FILM
Superman (Brandon Routh) heeft zijn cape al een tijdje achter de haag gegooid: na Superman II is onze held namelijk terug naar Krypton gevlogen om te zien of er nog iets redelijks van over is gebleven. Helaas voor hem is het antwoord nee, en hij keert terug naar de aarde. Daar zijn enige jaren versteken, en de situatie is er niet rooskleuriger op geworden. Lois Lane (Kate Bosworth) heeft bij haar vriend Richard (James Marsden) een zoontje, Jason (Tristan Lake Leabu), en ze staat op het punt de Pulitzer-prijs in ontvangst te nemen voor een artikel getiteld Why The World Doesn't Need Superman. Maar bij een lancering van een nieuwe space shuttle loopt de hele zaak uit de hand, en door een spectaculair reddingsmanoeuver openbaart Superman zijn terugkeer. Wie ook terug is, is Lex Luthor (Kevin Spacey), die vervroegd uit de gevangenis is mogen gaan omdat Superman op zijn proces niet heeft getuigd. Luthor heeft ditkeer grenzeloze ambities (letterlijk): hij wil, in navolging van Walt Disney en Bobbejaan Schoepen, zijn eigen land, opgetrokken uit de kristallen die hij bij Supermans afwezigheid uit het Fortress of Solitude heeft gepikt. Dat de zeespiegel daardoor zou stijgen is een spijtige bijkomstigheid, toch voor diegene die Luthor geen grof geld betalen om in Luthorland te mogen komen wonen. En om voor ééns en altijd het nieuwe continent vrij te maken van invloeden van buitenaardse originel heeft Luther het laten dooraderen met kryptoniet.

De doorstart van de Superman-franchise verliep anders en, laat ons eerlijk wezen, minder geslaagd dan Batman Begins. Waar Christopher Nolan de hele tafel leegveegde en van nul herbegon, heeft Bryan Singer, bezielende kracht achter de X-Men-franchise, de continuïteit van Superman I en II behouden, maar gelukkig was hij zo verstandig om Superman III en vooral IV als apocriefe evangeliën te beschouwen. Singer wilde zó graag deze film maken dat hij overstapte van Fox naar Warner en X-Men III The Last Stand overliet aan Brett Ratner, om zich volledig op het Superman-project te kunnen focusen. Hetgene een beetje jammer is aan deze verfilming is dat Singer weliswaar over de financiële middelen beschikt om de reeks te doen doorstarten, maar niet het minste evolutie in de personages toevoegt: met de relatief onbekende Brandon Routh heeft hij ook niet de meest charismatische Superman te pakken - dat is tot nader orde voor mij nog steeds Dean Cain uit Lois & Clark, maar in tegenstelling tot de eerder genoemde Batman Begins ondergaat zijn held geen enkele evolutie in de film. Eerst komt hij als een vertroebelde man terug bij zijn pleegouders terecht, maar gaat de dag daarna weer gehuld in maillot en rode cape aan de slag alsof er niets gebeurd is. Je moet de man wel meegeven dat hij werkethiek heeft. Vervolgens wordt hij dan op zijn queeste een klein beetje gehinderd door wat fragmentjes kryptoniet hier en daar, maar uiteindelijk schijnt dat allemaal wel best mee te vallen, want uiteraard triomfeert Superman. Maar de Superman van het einde van de film is exact dezelfde als die aan het begin, en dát is wat jammer. Een zelfde opmerking kan gemaakt worden over Kevin Spacey. Zijn Lex Luthor is aanvankelijk zelfs niet angstaanjagend, want zijn grootste bekommernis is met treintjes spelen in zijn kelder. Pas wanneer de omvang van zijn megalomane plan tot uiting komt, zien we de echte schurk Lex weer naar boven komen, maar dan is de film jammer genoeg al half voorbij. En die achterstand op het peloton haalt Kevin Spacey niet meer in, zijn "angstaanjagende schurk" is zelfs redelijk potsierlijk.

Superman Returns bevat ook wel enkele goede punten. De actiescènes zijn bijvoorbeeld erg de moeite waard, de decorstukken zijn indrukwekkend, en de muziekscore van John Ottman, die de bekende thema's van John Williams heeft geleend en verwerkt, mag er zijn en bezorgt ons na al die jaren nog steeds kippenvel. En daarnaast is er gewoon al het feit dat er na al die jaren toch nog een regisseur is durven opstaan die, uiteraard zonder de medewerking van Christopher Reeve, de reeks een nieuwe adem heeft durven inblazen. Maar zelfs als een vat vol goede bedoelingen loopt Superman Returns achter op punten: Supermans reddingsacties lijken erg willekeurig, er is eigenlijk geen deftige plot - het kunstmatig eiland dat Lex wil creëren zou de zeeën moeten doen overstromen, maar die doen dat uiteindelijk toch om de één of andere reden niet. Dan blijft er uiteraard nog één belangrijk element over zonder hetwelk een Superman-franchise onleefbaar is, en dat is de relatie tussen Lois en Clark. Dat Lois een kind bij een ander (of toch niet?) heeft, opent wel wat perspectieven, maar ook daar is de opzet heel minimalistisch. Het legendarische gekibbel tussen de twee kemphanen wordt ingeperkt tot één scène, namelijk die waarin Clark voor Lois een taxi roept.

