FILM
Een delegatie piraten onder leiding van de uit de dood herrezen kapitein Barbossa (Geoffrey Rush) vaart naar Singapore om de Chinese piraat Sao Feng (Chow Yun-Fat) ter hulp te vragen om naar de piratenhel, Davy Jones Locker, te varen, waar kapitein Jack Sparrow (Johnny Depp) gevangen zit. Het spookschip, de Flying Dutchman, van de vervloekte kapitein Davy Jones (Bill Nighy) is onder de controle van de Oost-Indische compagnie gekomen, en die hebben besloten om de zeven zeeën piratenvrij te maken. Barbossa wil dat de Broederschap van de negen beroemdste zeeschuimers bij elkaar komt om een gezamenlijke strategie te bespreken, maar de kans dat dat gaat gebeuren is zeer klein: de Broederschap moet immers een koning verkiezen, en zoals bij elke verkiezing stemt elke piraat alleen op zichzelf. Will Turner (Orlando Bloom) probeert intussen de voornaamste knoop in zijn leven door te hakken: kiest hij voor zijn verloofde Elizabeth (Keira Knightley), of probeert hij zijn verdoemde vader Bootstrap Bill (Stellan Skarsgård) te bevrijden?

Harrr... Het derde deel van de succesvole Pirates-franchise was na het veelbelovende tweede deel Dead Man's Chest helaas één van de grootste teleurstellingen van het afgelopen filmjaar, is niet te vergelijken met die andere zomerblockbuster waarvan er een derde deel verscheen, het best te pruimen Spider-Man 3, en kan al helemaal niet tippen aan het magistrale en bijna de perfectie bereikende eerste deel. De film is verworden tot datgene waar die oorspronkelijk op gebaseerd was: één lange kermisattractie met weliswaar veel kabaal en spektakel, maar bijzonder weinig gedrevenheid; de gebeurtenissen donderen voort zonder echt een einddoel aan de horizon te bespeuren. De eerste act is anders bijzonder goed te genieten, waarin Barbossa en zijn zeeschuimers hun Chinese collega's met een bezoekje gaan vereren, en dit onvermijdelijk uitloopt op een schietpartij met veel bravoure en exploderende, dure decorstukken. Vervolgens gaat er wat tijd over vooraleer de hoofdrolspelers terug verenigd zijn - wie het tweede deel heeft gezien weet dat Johnny Depp door een onfris ruikend zeemonster de zee uit geknikkerd is, en er is een behoorlijke kunstgreep nodig om hem terug ten tonele te laten verschijnen. Maar ongeveer na een uurtje wordt het scenario een soep zo dicht als een mistbank ter hoogte van Gibraltar: er wordt zo vaak van alliantie gewisseld dat het op de duur onmogelijk is om nog te onderscheiden wie er tegen wie aan het vechten is. Het ene ogenblik vallen Sparrow en zijn gezelschap in handen van de Oost-Indische Compagnie, die blijkbaar de controle over Davy Jones hebben verworven, het andere ogenblik worden de piraten weer vrijgelaten - of ontsnappen ze, dat is niet helemaal duidelijk - en gaat het hele zooitje weer achter Jones aan, die nochtans in hun kamp zit. Denken we. Waar het ambigue karakter van Sparrow in de eerste twee films nog een welkome afwisseling was, weet je hier echt op de duur niet meer wie de vijand is. Barbossa? Jones? Will Turner? De Oost-Indische Compagnie? Tia Dalma? Misschien wel Jack de aap? Na een tweetal uur is ongeveer iedereen wel het rijtje gepasseerd, en wikkelt de film zich af naar een, toegegeven, spectaculair, einde in de Maalstroom - tenminste na een passage waarin ze op een eilandtong elkaar wat grommend staan aan te kijken -  maar ook tot op het laatste ogenblik blijven de elementen van het verhaal slap aan elkaar hangen, en het einde van de film is een jammerlijk onbevredigend en nogal flauw einde vol gemakkelijkheidsoplossingen. Er worden dan in het scenario nog iets te veel gratuïte scènes gestopt die enkel tot doel schijnen te hebben dat Johnny Depp zijn Jack Sparrow-nummertje nog eens mag herhalen, en niet dat we dat beu gezien zijn, maar Pirates Of The Caribbean verdient toch beter dan de Johnny Depp one-man show te zijn. De scènes waarin Depp begint te hallucineren en meerdere kopieën van zichzelf het hele schip ziet bemannen, doen zo weinig terzake aan de voornaamste verhaallijn dat we er echt aan twijfelen waarom er niet is gekozen voor een aparte spinoff "an evening with Jack Sparrow", zodat déze film tenminste sneller tot de kern van de zaak zou kunnen komen. Ook zaken zoals de fel geanticipeerde bijrol van Rolling Stone Keith Richards als Jacks vader - Johnny Depp heeft altijd gezegd dat hij zich voor zijn Sparrow-manieren op Richards heeft gebaseerd, omdat de piraten de rock-en-rollvedetten van hun tijd waren - blijkt uiteindelijk een scheet in een rumfles.

