FILM
'Ik acteer graag, maar mijn échte ambitie ligt bij regisseren.' Het zinnetje is inmiddels een cliché geworden, maar gaat nog steeds op voor de meeste – succesvolle – acteurs. George Clooney, Warren Beatty, Robert Redford, Clint Eastwood, Gérard Depardieu: het rijtje vertolkers dat op een gegeven moment de spotlights inruilde voor een plek achter de camera is eindeloos. In 2002 probeerde Sophie Marceau ook de regiestoel uit. Parlez-moi D'Amour is een vrij aardige en veelbelovende film die onvoldoende inzicht biedt in Marceaus visuele keuzes. Vijf jaar na haar debuut waagt de actrice zich een tweede keer achter de camera. Met La Disparue De Deauville bewijst ze niet alleen dat bevestigen vele malen moeilijker is dan debuteren, ze legt ook haar beperkingen als cineaste pijnlijk bloot.

Voor inspiratie ging Marceau duidelijk te rade bij Hitchcocks Vertigo. Ze voert namelijk een detective op – Jacques – die niet kan omgaan met de dood van zijn geliefde en er zelfs een zelfmoordpoging heeft opzitten. Wanneer een mysterieuze vrouw hem vraagt de verdwijning van een hotelmanager in de badplaats Deauville te onderzoeken, is hij geïntrigeerd. Het lichaam van de man duikt niet veel later op maar is zodanig verminkt dat een feilloze identificatie onmogelijk is. Het vreemde gedrag van zijn weduwe en zoon wekt de indruk dat er sprake is van verdachte omstandigheden. De detective wordt meegezogen in een web van raadsels en verraad, waarin een 36 jaar oud auto-ongeluk van een filmactrice een sleutelrol schijnt te spelen. Een bijkomend mysterie is dat de dame die Jacques verwittigde als twee druppels water op de dode filmster lijkt.



Wat je voor het overige ook van La Disparue De Deauville zegt, de prent vertrekt van een interessant idee. Een getormenteerde rechercheur die door een onderzoek met de neus op zijn eigen problemen gedrukt wordt, is namelijk geen innovatie maar wel vaak het recept voor een goede film. Helaas schort er behoorlijk wat aan de manier waarop Marceau als regisseuse én schrijfster dit potentieel drama in een scenario giet. Onoordeelkundig fabriceert ze een labyrintstructuur die mysterie moet creëren maar die veeleer voor verwarring zorgt. De kijker krijgt nooit de kans de feiten even van op afstand te bekijken en zich te oriënteren. Marceau ontpopt zich in het eerste halfuur als een David Lynch light en doet meermaals de wenkbrauwen fronsen met een bizarre montage. In tegenstelling tot Lynch zorgt ze vervolgens niet voor een verrassende finale. Haar structuur en plot zitten zo voorspelbaar in elkaar dat een kind de ontknoping kan raden. Eenmaal de mysterieuze ballon is doorprikt, toont La Disparue De Deauville dan ook zijn ware gelaat: dat van een derivatieve thriller met veel pretentie maar weinig kunde.

De kwalijke invloed die Luc Besson de voorbije twee decennia uitoefende op de Franse cinema is bovendien blijven plakken aan Marceau. Als regisseuse kiest ze vaak voor camerastandjes die hip ogen maar geen verhalende functie hebben. De al eerder genoemde montage is een tweede zwarte donderwolk die alle mogelijke merites van de prent in één stortbui wegregent. Als actrice mag men trouwens verwachten dat ze het beste uit haar cast weet te halen, maar ook dat blijkt ijdele hoop. Christophe Lambert strompelt doelloos door de prent als een personage dat gekweld wordt maar niet weet waarom. Omdat het scenario hem constant in een passieve rol dwingt, kan hij nooit overtuigen als (anti-)held. Sophie Marceau vertolkt de mysterieuze dame die de plot op gang trekt maar ze blijft eveneens steken op automatische piloot. Vlakke karakteriseringen domineren de nevencast en beletten dat de film enige diepgang krijgt.

La Disparue De Deauville is kortom een zoveelste voorbeeld van de geleidelijke teloorgang van de Franse film. Alle innovatie is schijnbaar verdwenen uit de cinema van onze zuiderburen. Men doet niet meer de moeite om verhalen een eigen identiteit te geven en men leent rijkelijk genreclichés in een vergeefse poging het gebrek aan karakter te verdoezelen. Dat ook een als intelligent beschouwde actrice als Sophie Marceau nu in die val trapt, is een teken aan de wand en het beste bewijs dat een herbronning bij de Fransen een noodzaak is. Tenzij we meer generische thrillers à la La Disparue De Deauville op ons bord willen krijgen, is het hoog tijd voor een tweede nouvelle vague.



BEELD EN GELUID
Er valt weinig aan te merken op de beeldkwaliteit die Lumière aanbiedt op deze dvd. De schaduwscènes zijn soms iets te donker en de helderheid in de dagscènes helt af en toe over naar overbelichting maar over het algemeen krijgt La Disparue De Deauville een zeer degelijke transfer. De soundtrack staat in zowel stereo als Dolby Digital 5.1 op de disk en klinkt in beide versies uitstekend, profiterend van een prima mixage en een heldere dialoogweergave.

EXTRA’S
Een Interview (7 min.) met Sophie Marceau over haar motivatie om de film te maken. Action! (26 min.) blijkt minder de geadverteerde making of en meer een uitgerekte B-roll. De drie belangrijkste acteurs in de cast geven vervolgens uitleg over het karakter dat ze spelen in Portaits (27 min.). Afsluitend zijn er Trailers voor zowel de hoofdfilm als een trio andere releases van Lumière.

CONCLUSIE
La Disparue De Deauville is een teleurstellende thriller met een goede premisse maar een falende executie. De prent is het ultieme bewijs dat degelijke ideeën lenen uit andere prenten onvoldoende is om zelf een goede coherente film in elkaar te steken. Beeld en geluid halen een goed niveau op de dvd, maar de bonussectie is een maat voor niets.