. Maar Garland is niet de enige die op het hoogste niveau acteert in Meet Me in St. Louis. De ganse cast bestaat uit fantastische karakteracteurs en veelbelovend jong talent. Tot de eerste categorie behoren Leon Ames als vader Alonzo en Mary Astor die de moeder speelt; tot de twee behoren buurjongen Tom Drake en vooral de natuurlijke charme uitstralende Margaret O’Brien die voor haar ‘Tootie’ een speciale Oscar kreeg in 1945.



Meer nog dan de prachtige cast en heerlijke songs is het echter de technische perfectie van Meet Me in St. Louis die de prent zo baanbrekend maakt. Minnelli’s enige andere film was een nichemusical in zwart-wit, zodat je zijn ultieme beheersing van kleurgebruik in een bona fide publieksfilm enkel met open mond kan bewonderen. Van het nauwkeurige en era-accurate setdesign tot de subtiele veranderingen tijdens de seizoenswissels en het intelligente gebruik van de modernste cameratechnieken (kranen, dolly’s, etc.) transformeert Minnelli op slag van een beloftevolle filmmaker tot een meester in zijn vak. Hij weet precies waar hij de camera moet neerplanten, legt de zang- en dansnummers zo natuurlijk vast dat ze het verhaal niet breken en monteert zijn beelden tegen een tempo dat je niet de tijd geeft je maar een seconde te vervelen. Minnelli zou later nog betere films maken (The Band Wagon) en de auteur worden van wellicht de verbluffendste, meest gedurfde en artistiek vernieuwende sequentie die ooit op pellicule is vastgelegd (het slotballet uit An American in Paris) maar Meet Me in St. Louis is ontegensprekelijk zijn meest toegankelijke film en degene die je het langst in je hart zal dragen.

Doorgaans zijn de covers van dvd’s gelardeerd met superlatieve boutades die de film met zoveel lof overladen dat je op voorhand weet dat het een kwestie is van te veel eer. De cover van Meet Me in St. Louis noemt de prent charmant, warm en betoverend en is dus de uitzondering die de regel bevestigt. Want een betere, accurate en hartelijkere aanbeveling van deze schitterende musical had ik zelf niet kunnen bedenken.

BEELD EN GELUID
De Technicolor komt grandioos tot zijn recht in een beeldtransfer die met de grootste zorg en de modernste technieken gerestaureerd werd. Net zoals andere recent opgekuiste klassiekers uit de Warnercatalogus oogt het beeld dan ook beter dan het er in decennia heeft uitgezien. Enkel in een handvol duistere scènes toont de prent zijn ouderdom. Daar zijn de zwartniveaus immers minder treffend en duiken ook soms digitale artefacten op. De originele monosoundtrack is helaas niet terug te vinden op de schijf. Wel aanwezig is een nieuwe 5.1-Dolbytrack die extreem helder klinkt, maar zelden tot nooit de achterste boxen aandoet.



EXTRA’S
De Amerikanen kregen een extra goed gevulde dubbele disk bij Meet Me in St. Louis, maar in de Benelux moet we het stellen met een selectie uit die bonussen, samengepropt op één schijfje. In een verhelderend Audiocommentaar door Garlandbiograaf John Fricke (af en toe bijgestaan door actrice O’Brien, de componist en de scenaristen) kom je nagenoeg alles te weten wat nodig is over de film die ook een Video-introductie (5 min.) krijgt door Liza Minnelli. The Making of an American Classic (30 min.) mixt interviewfragmenten van de belangrijkste participanten met clips en een stevige dosis randinformatie. Skip to my Lou (3 min.) is een zwart-witfilmpje waarin de componisten van Meet Me in St. Louis het muzikale nummer in een vaudevilleact brengen en wie maar niet genoeg krijgt van de muziek kan de Music-Only Track inschakelen. Afsluitend is er een klassieke Trailer (2 min.). Opgelet: een deel van de extra’s die vermeld worden op de cover van de dvd staan niet op de schijf!

CONCLUSIE
Meet Me in St. Louis is niet alleen een meesterwerk van de Amerikaanse filmmusical, de prent was ook een trendsetter die een plaatsje kreeg in de geschiedenis van de zevende kunst. Alle participanten leveren briljante bijdragen, maar de meeste lof komt regisseur Minnelli en producer Arthur Freed toe. Beeld en geluid zijn bovendien in schitterende staat hersteld op de dvd. Ergerlijk aan de interessante extra’s is voornamelijk dat ze slechts het topje van de ijsberg zijn aangezien andere regio’s een dubbele disk kregen.