En begrijp me niet verkeerd, iets in mij wil deze film spectaculair nochtans goed vinden. Visueel zitten er enkele zeer mooie uithalen in de film: de manier waarop bijvoorbeeld Tia Dalma tijdelijk Davy Jones terug zijn mensengedaante geeft, en hoe Bootstrap Bill verweven zit in een stuk hout van het schip, zijn twee scènes die bijzonder knap in beeld zijn gebracht. Onze favoriete calamari, Bill Nighy, domineert overigens elke scène waarin hij voorkomt, maar hoe fijn het ook was om hem in het tweede deel van de franchise naar voren te schuiven als de nieuwe ultieme slechterik, tien keer erger dan Barbossa, in deze prent krijgt zijn imago toch wat een knauw, omdat hij altijd moet buiten voor de wil van diegenen die zijn hart in een kistje hebben steken. Normaal zou je verwachten dat hij alles zou proberen om terug controle over zijn eigen doen en laten te kunnen krijgen, en zowat iedereen in de film is daarmee bezig, behalve hijzelf. Het tekent allemaal een beetje in welk bedje deze film symptomatisch ziek is: toen het draaien van de film begon, was het scenario namelijk nog alles behalve af, en je kan er zo het moment uitpikken tot waar men verhaalsmatig bij draaidag één al was geraakt. Daarna wordt het improviseren, krampachtig trachten om het piratenavontuur koers te laten zetten naar een nieuwe einder, maar net als Jack Sparrows kompas wijst het alle richtingen tegelijk uit, en niet noodzakelijk naar de beste richting.

BEELD EN GELUID
Ook de derde blu-ray moet niet onderdoen voor The Curse Of The Black Pearl of Dead Man's Chest. Deze editie blaakt weer van gezondheid met een schitterend gedetailleerd beeld dat een stuk minder vuile vegen bevat dan de dvd-release; alhoewel het echt nooit donker wordt in de film, en er boven het zwart altijd een rokerig maanlicht schijnt te zweven, is het contrast piekfijn. De scènes contrasteren danig met de kleurrijke buitenscènes, zoals die waarop Beckett, Will en Davy Jones aan Elizabeth, Barbossa en Jack op een verlaten eiland om palaver komen vragen. De aparte lichtkeuze soms komt heel goed tot zijn recht hier, zeker wanneer het scenario nog eens nood heeft aan een onnatuurljke groene schijn aan de einder bijvoorbeeld. Qua geluid kunnen we tussen een hoop onbruikbare tracks een Engelse Dolby Digital 5.1 EX en een Engelse PCM 5.1 ontwaren. Wat onmiddellijk opvalt is het wegvallen van de vervelende PAL-speedup in de muziek van Hans Zimmer, die de dvd-versie nogal plaagde. De soundtrack is een buitengewoon werkstukje dat zeer fraai klinkt, alsof het speciaal ook meegecomponeerd is om op het nodige ogenblik de ruimte te geven aan de subwoofer. Dyamiek en subtiliteit wisselen elkaar af: de scènes in Shangai klinken er gewoon creepy uit

EXTRA'S
Ook de extra's, in geanimeerde menu's gegoten, zijn grotendeels hetzelfde gebleven als op de dvd-versie,  plus een nieuwe interactieve Java-featurette

Blooper-reel "Bloopers Of The Caribbean" (5:21)
Dit is de enige extra die op de eerste disc is terug te vinden. Om de één of andere reden is het bij de Pirates-films reeds traditie geworden dat, afgezien van de geanimeerde menu's en de collectie verplicht te bekijken trailers, eerder een pain in the ass dan een extra, een filmpje bloopers van vijf minuten wordt geserveerd.

