Frida Kahlo (Salma Hayek) zit nog op school als ze hoort dat Diego Rivera, de grote linkse schilder, in de stad is. Zonder aarzelen pakt ze haar schilderijtjes onder de arm en stapt op hem toe. Ze wil weten of ze talent heeft. Rivera schudt haar met een smoesje af, maar zoekt haar later op om haar te vertellen dat hij onder de indruk is van de directheid en de eerlijkheid van haar werk. Een tijdje later raakt ze betrokken bij een busongeluk. Maandenlang vecht ze voor haar leven: ze heeft een beschadigde ruggengraat en haar vagina is doorboord door een metalen staaf. Na een lange revalidatieperiode is ze in staat om weer een min of meer normaal leven te leiden. Maar de pijn blijft en die zal ze vanaf dan verwerken in zeer persoonlijke schilderijen. Uiteindelijk ontmoet ze opnieuw Diego Rivera (Alfred Molina) via haar inzet voor de communistische vakbond en partij. Niet lang daarna treden ze in het huwelijk. Dan breekt Rivera door in de Verenigde Staten en verkast het echtpaar naar New York. In de jaren dertig keren ze terug naar Mexico waar ze onderdak bieden aan de verbannen Russische revolutionair en politicus Leon Trotsky met wie Frida een affaire heeft.

 


Terwijl Frida’s gezondheid gestaag achteruitgaat, wordt ze als schilder ontdekt door de Franse dichter André Breton die zorgt voor een doorbraak op het Europese continent. Zij is de eerste Latijns-Amerikaanse kunstenaar van wie het Louvre een schilderij in z’n collectie opneemt. Kort nadien laat Diego Rivera zich van haar scheiden om begin jaren veertig terug te keren. Frida overlijdt uiteindelijk in 1954. Ze was net 47 jaar geworden.  

 

Frida is het biografisch portret van de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo, waarvoor regisseur Julie Taymor (Titus, 1999 en Across The Universe, 2007) in 2002 de Oscars voor Beste Originele Muziek en Beste Make-up in ontvangst mocht nemen. De film is gebaseerd op het boek Frida: A Biography of Frida Kahlo dat Hayden Herrera over het leven van de Mexicaanse schreef. Voor de adaptatie heeft Taymor een keuze moeten maken uit het materiaal en zoals meestal is zo’n selectie arbitrair en leidt ze tot het benadrukken van het ene aspect en de verwaarlozing van het andere, waardoor de persoonlijkheid en het karakter van het personage in kwestie schijnbaar worden gemanipuleerd. Zo blijft in Frida de opgang als wereldberoemde kunstenaar onderbelicht en wordt dat wat aan de basis ligt van haar sterke oeuvre, nl. de pijn die ze dag en nacht moet verdragen, nooit echt voelbaar gemaakt. De nadruk ligt hoofdzakelijk op de opzienbarende relatie met Diego Rivera, die haar met andere vrouwen bedroog en die ze lik op stuk gaf door als biseksueel zowel met mannen als met vrouwen een relatie aan te gaan. Regisseur Taymor toont wél regelmatig schilderijen van Kahlo en sommige van haar ensceneringen zijn opgebouwd als waren het taferelen die de schilderes zelf op doek heeft gezet. Het effect is bij momenten verbluffend en spectaculair en visueel overtuigend. Toch is het biografisch portret te fragmentarisch en wordt er teveel tijd besteed aan uiterlijkheden en spectaculaire confrontaties i.p.v. aan de innerlijke belevingswereld van deze wonderbaarlijke vrouw.

 

 

Salma Hayek – ze was eerder te zien in de vrij teleurstellende films Ask The Dust en Lonely Hearts, allebei uit 2006 – brengt een perfecte interpretatie van het karakter Frida Kahlo. Qua uiterlijke verschijning is ze nauwelijks te onderscheiden van de afbeeldingen die de schilderes van zichzelf maakte op de meeste van haar doeken; inhoudelijk is er sprake van een emotioneel en intellectueel zeer geslaagde prestatie, waardoor het fysieke en psychische lijden van Kahlo voor de toeschouwer aanschouwelijk wordt gemaakt. Ook Alfred Molina (The Da Vinci Code, 2006) is zonder meer schitterend als de politiek geëngageerde kunstenaar, de womanizer, de bon vivant en uiteindelijk de toegewijde en bezorgde echtgenoot. Met z’n tweeën brengen ze het publieke en privéleven van het kunstenaarspaar op een unieke en sprankelende wijze tot leven. Antonio Banderas zien we in de kleine rol als Diego’s drinkebroer David, Edward Norton (Fight Club, 1999) als Nelson Rockefeller, de man die Diego Rivera’s gigantische muurschildering uit de lobby van het Rockefeller Center laat verwijderen wegens de niet afgesproken afbeelding van Lenin en Marx, en Geoffrey Rush (Shakespeare In Love, 1999) zien we als de uit Rusland gevluchte Leon Trotsky, die gedurende een korte periode Frida’s minnaar was, maar die uiteindelijk voor z’n huwelijk koos.

In warme en diepe kleuren brengt Julie Taymor het leven van haar hoofdpersonages in kaart. Het zijn dezelfde expliciete tonen die Frida Kahlo een hele carrière lang hanteerde om zichzelf en haar leed af te beelden. De buitenopnamen zijn helder door het felle Zuid-Amerikaanse zonlicht, de binnenopnamen zijn meer ingetogen met getemperde tinten en opvallende zwarttonen, die haar innerlijke gesteldheid veruiterlijken. De gebruikte filmprint is vrij van ongerechtigheden en beschadigingen. De soundtrack is wondermooi met prachtige Mexicaanse muziek waarvoor Elliot Goldenthal terecht een Oscar kreeg. De 5.1-track is krachtig en veelzijdig en brengt de sprankelende muziek uitstekend tot leven.

De Originele Bioscooptrailer en een aantal Andere Trailers voor films uit het RCV-aanbod.

Met Frida bewijst de Amerikaanse regisseur Julie Taymor haar grote talent. Op overtuigende wijze brengt ze verslag uit over de heftige liefdesrelatie van één van de bekendste kunstenaarsechtparen uit de 20^ste eeuw. Ondanks de lange speelduur gaat Frida nooit vervelen, hoewel de kenners onder u wellicht meer over de schilderscarrière van Frida Kahlo hadden willen vernemen dan nu het geval is. Julie Taymor heeft evenwel voor een gefaseerde opbouw gekozen waarin Frida’s relatie met Diego Rivera over een periode van meer dan twee decennia het voortouw krijgt op haar artistieke prestaties. Nergens verneemt de kijker waarom Frida Kahlo zo ’n grote naam in de kunstwereld is en ook haar grote doorbraak en haar internationaal succes blijven altijd in de schaduw van de prestaties van haar echtgenoot, ondanks het feit dat diens werk nooit dat van Frida heeft weten te evenaren. Visueel is dit evenwel een prachtige film en ook op emotioneel vlak gaat de regisseur geen enkel taboe uit de weg. Salma Hayek is zonder meer indrukwekkend en ondanks de smalle kantjes van Diego Rivera’s karakter kan ook Alfred Molina op de sympathie van de kijker rekenen.