SLIDERS - SEIZOEN 4
Bespreking door: Werner - Geplaatst op: 2008-07-28
SERIE
De sciencefiction-reeks
Sliders geraakte na
seizoen 3 om diverse redenen in het slop. Eerst en vooral was er een ernstig conflict tussen actrices Kari Wuhrer en Sabrina Lloyd, die elkaar compleet niet meer konden uitstaan, en allebei de vrouwelijke hoofdrol opeisten ten nadele van elkaar. Lloyd verloor het pleit en zei de serie abrupt vaarwel; haar personage, Wade Wells, werd na de cliffhanger van seizoen 3 op een nogal onhandige manier uit de reeks geschreven, en na John Rhys-Davies was ze de tweede vaste acteur die de cast verliet. De rolverdeling moest dus eens te meer grondig worden aangepast, en het was Jerry O'Connell die met de oplossing kwam aandraven.
In de eerste aflevering werd de centrale verhaallijn daarom radicaal omgegooid: in plaats van een keer op keer mislukkende zoektocht naar Earth Prime, onze eigen wereld, werd de queeste van de Sliders er één waarbij ze het hoofd moeten bieden aan de Kromaggs, uit aflevering 22 van
seizoen 2,
Invasion, gerecycleerde interdimensionale reizigers die in onvervalste nazi-stijl wereld na wereld hebben veroverd, en zo ook Earth Prime hebben veroverd. Quinn Mallory krijgt in de eerste aflevering van het vierde seizoen te horen dat hij niet zomaar een uitvinder is, maar dat zijn ouders hem op de wereld gedropt hebben om hem uit de klauwen van de Kromaggs te houden. En dat niet alleen; Quinn heeft blijkbaar op een andere wereld nog een broer rondlopen, Colin, en de broers moeten verenigd worden opdat ze samen de Kromaggs zouden kunnen verjagen. Nadat Quinn de eerste vijf afleveringen alleen maar met Maggie Beckett (Kari Wuhrer) en Rembrandt Brown (Cleavant Derricks) van wereld na wereld sprong, werd in de aflevering
Oh Brother Where Art Thou? Charlie O'Connell aan de cast toegevoegd. Jerry O'Connell heeft daarbij zijn familie rijkelijk bedeeld, want Charlie is niet alleen in de reeks, maar ook in het echte leven Jerry's broer. De rest van de reeks loopt nogal vrij gelijk aan de vorige seizoenen, en het nieuw samengestelde viertal komt op parallelle werelden terecht waar telkens één of ander klein maar cruciaal verschil met onze wereld het universum bepaalt, maar meer dan eens kruist hun pad nu dat van de Kromaggs. De afleveringen zijn een stuk minder luchtig en vrijblijvend, alhoewel de graad van ernst nogal aflevering per aflevering scheelt.
Maar d'r was een ander, veel groter probleem aan de hand met deze serie. Fox heeft na drie seizoenen financieel de stekker uit
Sliders getrokken, en als dit vierde seizoen er is gekomen is dat niet alleen bij gratie van de fans, maar ook omdat Sci-Fi Channel de hele handel heeft overgenomen. Naast een hiaat van een jaar leverde het vooral ongenoegen op van bedenkers Tracy Tormé en Robert K. Weiss, die hun handen van de productie aftrokken. Jerry O'Connell daarentegen vroeg én kreeg credits als uitvoerend producent. Maar intussen was de reeks weer op de rails gezet voor een jaar. Werelden met religieuze despoten, verplicht druggebruik, verslaving aan virtual reality, neonazi's aan de macht, gedomineerd door bizarre talkshows en burgeroorlogen volgen elkaar in deze reeks weer aan een hels tempo op. Toch begint zich een zekere metaalmoeheid af te tekenen, en heb je zeker na de eerste drie seizoenen bij dit vierde vaak een
déjà-vu. Een andere veelgehoorde en niet geheel onterechte kritiek is dat nagenoeg alle afleveringen een zelfde patroon volgen: de Sliders komen in een wereld terecht waar ze X aantal uren moeten verblijven, geraken van elkaar gescheiden, óf hun timer kwijt, óf beide, maar ze verslaan keer op keer het noodlot en kunnen telkens op het nippertje terug bij elkaar komen om dan naar de volgende wereld door te stoten. Net de schaarse afleveringen die dat patroon niet helemaal volgen, zoals
Slidecage en
Mother And Child, zijn met overschot de interessantste, en het is zonde dat de scenaristen zich niet vaker op gladder ijs hebben gewaagd. Eén en ander heeft natuurlijk te maken met de vereisten van het netwerk: iets als een rode draad was zowel voor Fox als voor Sci-Fi Channel uit den boze, en de afleveringen moesten in principe in willekeurige volgorde kunnen worden uitgezonden.
