De Amerikaanse hartsvriendinnen Vicky (Rebecca Hall) en Cristina (Scarlett Johansson) arriveren in Barcelona voor een welverdiende vakantie. Voor Vicky is het het allerlaatste uitje als vrije vrouw, want zij treedt in het najaar in het huwelijksbootje. Tijdens haar verblijf in de Catalaanse hoofdstad wil ze de laatste hand leggen aan haar scriptie over de Catalaanse cultuur met het oog op het behalen van haar master. Cristina wordt door heel andere motieven gedreven: zij wil de breuk met haar vriend vergeten en ze kijkt al uit naar nieuwe passies en nieuwe veroveringen. Op een avond ontmoeten ze de Spaanse schilder Juan Antonio (Javier Bardem) die Cristina’s blikken in zijn richting niet mis heeft begrepen en die hun een weekendje Oviedo voorstelt, lekker eten, lekkere wijn en lekker vrijen. Met z’n drieën. Dat valt niet in goede aarde bij Vicky die een verloofde heeft in de States, maar Cristina vindt het voorstel aanlokkelijk.

 

 

Een uur later zitten Vicky en Cristina op een vliegtuigje naar Oviedo met Juan Antonio aan het stuur. De dag nadien, na het diner, brengt Antonio het samenslapen weer ter sprake. Vicky raakt lichtjes overstuur en gaat naar haar kamer, maar Cristina, niet ongevoelig voor de charmes van de Spanjaard, volgt hem naar zíjn kamer. Het zit de tortelduifjes evenwel niet mee, want nog voor het liefdesspel goed en wel is begonnen wordt Cristina ziek. Zij zal het hele weekend in bed blijven wegens een voedselvergiftiging. Voor Vicky zit er niets anders op dan zich door Juan te laten meetronen naar de bezienswaardigheden van de stad. Haar aanvankelijke weerstand ebt weg wanneer ze de schilder beter leert kennen en tegen haar gezond verstand en haar goede intenties in belandt ze in Juans bed. Terug in Barcelona houdt Vicky de lippen op elkaar terwijl Juan haar vriendin regelmatig uitneemt voor een etentje. Die trekt uiteindelijk bij hem in. Vicky kan het avontuurtje in Oviedo evenwel niet uit haar hoofd zetten en raakt in gewetensconflict: zij is verliefd. Maar ook voor Cristina rijzen er problemen wanneer Juans voormalige echtgenote Maria Elena (Penélope Cruz) ten tonele verschijnt en als blijkt dat de band tussen beiden complexer, maar ook steviger is dan ze vermoedde.

 

Woody Allen streek omstreeks 2004 in onze contreien neer voor een aantal films tegen een Europese achtergrond. De drieling die hij tussen 2005 en 2007 realiseerde (Match Point, Scoop, Cassandra’s Dream) konden het publiek jammer genoeg niet echt overtuigen. Met Vicky Cristina Barcelona knoopt de inmiddels 74-jarige regisseur evenwel probleemloos aan bij z’n successen uit de jaren zeventig en tachtig, zij het dat hij z’n oordeel over de menselijke psyche in de loop der jaren aanzienlijk gemilderd heeft. Maar dat maakt de film ook toegankelijk voor een ruimer publiek en met steracteurs als Scarlett Johansson, Penélope Cruz en Javier Bardem kan de regisseur in elk geval op verhoogde belangstelling rekenen.

 

 

