FILM
Het is niet gemakkelijk om Forgetting Sarah Marshall te vergeten. Deels om de juiste redenen, deels om de o zo foute. De recentste film van producer Judd Apatow - die dankzij The Forty-Year-Old Virgin, Knocked Up en Superbad al her en der de John Hughes van de naughties wordt genoemd - blaast immers warm en koud. Enerzijds zit de prent vol boertige of nodeloos shockerende 'humor' - in de eerste vijf minuten krijgen we bijvoorbeeld al frontaal mannelijk naakt te zien - anderzijds zijn er genoeg leuke vondsten en waarachtige emoties om de prent niet volledig af te schrijven. Feit blijft echter dat de film minstens een kwartier te lang duurt, dat de wisselvalligheid zich uiteindelijk wreekt en dat Forgetting Sarah Marshall dus zeker geen denderend presterende leerling is in de klas van Judd Apatow.

De Sarah Marshall uit de titel is een succesvolle tv-actrice in een CSI-achtige show die het aan het begin van de prent uitmaakt met haar vriend van de voorbije vijfeneenhalf jaar, componist Peter Bretter. In de hoop dat een fijne vakantie de breuk kan helen, vertrekt Peter naar Hawaii. Helaas had Sarah Marshall dezelfde gedachte: zij logeert met haar nieuwe beau, de extreem excentrieke Britse rocker Aldous Snow, in hetzelfde hotel. Elkaar ontwijken zit er niet in, waardoor oude wonden opnieuw worden opgereten en enkele nieuwe wonden toegebracht worden. Gelukkig voor Peter vindt hij troost in de armen van de behulpzame receptioniste Rachel, die er misschien in kan slagen hem Sarah Marshall voorgoed te doen vergeten.
Tot zover een typische romantische komedie dus en inderdaad, alle fases van de romcom worden netjes doorgeworsteld, met iets riskantere scènes en een groffer woordgebruik dan in de gemiddelde Hugh Grantfilm weliswaar, maar het geeft de kijker in ieder geval een solide basis om op terug te vallen. Dat is trouwens best wel nodig, aangezien de structuur van de prent eerder op een sketchshow dan op een filmscript gebaseerd lijkt. Schijnbaar wilden de makers alle ideeën die op het moment van de opnames door hun hoofd spookten per se in de film proppen, want een aantal bizarre, onmogelijk te verklaren sequenties worden op je losgelaten. Wat te denken bijvoorbeeld van een scène waarin Peter een levend varken de keel moet oversnijden? Of de compleet nutteloze - en bijzonder ongrappige subplot - met een veertigjarige wietrokende surfleraar? Op zich zijn een aantal van deze scènes nog in staat een glimlach los te weken, maar in de context van het verhaal slaan ze nergens op.

Het gevolg is dat ook de cast feitelijk niet weet in wat voor film ze nu precies moet opdraven. Kristen Bell (als het titelpersonage) meent dat ze nog in de huid van Veronica Mars zit, Jason Segel (Peter) is in een film van de Farrelly Brothers beland en de recent in opspraak geraakt Britse komiek Russel Brand (Aldous Snow) zit naar goede gewoonte ook al op zijn eigen planeet. Vaste Apatow-acteurs Paul Rudd en John Heder worden in het scenario gewrongen enkel en alleen om hen veredelde cameo's te gunnen terwijl Hawaiiaanse castleden onderbenut worden en/of beantwoorden aan de meest groteske stereotypes. De enige die echt doorheeft dat ze in een romantische komedie zit, is Mila Kunis (Rachel), in wat hopelijk haar grote doorbraak wordt. Haar charme, schoonheid én komische en emotionele timing doen immers vermoeden dat zij tot een waardige opvolger van Julia Roberts of Sandra Bullock kan uitgroeien.

Forgetting Sarah Marshall is al bij al een middelmatige prent die enkel door Kunis' performance en een handvol leuke vondsten een beetje bijblijft. De beste vondst van allen is ongetwijfeld de plotlijn waarin Peter een poppenmusical over Dracula wil schrijven, als een soort gotische Neil Diamond. De afgewerkte versie hiervan krijgen we te zien in het laatste bedrijf en zorgt er tenminste voor dat Forgetting Sarah Marshall op een hoge noot eindigt. De hilarische muziek en teksten, gecombineerd met de fantastische poppen van Jim Hensons Creature Shop zijn hét hoogtepunt van de prent. Als men er dus ooit aan denkt een spin-off te maken van Forgetting Sarah Marshall, is het te hopen dat de poppenmusical over Dracula frontrunner is.
BEELD EN GELUID
Veel valt er niet te zeggen over de kwaliteit van beeld en geluid. Beide voldoen immers aan de normen die je tegenwoordig mag stellen aan recente dvd-releases. Kleuren, scherpte, contrast: allemaal variëren ze van oerdegelijk tot uitstekend. De soundtrack staat als een DD 5.1-track op de schijf en had wat meer dynamiek mogen hebben en hij doet wat hij moet doen in een dialoogcentrische film: de woorden van de acteurs helder weergeven.

EXTRA'S
De bonussectie is goed gevuld maar blinkt niet uit in diepgang. Het Audiocommentaar voert bijvoorbeeld nagenoeg alle belangrijke cast- en crewleden op in een kakofonie van stemmen die elke zinnige uitleg over wat zich op het scherm afspeelt onmogelijk maakt. Vijf Deleted & Extended Scenes (8 min.) geven weinig meerwaarde terwijl Line-O-Rama (6 min.) aantoont dat een groot deel van het script uit improvisaties voortvloeit. De Bloopers (5 min.) zijn redelijk grappig, het materiaal van een Videochat (8 min.) uit de prent een stuk minder. Dracula's Lament (3 min.) toont hoe de song uit de poppenmusical gebracht werd tijdens de eerste tafellezing voor de prent en A Taste for Love (6 min.) is een making of van die climactische poppenmusical. Ten slotte bevat de schijf de volledige videoclip van Aldous Snows We've Got To Do Something (4 min.) en een Trailer (2 min.).

CONCLUSIE
Forgetting Sarah Marshall is vooral het onthouden waard omwille van Mila Kunis en een poppenmusical, maar de rest mag gerust uit je geheugen gebannen worden. De vaak episodische aard van het script komt de film niet ten goede. Beeld en geluid zijn in orde op de dvd en de bonussectie is redelijk uitgebreid maar bevat nauwelijks diepgang.