En de problemen zouden daar niet ophouden. Er volgde nog een vijfde seizoe, waarbij zowel Jerry als Charlie O'Connell het voor bekeken zouden houden. En geloof me, de plotwending die daarvoor is aangeboord is helemaal te gek om los te lopen. Wat betekent dat van de originele cast alleen Cleavant Derricks overblijft. Stoppen op een hoogtepunt kan ook mooi zijn...
AFLEVERINGEN
49. Genesis
Na drie maanden intens zoeken naar Rembrandt en Wade belanden Quinn en Maggie terug op Earth Prime. Naast de initiële verrassing dat Maggie er gewoon kan ademen, is de tweede verrassing van de minder aangename soort: de Kromaggs zijn Earth Prime binnengevallen en hebben ongeveer iedereen naar een heropvoedingskamp gestuurd, en de vrouwen naar kweekprogramma's die dienen om een Kromagg-menselijk hybride wezen te creëren. Quinn en Maggie vernemen dat Rembrandt in een heropvoedingskamp in de buurt zit, en met behulp van het lokale verzet, geleid door "Mad Martha" (Sandra Hess), proberen ze hem te bevrijden. Tijdens de bevrijdingspoging wordt Quinn dan weer gevangen, en hij belandt in één cel met zijn moeder. Die vertelt hem over zijn ware afkomst: Quinn is de zoon van twee Sliders, die hem als kind hebben achtergelaten op Earth Prime. Hij moet ook nog ergens een broer hebben; bovendien beweerden de ouders dat ze hem zouden komen terughalen wanneer ze op hun thuisplaneet de Kromaggs hebben verslagen. Dit is blijkbaar gebeurd, want ze zijn Quinn komen terughalen; zijn pleegmoeder kon het niet over haar hart krijgen om Quinn mee terug te geven, en zij heeft hem verborgen. Vanop de apocalyptische thuisaarde nemen Rembrandt, Maggie en Quinn het besluit voort te sliden, op zoek naar Wade, Quinns broer en Quinns ouders; maar vooral naar het wapen dat de Kromaggs van de kaart kan vegen.
50. Prophets And Loss
De Sliders belanden op een planeet waar de wetenschappelijke vooruitgang een halt is toegeroepen, en een religieuze organisatie met hogepriesters die zich Orakels noemen, de dienst uitmaken. Aan de volgelingen van het Orakel wordt, nadat ze hun aardse bezittingen hebben overgemaakt aan de religieuze leiders, beloofd dat ze met een soort sliding-machine naar het aards paradijs worden gevoerd, maar de machine is feitelijk een verbrandingsoven.
51. Common Ground
Op een wereld die de Kromaggs gebruiken als test-site voor nieuwe wapens, redt Maggie onbedoeld het leven van een hoge Kromagg-officier. Die toont ongebruikelijk voor zijn soort een soort van genade, en bekent tegen Maggie dat het zinloos afslachten van mensen eigenlijk niet zijn ware roeping is. Desondanks hebben ze een wapen ontwikkeld dat het menselijk DNA in stukjes uiteenrijt.
52. Virtual Slide
In een wereld waarin iedereen verslaafd is aan virtual reality probeert wetenschapper Randall Simmons (John D'Aquino) Maggie het geheim van sliden te ontfutselen. Maggie heeft een virtuele illusie waarin de sliders het tijdsframe van de vortex hebben gemist en Quinn een nieuwe timer moet bouwen.
53. World Killer
Quinn's dubbelganger heeft per ongeluk van zijn wereld alle mensen behalve zichzelf weggetransporteerd. Op een andere, parallelle wereld is de bevolking daardoor in één klap verdubbeld, en op die wereld zijn al de natuurlijke hulpbronnen daardoor uitgeput.
54. Oh Brother, Where Art Thou?
Quinn vindt eindelijk zijn broer Colin (Charlie O'Connell) terug op een primitieve wereld waar alle technologie nog in de kinderschoenen staat, en de mensen leven als Amish. In de volgende wereld laat de naïeve Colin zich misbruiken om uit een cryogeen laboratorium een lijk te stelen.
55. Just Say Yes
Maggie en Colin krijgen in een wereld waar druggebruik verplicht is, een pijltje met een knoert van een tranquillizer in. Quinn staat op die wereld bekend als een hippie met een virulente anti-drugmening, en hij wordt door de politie opgejaagd.