Allens scenario (hij schreef ze sinds z’n debuut in de jaren zestig allemaal zelf) houdt het midden tussen een drama en een komedie. Z’n personages zijn aantrekkelijk, verleidelijk en lekker gebekt, maar de problematiek die ze bezig houdt is lichtvoetig en niet echt bepalend voor de koers van hun verdere leven. Vicky en Cristina’s oponthoud in Barcelona is niet meer dan een zomerflirt, alhoewel ze dat stadium allebei al een tijdje achter de rug behoren te hebben. Maar de prachtige omgeving, de zon en de zee en het gevoel voor even bevrijd te zijn van de bedompte sfeer thuis, het lijkt hun natuurlijke reflex en waakzaamheid in de war te sturen. Vooral Vicky verzet zich tegen het onafwendbare en Woody Allen legt haar pittige en directe dialogen in de mond waarmee ze Juan op afstand houdt. Maar die doorziet haar strategie, pareert elk argument en blijft haar ondertussen met een hondstrouwe blik aankijken. Vicky krijgt het moeilijk en ze is er niet meer zo zeker van of ze het geplande huwelijk wel echt wil. Het wordt alleen maar erger op het moment dat Juan Antonio zijn aandacht verlegd naar Cristina, zgn. om Vicky’s toekomstplannen niet in de war te sturen. Rebecca Hall imponeert door de indringende manier waarop ze het personage Vicky gestalte geeft. In zo verre zelfs dat ze Javier Bardem en Scarlett Johansson compleet overvleugelt, want tegen alle verwachtingen in staat precies zij in het middelpunt van dit drama door de verscheurende keuze die ze zal moeten maken. Scarlett Johansson speelt verrassend genoeg de tweede viool en terecht, want zij moet het vooral van haar looks hebben. De eerste film waarin ze de buitenwereld overtuigt dat niet haar sensuele mond, maar haar acteertalent haar belangrijkste troef is, die moet nog gemaakt worden.

 

 

Javier Bardem is uiteraard een rasdier dat de perfecte performances aan elkaar rijgt als paternosterbolletjes. Love In The Time Of Cholera (2007) en Goya’s Ghost (2006) mogen dan tot de mindere prestaties uit z’n recente carrière behoren, met No Country For Old Men (2007) en vooral met Mar Adentro (2004) bewees hij zijn status als internationale topacteur. De rol van de minzame en misschien niet helemaal eerlijke Spaanse schilder, ligt hem evenwel minder. Juan Antonio is te lief, te zachtaardig, zelfs een beetje ongeloofwaardig bij momenten, hoewel dat beslist meer aan het scenario van Woody Allen ligt dan aan de acteerprestatie van Javier Bardem. Hij krijgt nl. niet één keer de kans om voluit te gaan, om de situatie te sturen. Wat die eer komt Penélope Cruz als zijn ex Maria Elena toe. Zij weert zich als een duiveltje in een wijwatervat. De motivatie van het personage is niet erg sterk en eerder sentimenteel en misschien zelfs seksueel, maar dat houdt Cruz niet tegen om te grauwen als een krolse kat en het verloop van de actie helemaal naar zich toe te trekken. Als tegenspeelster krijgt ze Scarlett Johansson op de schoot, maar die is helemaal niet opgewassen tegen de Spaanse grand lady en moet lijdzaam toezien hoe ze naar de rand van het spektakel wordt gemanoeuvreerd. Jammer voor Johansson, want na een eerdere samenwerking met Woody Allen zou je verwachten dat ze de sterkste rol op een serveerblad krijgt opgediend. Maar niet dus.

Woody Allen maakt dankbaar gebruik van het prachtige licht in Barcelona en van het rijke patrimonium van de Catalaanse hoofdstad. De kleuren zijn fel en verzadigd en ze geven z’n film een opgewekte en speelse look. Technisch zit het weer allemaal goed uit met een uitstekend zwartniveau en veel details. De geluidstrack moet het naar aloude gewoonte met een stereo-uitvoering stellen, want indrukwekkende geluidseffecten zijn aan Allen niet besteed en die zijn gezien het genre van zijn films ook niet echt nodig. De soundtrack dobbert op Spaanse populaire en lichtvoetige canciones die af en toe het voortouw nemen, de rest van het geluid is eerder ondersteunend bedoeld.

De Originele Bioscooptrailer.

Vicky Cristina Barcelona is zo ongeveer Woody Allens zestigste zelf gepende scenario. Na een reeks mindere prestaties staat de Amerikaanse regisseur er weer helemaal, misschien iets minder nadrukkelijk dan in Annie Hall of Hannah and her Sisters, maar deze verfrissende en lichtvoetige productie mag er best wezen. Voor de sterkste prestaties tekenen Rebecca Hall, Penélope Cruz (zij kreeg terecht de Oscar 2009 voor de beste vrouwelijke bijrol) en Javier Bardem als beste mannelijke hoofdrol. Scarlett Johansson is vooral mooi en zinnelijk. Technisch is deze film oké, alleen jammer van de magere bonussectie.