BEELD EN GELUID

De HD-transfer van Superman Returns voldoet aan alle kwaliteiten die een moderne blockbuster minimaal moet hebben, maar daar houdt het wat op. De kleuren zijn helder en vibrant, maar de diepte van het zwart kon beter; de romantische sterrenhemels waar Clark, pardon, Superman Lois in rondvoert zijn nog steeds niet helemaal gevrijwaard van grain. Echte ruis is grotendeels verdwenen, en het sporadische compressie-artefact van de dvd-release gelukkig ook. De Dolby Digital 5.1-track kent wel een aardig gebruik van de surroundkanalen en de subwoofer komt al eens in actie op een woelige zee, maar dienen nog meer de muziek. De track is echter voor zover ik heb kunnen oordelen nagenoeg identiek aan die van de dvd. En da's een beetje jammer, want er zijn scènes waarin deze zeker niet voluit gaat. Bepaalde scènes komen er wel goed uit, vooral de neerstortende space-shuttle verdient bonuspunten, maar het gekraak bij het aanzwellende kristallen eiland van Lex Luthor klinkt veel minder gericht dan dat van laten we zeggen het houtwerk van de Black Pearl in de Pirates Of The Caribbean-trilogie.

EXTRA'S
Hier neem ik even de vrijheid om de tekst van collega Hans over te nemen, aangezien de extra's gelijk zijn aan die van de dvd-release. Hoofdmoot van deze release is Requiem For Krypton: The Making Of Superman Returns (173 min.) Uiterst gedetailleerde en grondige documentaires lijken in de mode te zijn en bij films als deze kunnen we daar enkel blij om zijn. Er valt namelijk wel wat te vertellen. De gehele documentaire is om en bij de 3 uur lang, ja dat leest u goed: 3 uur, nog langer dan de film zelf dus. Dit neemt dus bijna Lord Of The Rings-achtige proporties aan. De documentaire bestaat uit 5 grote delen die je elk apart kan bekijken of allemaal achter elkaar:
- Secret Origins and First Issues: Crystallizing Superman Returns
- The Crystal Method: Designing Superman Returns
- An Affinity for Beachfront Property: Shooting Superman Returns
- The Joy of Lex: Menacing Superman Returns
- He's Always Around: Wrapping Superman Returns

We krijgen hele bakken informatie omtrent de productie van de film te verwerken. Spijtig genoeg is het welk enkel de productie die aan bod komt, postproductie blijft dus een mysterie. We denken dan aan speciale effecten, muziek en dergelijke meer. Alles samen was dat misschien goed geweest voor nog 3 uur. We durven bijna stellen dat dat dan wel voor de 4-disc versie zal zijn zeker. Maar dan zijn we toch iets te negatief, want deze Requiem For Krypton: The Making Of Superman Returns is zonder twijfel de moeite van het uitkijken waard.

Als dat nog niet genoeg was, dan is er ook nog een korte featurette genaamd Resurrecting Jor-El(4 min.) voorhanden waarin wordt duidelijk gemaakt hoe men Jor-El / Marlon Brando wist te recruteren voor Superman Returns. Men vertrekt bij het archiefmateriaal geschoten in 1978 en we eindigen met de filmversie, de wonderen van de technologie! Daarnaast zijn er ook nog 11 Deleted & Extended Scenes beschikbaar, allen in anamorfisch breedbeeld. Sommigen voegen echt wel wat toe aan de film, ze sneuvelden wellicht omwille van het onderbreken van het tempo van de film of, simpelweg omdat ze konden weggelaten worden uit een toch al vrij lange film. Tot slot is er ook nog een korte outtakes-montage van bloopers beschikbaar.

CONCLUSIE
Superman Returns is een waardige opvolger van de reeks, maar haalt tegelijkertijd toch niet het onderste uit de kan. En ongeveer hetzelfde kan gezegd worden over beeld-en geluidskwaliteit; de extra's daarentegen zijn voorbeeldig, zowel kwalitatief als kwantitatief.