56. The Alternateville Horror
De Sliders moeten schuilen voor een bui van zure regen, en belanden zo in een versie van het Chandler Hotel waar het spookt. Colin ziet voortdurend een schimmig jongetje verschijnen, maar hij kan er niet mee praten.
57. Slidecage
Quinn geeft de coördinaten van zijn en Colins thuiswereld in, maar ze komen in een soort van alles omvattend tunnelsysteem terecht waar hun timer niet werkt, en waar de mensen en de Kromaggs elkaar totterdood bekampen.
58. Asylum
De Sliders arriveren in een wereld die door de Kromaggs zo goed als leeggeroofd is op gebied van natuurlijke rijkdommen. Quinn heeft een hersenschudding van een niet bepaald zachtzinnige landing, en Rembrandt wordt verliefd op de dokter (Grace Venable) die hem behandelt. Dit blijft maar goed gaan totdat Maggie er achterkomt dat de dokter met de Kromaggs gecollaboreerd heeft, en ze nu opgejaagd wordt door de Britse geheime dienst.
59. California Reich
Op een wereld waar men niet echt vriendelijk is voor de niet-blanke medemens wordt Rembrandt door een privé-militie met SS-insignes meegenomen naar een repatriëringskamp. Een zekere Schick (George McDaniel) mikt op het presidentschap en kan op een grote aanhang rekenen dankzij een rabiaat anti-migratieprogramma.
60. The Dying Fields
Quinn en de zijnen komen in een soort van wildpark terecht waar half-Kromaggs half-mensen voor de sport mensen opjagen als wild. Colin wordt gevangen genomen en Quinn probeert één van de jagers te overtuigen dat die toch genoeg mens is om hen te helpen.
61. Lipschitz Live!
Quinn geraakt van de rest gescheiden, en op een wereld die gedomineerd wordt door een maffe talkshow van ene Barry Lipschitz (Charlie Brill) verschijnt hij als
freak op televisie waar hij de kans heeft om zijn vrienden te contacteren. Colin wordt verward met zijn dubbelganger, die net op het punt staat in het huwelijksbootje te stappen om een fusie tussen twee conglomeraten te bezegelen.
62. Mother And Child
Ternauwernood kunnen de Sliders ontsnappen uit een Kromagg-wereld, samen met een vrouw, Christina Griffin (Natalie Radford), die haar kind heeft meegenomen uit een kweekkamp. Quinn programmeert de volgende slide naar haar thuiswereld, die zich kennelijk heeft weten te bevrijden van de Kromaggs. De prijs die de wereld ervoor heeft moeten betalen is echter hoog, en vormt een directe bedreiging voor Christina's zoon.
63. Net Worth
Colin en Maggie geraken bij het verlaten van de vortex aan één kan van een ondringbare glazen muur, Quinn en Rembrandt aan de binnenkant. Binnen wonen de Onliners, zij die hun hele leven hebben opgegeven aan het internet, buiten wonen de Offliners, een volk dat nog steeds wantrouwig staat ten opzichte van computers. De twee werelden leven écht wel laast elkaar, en niet alleen moeten de Sliders elkaar weer zien te vinden, ze moeten het Romeo- en Julia verhaaltje tussen een Offliner-jongen (Christian Oliver) en een Onliner-meisje (Hayley DuMond) terug vlot trachten te krijgen.
64. Slide By Wire
De dubbelgangster van Maggie Beckett neemt haar plaats in, om zo te ontsnappen aan een testprogramma waarbij piloten stukje bij beetje worden volgepropt met computermateriaal. Terwijl ze samen met de drie andere Sliders op een wereld belandt waar bezit van technologie wordt vervolgd door de inquisitie, vindt de geïsoleerde Maggie op de andere wereld haar man Steven (John DeMita) levend terug.
65. Data World
Het Chandler-hotel is vervangen door een virtuele omgeving waarin de Sliders gevangen zitten, en naar de pijpen van de hoteleigenaar, Archibald Chandler (Roy Dotrice) moeten dansen. Hun lichamelijke identiteiten dwalen intussen buiten rond als zombies, terwijl de klok doortikt en ze voor de timer afgaat moeten proberen Chandler te slim af te zijn.
