FILM
Davina (Joanna Lumley) en Al (Denis Lawson) Jackson zijn een Londens koppel ergens achteraan in de vijftig of vooraan in de zestig. De ouderdom begint op hun lichaam én geest te wegen, en afgezien van een hele dag oeverloos lullen tegen elkaar over non-onderwerpen en zich druk te maken in de alledaagse dingen des levens, zoals hormoonkuren, stoppen met roken en prepensioen, hebben ze nog ergens een zoon van dertig, Orlando (James Lance) rondlopen, die laat uitschemeren dat zijn ouders in hun opvoeding gefaald hebben, en die overduidelijk problemen heeft om de drempel van de volwassenheid te overschrijden. Bij toevallige ontmoetingen op straat met oude schoolkameraden blijkt hoe zeer ze hun leven aan zich voorbij hebben zien gaan zonder de kansen ervan te grijpen, ze houden zich onledig met onder meer de postbode uit te kafferen als die nog maar eens een brief bestemd voor nummer 6 in hun bus dumpt, en het attenderen van mondaine feestjes. Een aanrijding van niks bij het parkeren wordt onmiddellijk opgeblazen tot een oorlog tussen de seksen. Davina's schoonbroer Roger (Nicholas Jones) en zijn vrouw Veronica (Maggie Steed) zijn duidelijk een stuk zelfverzekerder, en dat frustreert Davina en Al ten top. Een jonge pianoleraar met een voorkeur voor rijpere dames probeert Davina te verleiden. En alhoewel Al van het hypochondrische type is, heeft hij wellicht écht wel gezondheidsproblemen.

De BBC slaagt er ondanks haar kwaliteitseisen toch soms in om de grootste troep als pseudo-intellectuele prietpraat aan de man te kunnen brengen. Neem nu dit door hoogst onsympathieke personages gedragen Sensitive Skin, met Joanna Lumley uit Absolutely Fabulous in de hoofdrol: een hoop oeverloos geleuter zonder pointe, een soort Britse versie van Sex And The City, maar dan met twee oude knollen in de schijnwerpers. Niet toevallig is overigens Kim Cattrall van plan om van deze reeks een Amerikaanse remake te maken. In een scène uit de derde aflevering geeft Al op een juryvergadering van een clubje intellectuelen waar hij driftig tracht bij te horen dat een prijs voor een boek moet toekennen, een kritische analyse van een boek dat hij heeft moeten lezen, waarbij hij uitgebreid het werk bewierookt als een kritische metapsychisch analyse van (vul hier nog enkele dure woorden in). De rest van de recensenten beperkt z'n analyse tot één woord: "waardeloos", of "rommel". Het is een beetje een afspiegeling van de reeks zelf. Sensitive Skin wordt als dramedy omschreven, maar echt veel af te lachen valt er niet. Davina "ziet" in haar verbeelding personages uit haar verleden, die de één of andere afspiegeling van haar mentale toestand moeten voorstellen, waarbij we elke keer vertrokken zijn voor weer eens vijf minuten gezwam zonder doel over herinneringen aan betere dagen. Waarna ze naar de slager trekt die bij benadering zes miljoen jaar geleden de jongen was op wie ze in de klas verliefd was, om er verder zonder commentaar twee ons vetarm rundsgehakt te bestellen. Dan weer eens passeert ze bij haar compleet seniele hoogbejaarde moeder, die in een instelling zit af te takelen, en hop, er zijn weer vijf minuten beeld gevuld. De vraag is of zestigers zich zullen kunnen of willen afspiegelen aan dit koppel onsympathieke snobs.

BEELD EN GELUID
Sensitive Skin heeft een mooie beeldtransfer, met realistisch kleurgebruik, mooi contrast en weinig tot geen compressieproblemen. De beperkte speelduur, drie afleveringen van 30 minuten per (single layer) schijfje, heeft hier ongetwijfeld mee te maken. De Dolby Digital 5.1-geluidstrack mist een beetje evenwicht, en veel ruimtelijke aspecten zijn er niet aan te beleven vermits er meer wordt afgeleuterd in de reeks dan dat er actie te beleven valt. De dialoog is helder en goed verstaanbaar.

EXTRA'S
Niets.

CONCLUSIE
Sensitive Skin is, misschien een beetje conform de naam van de reeks, een beestje met een dun velletje en weinig vlees aan. Beeld-en geluidskwaliteit zijn in orde.