The Eiger Sanction maakt deel uit van de Clint Eastwood Collection, een boxset die zes films van de acteur bundelt. De overige films in de collectie zijn:  Play Misty For Me, Joe Kidd, High Plains Drifter, Coogan's Bluff en Two Mules For Sister Sara.

FILM
Voor een film die xenofoob, homofoob, misogyn, stereotiep en over de ganse lijn politiek incorrect is, blijkt The Eiger Sanction verrassend entertainend. Clint Eastwoods vierde film als regisseur ligt nog heel ver af van het auteurschap dat de iconische Hollywood-ster de laatste twintig jaar als filmer bereikte, maar is wellicht de eerste prent van zijn carrière achter de camera die continu blijft boeien, zelfs in de moeilijkst te slikken scènes. Natuurlijk oogt The Eiger Sanction wat traag in vergelijking met de actiethrillers die we vandaag de dag op ons bord krijgen, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de eerlijke aanpak van Eastwood, die de kijker een beetje suspense, wat machogedrag en een handvol actierijke sequenties belooft en die belofte niet overtreft, maar wél nakomt.

Het moelijkst te aanvaarden fragment van de ganse film zit in het begin, wanneer we Eastwood zien opdraven als de kunst docerende professor Hemlock. Gelukkig blijkt al snel dat hij eigenlijk een huurmoordenaar op rust is, die nu door een ultrageheime spionnenorganisatie gevraagd wordt om een laatste klus te klaren. In Zurich zijn immers de plannen ontvreemd voor een gevaarlijk biologisch wapen. Hemlocks job bestaat erin de twee personen die daarbij een geheimagent ombrachten, te 'sanctioneren' - zoals moord in de prent consequent genoemd wordt. Voor de eerste dood blijkt een simpele revolver voldoende, maar de tweede zal heel wat meer inspanning vergen. Die vindt namelijk plaats op de flanken van de Eigerberg, tijdens een expeditie die als eerste de top wil bereiken. Bijkomend probleem voor Hemlock is dat hij niet weet wie van zijn drie medeklimmers de moordenaar van de geheimagent is.

Hoewel de film behoorlijk voorspelbaar en soms zelfs onbehouwen is, bevat The Eiger Sanction meer diepgang dan je zou vermoeden. De motieven van de personages zijn bijvoorbeeld nooit eenduidig, waardoor de al evenmin klassieke climax perfect past in de traditie van de baanbrekende Amerikaanse prenten van de jaren zeventig. Zelfs de titel is een voorbeeld van de slimheid die subtiel onder het banale geschoven wordt (Eiger scheelt maar één letter van het Engelse 'eager', wat gretig betekent en perfect aansluit bij het thema van de film). Helaas haalt het banale te vaak de bovenhand, vooral omdat het moeilijk is naast de stereotiepe karakters te kijken. Een homofiel personage dat dreiging moet uitstralen is pure camp, het opvoeren van een zwarte vrouw als potentiële vlam voor Eastwood, balanceert op het randje van exploitatie en George Kennedy - als Hemlocks beste vriend - blijkt een typisch, ééndimensionaal stockpersonage.

Eastwood zelf is overigens niet veel beter als hoofdrolspeler. Hij grijnst weliswaar minder opzichtig en is subtieler met zijn opvliegend karakter, maar toch is Hemlock eerder een versie van de acteur dan een personage dat op zichzelf staat. Achter de camera komt Eastwood beter tot zijn recht. Hij vindt een uitstekende balans tussen weinig opzichtige shots en een snedige montage. De technieken van zijn grote voorbeeld en mentor Don Siegel komen kortom optimaal tot hun recht, zowel in de scènes die op sets gedraaid zijn (vooral in de eerste helft van de film) als in de sequenties die een locatieshoot vergden. De climax van The Eiger Sanction, de beklimming van de Eiger die het laatste halfuur in beslag neemt, doorstaat bovendien uitstekend de tand des tijds. De kijker krijgt het gevoel midden in de actie te zitten, in weer en wind, tegen de ruwe verticale rotswand van de gevaarlijke berg. De prima muziek van John Williams voert de suspens nog wat extra op.

Is The Eiger Sanction een meesterwerk? Absoluut niet. De helft van de tijd is het niet eens een goede film. Maar degelijk, amusant en - op een campy manier en vaak om de verkeerde redenen - onvergetelijk is de prent wel. Je kan bijvoorbeeld zoveel vloeken als je wil op de gaten in de plot, op de enggeestige kijk op ras en geaardheid en op het gebrek aan inventiviteit, maar de waarheid is dat, op zijn eigen onbezorgde manier, The Eiger Sanction nog met kop en schouders uitsteekt boven wat tegenwoordig voor een publieksvriendelijke blockbuster doorgaat.

BEELD EN GELUID
Ondanks het feit dat de cover van de dvd meldt dat de film een anamorfische presentatie kreeg, blijkt dat niet het geval. Ook al betreft het hier rerelease van een oudere dvd, anno 2009 is het gewoonweg onaanvaardbaar dat een prent niet is aangepast aan het 16/9-formaat dat toch de standaard is geworden. Bovendien oogt de print zelf ook niet denderend: veel grain, een serieus gebrek aan contrast in de nachtscènes en een opvallende edge enhancement. De soundtrack staat in het originele monoformaat op de schijf en straalt nauwelijks dynamiek uit, maar is al bij al nog degelijk.

EXTRA'S
Naast een Trailer (3 min.) voor The Eiger Sanction bevat de disk enkel een stel Production Notes en een overzicht van Cast & Filmmakers. Geen vetpot dus in de bonussectie.

CONCLUSIE
Er zijn redenen genoeg om The EIger Sanction de grond in te boren, maar de prent is zo degelijk gemaakt en zo eerlijk in haar tekortkomingen dat het entertainende de bovenhand haalt op de ergernis. Vooral de groei van Eastwood als regisseur valt hierbij aan te stippen als een onmiskenbaar pluspunt. Beeld en geluid stellen wel teleur op de dvd, net als de bonussectie.