66. Way Out West
In een wereld die er exact uitziet als het Wilde Westen wordt Colin van een postkoets afgeschoten door Mr. K., een schurk die de lokale boeren terroriseert om er het land goedkoop van te kunnen afkopen. Om een paard te kunnen huren moet Maggie in een lokale saloon optreden als meisje van plezier, terwijl Quinn en Rembrandt op zoek gaan naar Colin, die door één van de boeren verpleegd wordt. Mr. K. blijkt Kolitar (Reiner Schöne) te zijn, de Kromagg die ze in de aflevering
Slidecage naar een andere wereld hebben gestuurd.
67. My Brother's Keeper
Quinn ziet hoe zijn dubbel bij een gevaarlijk wetenschappelijk experiment een ontploffing veroorzaakt en blind wordt. In de chaos wordt Quinn aanzien voor de kloon van zijn dubbel, die opgekweekt is om reserve-ogen te kunnen doneren. De vader van de Quinn van deze wereld, dokter Michael Mallory (John Walcutt), staat aan het hoofd van het kloning-programma, maar niet iedereen is het met zijn visies eens.
68. The Chasm
Iedereen schijnt gelukkig te zijn in het stadje Middleton. Het geluk werkt zelfs zo aanstekelijk dat Quinn erover denkt zijn timer aan de haak te hangen. Spijtig genoeg worden alle negatieve gevoelens in één persoon gekanaliseerd, van wie er verwacht wordt dat die op gezette tijden zich opoffert door in een kloof te springen. Na een oude grootvader is het de beurt aan een klein meisje, Amy Nichols (Antoinette Picatto), maar Rembrandt en Maggie zijn als volgende aan de beurt.
69. Roads Taken
Quinn en Maggie worden na een slide doodziek. In een wereld waarin er een burgeroorlog is losgebroken tussen de Verenigde Staten en Mexico moet Rembrandt een dokter voor hen zien te vinden. Die stelt als diagnose dat ze aan het sterven zijn van de ouderdom. In een ander universum dat ze door de slide hebben gecreëerd zijn ze al een leven lang samen en hebben ze een zoon.
70. Revelations
Het ziet er naar uit dat de reis van de Sliders voorbij is. In een wereld waar ze ongeveer een maand verblijven leest Rembrandt een boek van een science-fictionauteur, Isaac Clark (Jerry Hardin), die kennelijk alles over sliden afweet. Wanneer ze de auteur opzoeken, vertelt die aan de Sliders dat hij Michael (John Walcutt) en Elizabeth (Marnie McPhail) Mallory kent, en dat ze samen aan een wapen hebben gewerkt dat de Kromaggs heeft verslagen. Samen met zijn dochter Catherine (Kristanna Loken) reist Clark mee naar de thuiswereld van Quinn en Colin. Rembrandt besluit verder te reizen, maar hij merkt op het laatste moment dat er iets serieus niet in de haak zit.
BEELD EN GELUID
Waar de 2.0-geluidstrack nog aanvaardbaar is voor een televisiereeks van intussen alweer tien jaar oud, waarbij de voornaamste bekommernis, het evenwicht in de dialoog, ruimschoots binnen de lijn van de verwachtingen valt, moeten we een dikke rode kaart trekken voor de beeldkwaliteit. Eerst en vooral is deze niet veel soeps: bij ongeveer de helft van de
scene jumps zitten er vervelende artefacts die ervoor zorgen dat het lijkt alsof er frames ontbreken. Er is zoveel ruis aanwezig dat het bij momenten pijn doet aan de ogen, en de scherpte, of beter, het gebrek daaraan, is lamentabel. Aliasing en ghosting zijn alomtegenwoordig. Wat echter compleet onacceptabel is, is dat er voor het beeld Franstalige beeldbanden zijn gebruikt. Met als gevolg dat de openings- en andere credits ééntalig Frans zijn, wat voor een Engelstalige reeks niet aanvaardbaar is. Blijkbaar heeft Universal dit gedaan om de kantjes eraf te lopen en een zelfde versie in de beide landsdelen te kunnen slijten, daar waar ze die totnogtoe bij andere reeksen netjes strikt gescheiden hebben gehouden. De standaardsanctie voor een dergelijk vergrijp is een halvering van de punten, en die stelden op gebied van beeld al niet veel voor.
EXTRA'S
Het bonusmateriaal is blijkbaar ook naar een andere dimensie gesprongen. Zelfs de juiste titels bij de afleveringen op de menuschermen plaatsen is teveel gevraagd, want blijkbaar is Engelse spelling daarvoor een bijzaak.
CONCLUSIE
Sliders blijft entertainend alhoewel na vier seizoenen het vet van de soep is. De beeldkwaliteit van deze reeks is echter ranzig, en het gebruik van Franse masters is te gek voor woorden.
