FILM
In 1977 stuurde de Nasa een ruimtetuig, de Voyager II in deep space, met aan boord een uitnodiging voor buitenaardsen. Wanneer een buitenaardse sonde het Amerikaanse luchtruim binnendringt, wordt deze op goeie traditionele koude oorlog-wijze verwelkomd met een luchtdoelraket, en de sonde stort neer in de buurt van Wisconsin. Een buitenaards etherisch wezen bereikt het dichtstbijzijnde huis, waar Jenny Hayden (Karen Allen) woont. Jenny is nog maar pas op jonge leeftijd weduwe geworden, nadat haar man, de dakwerker Scott (Jeff Bridges) in een ongeval om het leven is gekomen. Het ruimtewezen vindt in een fotoalbum een haarlok, en neemt zijn DNA en daarmee ook zijn gedaante aan. Uiteraard beleeft Jenny de schrik van haar leven wanneer iemand die als twee druppels water op haar overleden man lijkt, plots in de woonkamer staat. De Starman, net bekomen van zijn ervaring als levende schietschijf, seint naar zijn soortgenoten om hem weer op te komen halen op zijn oorspronkelijk bedoelde landingsplaats, Arizona, en hij kidnapt Jenny en dwingt haar naar daar te rijden. Jenny probeert eerst de aandacht van alle toevallige passanten te trekken, maar wanneer ze de agressieve reacties van de mensen op de ietwat vreemde gedragingen van de buitenaarder ziet, krijgt ze medelijden met hem, die al vlug overslaat in liefde - al was het maar omdat de Starman zo verdomd veel op Scott lijkt. Bovendien blijkt hij een erg gevoelig wezen dat oprecht bekommerd is over al wat leeft, die als een soort van antropoloog de mensheid kwam bestuderen. Het falen van zijn missie houdt echter in dat, als hij niet binnen de drie dagen wordt opgepikt, hij zeker en vast zal sterven. De militaire overheid heeft intussen de verschillende puzzelstukjes aan getuigenissen samengelegd, en heeft een vrij goed idee van wat er precies gebeurd is. Onderzoeker Mark Shermin (Charles Martin Smith), die nog aan de ontwikkeling van de Voyager II heeft meegewerkt, wordt als expert erbij geroepen. Er wordt een helse klopjacht op de Starman georganiseerd. Wanneer Mark ondervindt dat zijn baas George Fox (Richard Jaeckel) een redelijk ongezellige verwelkoming voor de Starman heeft geprepareerd, inclusief een dissectie-sessie, twijfelt hij waar zijn loyauteiten liggen.


Met Starman wou horror-regisseur John Carpenter het eens over een totaal andere boeg gooien, en dat is hem aardig gelukt. Starman is een mooie romantische film opgehangen aan een klassiek SF-thema: buitenaardse bezoekers. Wie SF zegt, zegt special effects, en alhoewel het gros van de film handelt over de vlucht van Jenny en de Starman voor de politie, worden toch hier en daar leuke truukjes gebruikt, zoals in de openingsscène waarin de Starman op een minuutje tijd zich van een baby ontpopt tot een volwassen man. In het begin zie je wel duidelijk de hand van horrormeester Carpenter, wanneer Jenny in het huis ronddwaalt, in de veronderstelling dat ze alleen is, en plots haar overleden man voor haar neus komt staan. Maar dan hebben we het ongeveer gehad, want het gewelddadigste wat er verder te zien is, is een uit de hand gelopen caféruzie met een smoezelige knokpartij tot gevolg. De prent evolueert vervolgens tot een redelijk gevoelig verhaal met toch hier en daar een klein spoortje van diepgang, wanneer blijkt dat het rouwproces dat Jenny nog steeds doormaakt voor haar overleden man nog een onverwachte wending krijgt. Hier en daar probeert de regisseur zelfs nog een beetje humor in het geheel te verweven, voornamelijk rond het onbegrip van de alien voor typisch menselijke situaties, maar het is toch altijd met een sausje van bitterheid en onvermogen overgoten. Jeff Bridges speelt zijn rol als wereldvreemde geniaal, ook Karen Allen en Charles Martin Smith leveren goed weerwerk, en de rest van de cast verandert te snel op deze tocht van Wisconsin naar Arizona om nog wat aan het verhaal bij te dragen. Als wat moeten we deze film nu catalogeren? Een komedie is het zeker niet, misschien SF, maar het is voornamelijk een romantisch en menselijk drama.

BEELD EN GELUID
Ondanks het feit dat deze release voorzien is van een Dolby Digital 5.1-track, blijven de ruimtelijke effecten van de geluidsband beperkt tot een minimum, en dat is toch wel een beetje een gemiste kans, want het geheel mist dynamiek. Anderzijds valt bijvoorbeeld op de zuiverheid van de dialogen weinig aan te merken, en vooral de erg op Vangelis lijkende muziek van Jack Nitzsche komt erg goed tot zijn recht. Voor een prent uit 1984 ziet de anamorfische 2.35:1 print er nog redelijk deftig uit. Akkoord, er zit wat ruis op het beeld, en één of twee duidelijke artefacts, zoals in de scène op de parking van het wegrestaurant, maar deze zijn overduidelijk te wijten aan de ouderdom van de film, en de transfer naar DVD heeft deze er zeker niet slechter op gemaakt. Er treedt ook wel wat colour bleeding op, voornamelijk bij bronnen van verlichting; maar wat betreft scherpte en kleurenpalet zit het met deze DVD redelijk snor.


EXTRA'S
Ondanks de ouderdom van de film heeft men toch nog wat bonusmateriaal bij elkaar kunnen sprokkelen, naar goede gewoonte bij Columbia Tristar Nederlands ondertiteld. We krijgen op deze release twee trailers, één van de film zelf, en een cross-promotionele (ellenlange) trailer van Close Encounters Of The Third Kind. Een leuke feature is een videoclip van het nummer "All I have to do is dream", gezongen door Karen Allen en Jeff Bridges zelf, omdat voor dit nummer ook in de film een zekere rol is weggelegd. Dan is er een tien minuten durende korte making of-documentaire. De interessantste feature op deze release is echter een commentaartrack door regisseur John Carpenter en acteur Jeff Bridges, die na zoveel jaren blijkbaar nog met veel plezier terugdenken aan deze productie.

CONCLUSIE
Starman hoort eerder in het rijtje romantische films dan in SF thuis, maar mengt de twee genres naadloos aan elkaar. Voor sommigen onder ons een heerlijk stukje nostalgie, en we hopen dat Columbia nog dergelijke titels uit de jaren '80 in haar fonds heeft zitten.