Disc 2 bevat dan weer de de substantiële extra's, en we beginnen met de grootste nieuwgheid

Interactieve feature "Into the Maelstrom" (8:42)
Het klinkt nogal indrukwekkend, maar het is eerder een matte bedoening. Jerry Bruckheimer leidt je rond op de set waar de Maelstrom-scène is opgenomen. Het lijkt een beetje op een museum-tour, waarbij je over bepaalde onderwerpen mits het indrukken van een paar knoppen meer informatie krijgt.

Documentaire "Keith & The Captain: On set with Johnny and the rock legend" (4:41)
Een opeenvolging van kleine, korte documentaires, dat is het credo van de tweede disc in deze speciale editie. In deze meest voor de hand liggende moet al, bijna als verplicht nummertje, de overigens zeer beperkte bijrol van Rolling Stone Keith Richards worden toegelicht, alsof dat nog toelichting nodig heeft. Iedereen weet dat Depps rol een eerbetoon aan de rocker is, en dat hemel en aarde is bewogen om Jack's vader een rolletje in de derde film te geven. Wie nu niet weet wie Keith Richards is zal compleet niet begrijpen waar het segment over gaat. Vandaar.

Documentaire "The tale of the many Jacks" (4:48)
Deze featurette toont ons de visuele effecten achter de scène waarin Jack Sparrow een keer of twintig onder de fotokopieermachine is blijven steken, en benadrukt voor ons toch nog maar eens dat de scène eerder in de film zit omdat die technisch te verwezenlijken was, eerder dan functioneel in het verhaal.

2 verwijderde scènes (2:25)
Regisseur Gore Verbinski geeft desnoods commentaar bij twee verwijderde scènes die gesneuveld schijnen te zijn. Amen

Documentaire "The world of Chow Yun-Fat" (4:13)
Hierna krijgen we we een schets van Chow-Yun Fats personage en de wereld die rond zijn piratenpersonage is gecreëerd; een stukje Singapore en Zuidchinese zee.

Documentaire "The pirate maestro: The music of Hans Zimmer" (10:31)
Eén van de voornaamste troeven in de productie is nog altijd componist Hans Zimmer, die ook voor dit derde deel tekende voor de muziek. Persoonlijk vind ik zijn bijdrage aan de trilogie veel beter dan die van Klaus Badelt. In deze mini-documentaire krijgt hij 11 minuten lang een vrij forum, wat voor een genie als hijzelf uiteraard veel te weinig is.

5 documentaires "Masters of design"
- James Bykit: Sao Feng's Map (6:19)
- Crash McCreet: The Cursed Crew (5:23)
- Rick Heinich: Teague's Costume (5:11)
- Penny Rose: Teague's Costume (3:38)
- Kris Peck: The Code Book (5:21)
Technischer van aard, maar tegelijkertijd wat minder promotioneel, zijn de vijf featurettes die onder de hoofding Masters of design vallen, waar onder meer de productie van Sao Fengs draaibare kaart en het kostuum van kapitein Teague Senior en zijn onovertroffen Code Book worden getoond. We kijken hierbij telkens door de ogen van de voortnaamste productie-designer.

Documentaire "Anatomy of a scene: the maelstrom" (19:25)
Dit werkstukje toont nog eens aan dat computereffecten alleen niet zaligmakend zijn, en dat er ook in spektakelproducties als deze toch nog een cruciale rol is weggelegd voor decorbouwers.

Documentaire "Hoist the colours" (4:40)
In deze documentaireleren we de filosofie achter het liedje in de executie-openingsscène kennen.

Interactieve featurette "Inside the brethren court" (10 min.)
Hier wordt tensloitte het art design van de negen piratenleiders getoond, die spijtig genoeg in de film net iets te weinig aan bod komen. Na één minuut algemene inleiding mag je telkens iets uit de schaal nemen, en krijg je over de negen pratenleiders wat meer achtergrondinformatie, ongeveer een minuut per persoon.

CONCLUSIE
Het had een beetje meer mogen zijn. Pirates Of The Caribbean 3: At World's End is een visueel uitdagend maar inhoudelijk wat tegenvallend afsluitend deel van de trilogie geworden. Op de blu-ray is niets aan te merken, afgezien dan de afwezigheid van audiocommentaartracks.