FILM
Drie parapsychologen die verbonden zijn aan de universiteit van New York, de vrouwenversierder Peter Venkman (Bill Murray), de sullige Ray Stantz (Dan Aykroyd) en egghead Egon Spengler (Harold Ramis), die onderzoek doen naar geestesverschijningen, krijgen hun ontslag omdat hun onderzoek een lachertje is. Niet iedereen gelooft immers dat er spoken bestaan, alhoewel het drietal zopas getuige is geweest van een verschijning in de kelder van de Newyorkse centrale bibliotheek. Op zwart zaad besluiten ze dan maar een bedrijfje op te richten, waarbij ze als een soort van rattenvangers tegen betaling geesten gaan uitdrijven, en als de klant de aardige rekening niet betaalt dan laten ze de spoken terug los. Een golf van paranormale activiteit zorgt dat het orderboekje van de Ghostbusters redelijk vol zit en dat ze zelfs personeel moeten bij aannemen (Ernie Hudson). Eén van hun klanten, Dana Barrett (Sigourney Weaver), op wie Peter stiekem een oogje heeft, beweert dat er een oud-Sumerische godheid in haar ijskast is verschenen. De geest, Zuul, neemt bezit van haar en moet de weg bereiden voor de komst van Gozer (Slavitza Jovan), die een apocalyptische vernietiger achter de hand heeft die de mensheid komt uitroeien. Dat is evenwel zonder de Ghostbusters gerekend, die intussen wel mot hebben met de stedelijke milieudienst over het illegaal stockeren van ectoplasmisch afval.

Het is bijzonder raar te noemen dat een project als dit, waar iedereen met naam en faam zijn handen initieel aftrok omdat het een gigantische flop zou worden, uiteindelijk een dijk van een kaskraker zou worden die ook nog eens door de recensenten het nodige krediet kreeg toebemeten. Het intussen 25 jaar oude Ghostbusters, geschreven door Dan Aykroyd en Harold Ramis zelf, is nogal een invloedrijke film geweest op het comedygenre die intussen een aparte cultstatus heeft verworven, niet in het minst door de catchy herkenningsmelodie van jaren tachtig-icoon Ray Parker jr, die de melodie in een aha-erlebnis bij elkaar pende toen hij de scène zag waarin de Ghostbusters in een amateuristisch reclamefilmpje zichzelf aanprijzen. Parker hapte overigens pas toe nadat Huey Lewis en Lindsey Buckingham bedankten voor de eer. De film heeft een sequel voortgespuid, alsook een boel duidelijk op jongere kijkers gerichte tekenfilms, om maar te zwijgen over de bergen merchanidise. De roep van de fans om 25 jaar later nog een derde deel aan de trilogie te breien, bijvoorbeeld om de strapatsen van het spokenjagende kwartet op pensioengerechtigde leeftijd te kunnen bewonderen, klinkt luider dan ooit, en alhoewel vooral Bill Murray de boot heeft afgehouden omdat op zijn palmares tegenwoordig meer ernstige films als Lost In Translation vertoont, zitten de onderhandelingen voor Ghostbusters III in de laatste fase.

