FILM
You're making me angry. You wouldn't like me when I'm angry.

Wetenschapper Bruce Banner (Eric Bana) is voorbestemd voor grootse dingen. Zijn vader David (Nick Nolte) heeft, omdat hij geen toestemming kreeg voor experimenten op levende wezens, zichzelf ingespoten met een serum waarmee hij onderzoek doet naar menselijke celregeneratie, om zo een onkwetsbaar soort soldaat te kunnen kweken, en het DNA is aan zijn zoon doorgegeven. Bruces potentie blijft echter in hem sluimeren totdat hij bij een ongeval een flinke dosis gammastralen te verwerken krijgt. Zijn DNA slaat hierdoor op hol, en telkens als hij zich kwaad maakt verandert Banner in de Hulk, een groene vergissing van de natuur die een spoor van vernieling achterlaat waar hij ook komt. Alhoewel zijn ex-vriendin Betty Ross (Jennifer Connelly) het beste met hem voorheeft, is het toch raadzamer dat hij uit haar buurt blijft, want haar vader, generaal Ross (Sam Elliott), heeft van Washington het bevel gekregen om de abominatie tot elke prijs tot staan te brengen. Niet dat de Hulk zich laat afschrikken door een paar tanks, natuurlijk...




Stan Lees zoveelste comiccreatie (we zijn de tel eerlijk gezegd al lang kwijt), in de jaren '80 nog de talk of the town door de gelijknamige oervervelende televisieserie die alleen maar diende om de spierkwabben van de compleet van acteertalent verstoken bodybuilder Lou Ferringo te showen, werd in 2003 onder handen genomen door een unusual suspect: Ang Lee, regisseur van kostuumdrama's als Sense And Sensibility en het betere arthousedrama als Brokeback Mountain waagde zich op glad ijs door een genre onder handen te willen nemen dat feitelijk helemaal zijn ding niet is. Ang Lee is misschien een oergetalenteerde regisseur, verfilmingen van Amerikaanse stripfiguren zijn toch echt wel meer op maat gesneden voor iemand als Sam Raimi of Bryan Singer. De ietwat ongelukkige keuze voor een hoofdrolspeler viel daarbij op Eric Bana (Troy, The Other Boleyn Girl), die in deze film duidelijk zijn weg naar zijn karakter nog moet zoeken. Zelfs vervaarlijk grommen stond daarbij niet in de vacaturetekst, want in zowat alle scènes waarin de Hulk acte de présence geeft, is het groene monster volledig opgetrokken uit bits en bytes. Zoals collega Hans al in zijn bespreking van de dvd zei, zijn de scènes een opeenvolging van groen+kwaad en normaal+niet kwaad; de dubbelzinnige aard van Hulks oncontroleerbaar karakter zou een interessant gegeven kunnen zijn om morele dilemma's allerlei mee boven te spitten, maar hier blijven ze metersdiep in de grond zitten.




En de reden? Ang Lee heeft in deze film een stuk onvervalst Shakespeariaans drama willen stoppen, in casu een dodelijke vete tussen vader en zoon Banner, die in de hitte van de strijd net tot de felste ontbranding komt, nadat de twee elkaar eerst natuurlijk de meest cryptische verwensingen naar het hoofd hebben geslingerd (essentieel vertaald als: "Gij hebt mijn eer bezoedeld" - "Gij zijn de zoon die nooit het achterkleinkind van zijn grootvader had mogen zijn" en "Al wat gij zegt zijt gij zelf") En dat werkt niet in comicbookverfilmingen. Karakters en hun tegenstanders zijn net elkaars tegenpolen, waardoor er geen uitleg nodig zou mogen zijn om te weten dat ze elkaar vanaf scène één in de haren gaan vliegen. Ook de bijdrage van Jennifer Connolly als ... tja, wat? Lief? Ex-lief? Collega? Ex-collega? Substituut-moeder? ... is niet altijd even duidelijk: ze kan als enige het wezen Hulk kalmeren, maar helpt zonder verpinken mee wanneer Bruce Banner vol tranquillizers wordt geschoten die normaal dienen om neushoorns mee te verdoven. Bruce Banner heeft ook nergens de spirituele diepgang van zeg maar Peter Parker uit Spiderman, zijn transformatie als de Hulk lijkt in deze versie eerder op een alibi om eens lekker alles ongestraft in elkaar te rammen. Hulk is een dommekracht maar Bruce Banner is al niet even slimmer, zijn hoogst ingenieuze plannetjes om uit de handen van Ross te blijven zijn zo lek als een zeef.




