FILM
Vormelijk is er weinig aan te merken op La Sconosciuta, een Hitchcockiaanse thriller van de Italiaanse filmer Guiseppe Tornatore. Met zijn schaduwrijke beelden, bevlogen cameravoering en snedige montage bezit de prent alle ingrediënten van een goede suspensefilm. De onmiskenbare esthetiek verdoezelt echter een voorspelbaar verhaal, bevolkt met stereotiepe personages. Helemaal problematisch zijn een sociaal geëngageerd thema dat er allesbehalve subtiel wordt ingeramd, een onnodige aandacht voor seksuele perversies en een ontknoping die zelfs door de grootste fans van de Italiaanse cineast als anticlimax benoemd zal worden. Als Tornatore ambities had om de Meester der Suspense naar de kroon te steken, mag hij zich na La Sconosciuta hoogstens Leerjongen noemen.

De plot start nochtans veelbelovend. Irena, een Russische vrouw van de rond de dertig en 'de onbekende' uit de titel, dringt zich op aan de conciërge van een elitair flatgebouw om de job van poetsvrouw te krijgen. De baan is echter slechts een excuus om dichter bij de bewoners van de derde verdieping te geraken. Het gezin Adacher bestaat uit een vrouwelijk goudsmid, haar man en hun dochter Tea. Op een slinkse wijze zorgt Irena ervoor dat ze huishoudhulp wordt van de familie en dat ze een deel van de zorg over Tea op zich kan nemen. Haar motieven blijven duister (geld is alvast geen motief) maar korte, brutale flashbacks onthullen dat haar verleden als onmenselijk vernederde hoer en haar liefde voor een jonge Italiaan een belangrijke rol spelen. Terwijl Irena steeds dichter naar de dochter van haar werknemers groeit, komt een schim uit het verleden haar zorgvuldig uitgekiende plan verbrodden.



Het is niet eenvoudig te pinpointen waar La Sconosciuta nu precies de bocht uitgaat. De ganse film lang blijft de sfeer immers beklijven en op zichzelf beschouwd zijn de meeste scènes echte toppers. Wellicht had een minder geforceerde structuur de prent een dienst bewezen. De korte flashbacks dragen namelijk niet bij tot het mysterie, maar zorgen er integendeel voor dat een beetje visueel geletterde kijker al snel de correcte optelsom maakt. Het mysterie verdwijnt nooit volledig uit de film, maar de suspense zakt langzaam weg tot er rond het uur haast niets meer van overblijft. Hoezeer Guiseppe Tornatore ook zijn best doet met een meer dan behoorlijk regie om de tekortkomingen van zijn broers script te verbloemen, hij kan een grauw eendje niet in een mooie zwaan veranderen. De frustratie is het grootst wanneer het scenario (meer dan eens) de juiste ingrediënten kiest om een sequentie op te bouwen, maar uiteindelijk een brouwsel met een wrange nasmaak serveert.

Dit sleurt ook het niveau van de vertolkingen naar beneden. Kseniya Rappaport speelt nochtans bevlogen de hoofdrol. De Russische geeft het personage van Irena genoeg mysterie mee om de kijker te intrigeren en voldoende emotionele spankracht om diezelfde kijker te ontroeren. De opeenstapeling van clichés – in essentie is Irena het typische ‘hoertje met het gouden hart’ – kan de actrice helaas niet overstijgen. Moeder Adacher is als personage minder stereotiep maar vertolkster Valeria Gerini’s aandeel in de prent is te klein om dat uit te buiten. Clara Dossena (Tea) is efficiënt doch niet altijd even geloofwaardig als dochter, terwijl vader Adacher – de rol van Pierfrancesco Favini – nooit volledig loskomt van de achtergrond. De ongure personages uit het prostitutiemilieu, met op kop Michele Placido, zijn stuk voor stuk cartooneske uitvergrotingen van het opperste kwaad.

De goodwill is zeker aanwezig om La Sconosciuta met een goede score te beoordelen. De makers weten verdomd goed naar welke climax ze de prent willen stuwen, zijn op en top vakmensen en hebben voeling met het publiek. Maar je kan nu eenmaal niet om de voorspelbaarheid heen. Die is als puntje bij paaltje komt nefast voor de kijkervaring. Alles wat in La Sconosciuta gebeurt, heb je al eens eerder gezien. Verwijzingen naar vooral Hitchcockfilms, maar bijvoorbeeld ook Kubricks Eyes Wide Shut zijn vaak interessant maar hebben nauwelijks impact op het verhaal. Pogingen als deze om een intelligente, suspenserijke thriller mét een boodschap te maken, moeten worden aangemoedigd. Het zou echter al een grote stap voorwaarts betekenen mocht een cineast als Tornatore eerst een opfrissingscursus originaliteit volgen.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van de film is prima. Met een uitmuntende scherpte, een knap weergegeven kleurenpalet van zowel koele blauwe als zonnige gele tinten en geen printbeschadiging in de buurt is dit een transfer die een recente film verdient. In de donkerste sequenties heeft de dvd soms moeite om contrast te genereren, maar dat is het enige minpunt van de voor het overige prima transfer. Het Italiaanse Dolby Digital 5.1-spoor gebruikt alle boxen, maar concentreert zich voornamelijk op de goede weergave van de dialogen. Ennio Morricone's muziek valt op door zijn onopvallendheid.

EXTRA'S
De enige extra’s zijn Trailers voor de hoofdfilm en drie andere Homescreenreleases.

CONCLUSIE
La Sconosciuta doet een verdienstelijke poging een Hitchcockiaanse thriller op te bouwen maar schiet tekort omdat clichés en voorspelbaarheid het verhaal ondergraven. Een solide regie, een professionele crew en enkele goede vertolkingen tillen de prent niettemin naar een zeer degelijk niveau. Beeld en geluid halen een uitstekende kwaliteit maar de bonussectie is nagenoeg leeg.