De eerste film uit de franchise heeft nochtans iets larger than life: het leven zoals het is, rattenverdelging, waarbij je 'ratten' door 'spoken' mag vervangen. De opzet van de film was oorspronkelijk heel futuristisch en sciencefictionachtig, waarin de Ghostbusters hun strijd tegen het paranormale zouden voeren met allerlei modernistische gadgets; wanneer het kostenplaatje echter werd geanalyseerd, bleek al dit moois financieel niet rond te krijgen, en Harold Ramis heeft zich dan op het scenario gestort met de bedoeling de essentie te behouden maar de actie naar een in de jaren '80 eigentijdse (lees: goedkopere) setting te transponeren. De clownekse stunteligheid waarmee de Ghostbusters uitrukken, zoals de opgepimpte lijkwagen met een sirene, de compleet foute overalls met op de rug een omgebouwde hogedrukreiniger en niet te vergeten hun gammele hoofdkwartier dat lijkt op een afgedankt politiekantoor uit een sixtiescrimi, bleek echter min of meer een troef te zijn, en de film slaat juist daarom de goede zelfrelativerende toon aan die nodig is opdat je de opzet van de film niet met meer ernst zou beschouwen dan de film verdient. In plaats van de actie in medias res te laten beginnen besloot regisseur Ivan Reitman om er bovendien een genesisverhaal van te maken, en de film te laten beginnen met de drie gesjeesde onderzoekers die hun sympathiek bedrijfje met een onsympathiek prijskaartje opstarten; achteraf bekeken blijkt ook dit een goeie zet geweest te zijn, want ondanks de inleiding wordt de kaas snel doorgesneden en komt de mengeling van actie, humor en koldereske griezel al snel tot het bubbelende kookpunt.

Ook de casting ging niet zo vlot: ter elfder ure moest John Belushi wegens het doen van een Tom Booneke - en het daaruit resulterende "de pijp uit zijn" - vervangen worden door Bill Murray, die als voorwaarde stelde dat Columbia in ruil zijn eigen pet project, een remake van The Razor's Edge, zou financieren. De studio ging akkoord. Murrays onderkoelde cynisme is precies wat de nuchtere zakelijkheid van Harold Ramis en de kinderlijke naïviteit van Dan Aykroyd in evenwicht houdt. De drie verschillende karakters houden elkaar met andere woorden recht, en zijn bovendien nog eens goed op elkaar ingespeeld, waardoor de oneliners des te raker aankomen. Ook de in die tijd opkomende rijzende ster Eddie Murphy werd als één van de drie Ghostbusters aangezocht: Murphy bedankte voor de eer en deed liever Beverly Hills Cop en co-auteur Harold Ramis nam zijn plaats in. Omwille van politieke correctheid werd later Ernie Hudson aan de cast toegevoegd; dit is overigens de enige plaats waar het scenario een beetje achterop hinkt want de wereldwijze Hudson had even goed vanaf het eerste uur in het team gepast, en zijn late inkwartiering komt nogal ongelukkig en geforceerd over. Wat u vooral van de nevencast moet onthouden is dat u voor de toegangsprijs van deze film naar Sigourney Weaver mag kijken die enkel gekleed is in wat met veel goeie moeite kan worden omschreven als een overgordijn, terwijl ze door de één of andere demon wordt bezeten die blijkbaar de hormonenhuishouding positief beïnvloedt. Vuurwerk gegarandeerd. De romance-verhaallijn tussen Peter en Dana wordt gelukkig niet te zeer naar het voorplan geschoven, en om het hoofd bij het verhaal te houden werd ter elfder ure een soortgelijke liaison tussen Egon en Janine (Annie Potts) de secretaresse naar de prullenbak gesleept. Rick Moranis tenslotte zou met zijn vertolking de oscarnominatie voor Lul van het Jaar mogen winnen; zijn interpretatie van Louis, de babbelzieke buurman van Dana (die oorspronkelijk door John Candy zou gespeeld worden), is grotendeels bij elkaar geïmproviseerd.

Inhoudelijk is Ghostbusters na 25 jaar nog altijd best te pruimen. Het enige wat de tand des tijds minder heeft doorstaan zijn de speciale effecten; vooral de hellehonden verraden te veel hun stop-motion- en animatronische aard, alhoewel het niet zo erg is als pakweg de Muppetshow die in The Neverending Story te zien is. Het maakt echter onlosmakelijk deel uit van het nostalgische aspect dat bij de film hoort. De Ghostbusters waren hun tijd ver vooruit.