Toch heeft de film zijn momenten van campyness die niet dadelijk bijdragen aan het propageren van de zevende kunst, maar hoogst amusant zijn; wanneer de Groene Man aangevallen wordt door een onwaarschijnlijke combinatie van een genetisch opgepompte rottweiler en een dito poedel is het dijenkletsen geblazen. Als de film nog een verdienste heeft dan is het dat die de weg heeft vrijgemaakt voor de veel betere sequel Incredible Hulk van Louis Leterrier, waarin het genesisverhaal kan worden overgeslagen en vanaf de eerste minuut kan worden overgegaan tot de orde van de dag. Wat Hulk wel bijzonder maakt is de bijzondere montage, die weliswaar lijkt op wat we gewoonlijk te zien krijgen in 24: het scherm wordt opgedeeld in verschillende beeldschermen waarop de simultane actie vanuit verschillende camerastandpunten getoond wordt. De kadrering van de stukjes doet meer aan een stripverhaal denken, wat logisch bij de inhoud van de film aansluit eens je daarover begint te nadenken.




BEELD EN GELUID
Framing is dus een belangrijk topic in een bespreking van deze film, zoals aangegeven. De schrik sloeg me om het hart toen ik berichten las op Amerikaanse fora als zou de transfer naar 2.35:1 zijn omgevormd, waar het bij deze film echt wel 1.85:1 moet zijn. Gelukkig ging dit om een drukfout die op de Beneluxversie gecorrigeerd is. Hulk is een kleurrijke film, maar de iets té accurate transfer verraadt soms iets te duidelijk de computergeanimeerde origine van de scènes. Desalniettemin is dit een rijk gedetailleerde print die bijvoorbeeld qua textuur op de huid van de uit zijn kluiten gegroeide Kermit niets te wensen overlaat. Er is niet gekozen om bijvoorbeeld groentinten aan de film toe te voegen, en de vele scènes in de woestijn zijn bijvoorbeeld piekfijn wat het gebruik van de kleuren betreft. Hulk is een film met goed contrast en een diep niveau van zwart en wit. Universal slaagt er weer eens in om een boel DTS-tracks op één schijf te pompen, en de Engelse DTS-HD MA 5.1-track is een fijne, onderdompelende ervaring waarin luid en vervaarlijk de sleutelwoorden zijn, vaanf het ogenblik dat Bruce Banner voor de eerste keer uit zijn broek barst. De meest memorabele scène is die waarin de Hulk het opneemt tegen vier helikopters die hij als vliegen uit de lucht slaat.




EXTRA'S
Op deze Blu-ray wordt het gros van de extra's van de dvd overgenomen, alhoewel deze zich niet kan meten met de 3-disk verzamelaarseditie met bijhorende strip die enkele jaren geleden op dvd verscheen. Ang Lee sprak een vrij informatieve commentaartrack in waarvoor hij duidelijk zijn tijd genomen heeft. The Making Of Hulk (24 min.) is een interessante promo-featurette die ons mee achter de schermen neemt, en ons cast en crew aan het werk laat zien, en onder meer ook het compositiewerk van Danny Elfman belicht. The Evolution Of The Hulk" (16 min.) toont ons de ontstaansgeschiedenis van de Hulk, uiteraard met een uitgebreide bijdrage van Stan Lee, die echt wel meeleeft met zijn creaties, en een hoop materiaal over alle vorige Hulk-incarnaties, waaronder een onvoorstelbare hoop tv-films en bergen comics. In The Incredible Ang Lee (14 min.) laat de regisseur zich bewieroken als een halfgod; The Dog Fight Scene (10 min.) bevat een uitgebreidere making-of voor de scène waarin de Hulk aangevallen wordt door genetisch gemanipuleerde honden, en The Unique Style Of Editing Hulk" (6 min.) laat ons een blik op de fascinerende montage die de film zo uniek maakt. Zes verwijderde scènes (6 min.) vervolledigen het plaatje, en de interactieve featurette Hulk Cam: Inside The Rage is toegevoegd in U-controlversie.

CONCLUSIE
Hulk is een sterke merknaam in de Marvel-stal, maar het is echt niet moeilijk om comicverfilmingen op te noemen die beter zijn (en dan spreken we nog niet over sequels): X-Men, Spiderman, Batman, De Fantastic Four en ja, zelfs Daredevil is in bepaalde aspecten interessanter. De beeld-en geluidskwaliteit van de disc zijn nochtans onberispelijk.