BEELD EN GELUID
Ik wou dat dat van dat nostalgisch effect ook kon gezegd worden over de transfer. Helaas stelt Ghostbusters op dat gebied teleur. De donkere scènes bevatten wel érg veel ruis, d'r is nauwelijks moeite gedaan om de onscherpe beelden te filteren, en de graad van belichting heeft nogal de neiging om de fluctueren. Ook de kleuren verraden duidelijk de ouderdom. Nu moet niet elke oude film worden technisch opgewaardeerd tot de standaarden van vandaag, maar een beetje moeite voor een minimum minimorum-restauratie heeft men bij deze Ghostbusters niet gedaan. De geluidstrack is misschien gehercodeerd naar Dolby TrueHD 5.1, maar blijft vlak en smaakloos, alhoewel er een paar goeie momenten zijn, zoals de explosie van de containment machine en de confrontatie met Gozer, waarbij men voluit had kunnen gaan, maar de kans heeft laten schieten.

EXTRA'S
Piekfijn is dan weer de mooie selectie aan extra's, die op wat statische fotogalerijen na allemaal zijn hernomen van de dvd-versies, en waaraan er voor de gelegenheid wat extra materiaal is toegevoegd.

Om te beginnen kan je via internet met deze film via de Cinelink-optie chatten met Ghostbusters-fans wereldwijd, en is er ook een mogelijkheid om BD Live te activeren. Het audiocommentaar is hetzelfde als op de dvd uit 1999, en blijft ondanks de ouderdom een keer de moeite van het beluisteren waard omwille van de vele weetjes en feitjes die de fans die de films van achteren naar voren kunnen opdreunen, te plezieren. De locaties, de speciale effecten, de casting en het script komen aan bod in een luchtige babbel zonder dode momenten. Een nieuwe visuele Picture in Picture-commentaartrack is te zien in zogenaamde "Slimer mode" en bevat onder meer trivia, conceptuele schetsen en interviewfragmenten, sommige van redelijk recente makelij.

De Blu-ray bevat een gloednieuwe documentaire "Ecto-1: Resurrecting the Classic Car" van 16 minuten, waarin het concept van de origineel door Dan Aykroyd bedachte verbouwde lijkwagen uit de doeken wordt gedaan. De documentaire word vergezeld van een galerij "Ghostbusters Garage" met een op vijf en een halve minuut afklokkende fotogalerij. Ook werd de wagen recent heropgebouwd en de cast opnieuw opgetrommeld om een Playstation-spelletje te promoten, hetgeen u kan zien in de documentaire "Making of Ghostbusters - the video game" (11 min.) en de obligate gametrailer "Ghostbusters The Video Game - Preview" (2 min.)

De Scene Cemetery bevat tien verwijderde scènes van lamentabele kwaliteit, maar voor een zo strak geregisseerde film als Ghostbusters is een what if-moment als dit altijd mooi meegenomen. Ook de drie documentaires die op de dvd terug te vinden waren, staan op deze versie. De "1984 Featurette" (10 min.) bevat wat promotionele praat die werd geschoten ten tijde van de oorspronkelijke cinemarelase. De "Cast and Crew Featurette" (11 min.) bevat wat stukjes waarin de cast de bedenking maakt hoe de film hun carrière heeft beïnvloed, en in de derde, "SFX Team Featurette" (15 min.), vertellen de digitale artiesten over hun ervaringen met het maken van de film. De drie documentaires laten zich goed bekijken en bevatten niet te veel zelfverheerlijking zoals we bij dit soort filmpjes wel eens voorgeschoteld krijgen. In drie multi-angle featurettes, samen goed vooreen dikke vijf minuten vertier, kan je voor drie scènes switchen tussen het finale shot en een werken in uitvoering-versie, en zes Storyboard Comparisons tonen een split-screenvergelijking tussen het afgewerkte product en een storyboard.

Dit alles wordt gepresenteerd met een zogenaamde Blu-wizard: deze laat toe dat je de extra's tijdens de film via een branchingmethode à la carte kan bekijken.

CONCLUSIE
Ghostbusters is een tijdloze komedie die zich helaas niet op een tijdloze transfer op Blu-ray kan beroepen, maar het bonusmateriaal maakt veel goed.