FILM
Als gebrek aan originaliteit een deugd was, dan ging The Box Collector ongetwijfeld met de snelste lift naar de Hemel. De film trekt zich namelijk op gang met een premisse van dertien in een dozijn, baant zich een weg door een handvol karakters van bordkarton, om te eindigen met een plotwending die even ongeïnspireerd als ongeloofwaardig is. Voeg daar een reeks Z-listacteurs aan toe, een fotografie die het niveau van een ondermaatse tv-film niet overstijgt en dialogen die in houterigheid nauwelijks van solide eik te onderscheiden zijn en het is duidelijk dat een aangenaam avondje op de sofa er niet in zit wanneer men The Box Collector in de dvd-speler stopt.

De plot is overduidelijk geïnspireerd door grote voorbeelden als Psycho en Double Indemnity, wat de miserabele kwaliteit van het script nog meer in de kijker plaatst. Harry woont samen met zijn dominante moeder in een slaperig redneckstadje ergens in de Verenigde Staten. Wanneer Marie, een knappe jonge vrouw en haar dochtertje, intrekken in het aangrenzende huis, groeit er iets moois tussen Harry en de buurvrouw, zeer tot ergernis van Harry's moeder. Het conflict tussen moeder en zoon wordt bovendien nog groter als de relatie oude wonden openrijt over Harry's al lang geleden in mysterieuze omstandigheden omgekomen vader. Een frontale confrontatie lijkt onvermijdelijk wanneer Harry eindelijk zijn moeder de wacht durft aan te zeggen en zich in het avontuur stort met Marie.

Eigenlijk zouden we in Vlaanderen trots moeten zijn op The Box Collector. De film kent immers een belangrijke Belgische inbreng met Paul Breuls als producent, Guy Lee Thys als man achter het verhaal en namen als Lyne Renée en Marie Vynck op de titelrol. Helaas zet geen van hen hun beste voetje voor, met als negatieve primus inter pares Thys. Zijn scenario zondigt namelijk tegen alles wat de zevende kunst voorschrijft. Gebeurtenissen volgen elkaar op zonder zich iets aan te trekken van een spanningsboog, personages handelen niet maar ondergaan de grillen van het lot en de dialogen declameren 'gevoelens' en 'plot' zonder de minste subtext. Het overkoepelende thema - vastklampen aan het verleden verhindert een toekomst - wordt af en toe eens vermeld, maar wordt dramatisch niet uitgebuit, zelfs niet eenvoudigweg benut. Tenzij je het handvol scènes meetelt waarin Margot Kidder meewarig met het warrige hoofd schudt als ze de Tarotkaarten legt.

Kidders performance is overigens emblematisch voor de zwakte van de cast. De actrice acteert in complete 'over the top'-mode: ze is hét stereotiepe voorbeeld van de dominante moeder op het randje van de waanzin (of net daarover). Noah Segan, als zoon Harry, is minder opzichtig in zijn bewegingen en woordgebruik, hoewel dit niet betekent dat hij het er beter van af brengt dan Kidder. Integendeel: waar zij geen enkele schroom heeft om zichzelf belachelijk te maken op het kleine scherm, lijkt Segan er zowaar van overtuigd te zijn een goede vertolking ten beste te geven. Ook Lyne Renée - die net als in The Hessen Affair weer probleem- en nodeloos uit de kleren gaat - neemt haar vak iets te serieus, wat resulteert in een lachwekkende oprechtheid tijdens de 'spannende climax' van het verhaal. De enigen die doorhebben dat alleen een keer goed lachen met het miserabele scenario de film draaglijk maakt, zijn slangenjager Michael Bowen en zijn uitgesproken echtgenote Adriana O'Neill.

Dat is echter ruim onvoldoende om de kijker te amuseren. Als je The Box Collector zou vergelijken met een zeedier, komt een op het strand aangespoelde kwal nog het meest in aanmerking: vormeloos, doorzichtig en behoorlijk irritant voor wie ermee in aanraking komt. Was de prent een huis, dan zou het een van rot hout gemaakt en onafgewerkt frame zijn met een fundament van drijfzand. Ik zou nog honderd weinig flatterende vergelijkingen kunnen maken, maar daarmee doen we The Box Collector te veel eer aan. Doodzwijgen is voor deze film zonder twijfel de beste optie.

BEELD EN GELUID
Hoewel beeld noch geluid van de hoogste kwaliteit zijn, ogen en klinken beide meer dan degelijk. Bij de beeldpresentatie valt vooral de keuze voor zachte kleuren op, waardoor de prent een haast nostalgische waas krijgt. Dat betekent echter niet dat de scherpte of het contrast minderwaardig zijn. Ook printbeschadigingen of grain zijn afwezig. De soundtrack bestaat uit een doordeweeks DD 5.1-spoor dat de achterste boxen jammer genoeg meermaals verweesd achterlaat.

EXTRA'S
Naast een stel Cross-promotionele Trailers bevat de disk enkel een Making of (15 min.) die zowaar probeert de film als een werkstuk te verkopen waarover op voorhand nagedacht is!

CONCLUSIE
The Box Collector is een film op zoek naar een verhaal en naar personages, talent en geloofwaardigheid. Als er ooit een voorbeeld gegeven moet worden van hoe een prent niet in elkaar moet zitten, dan is The Box Collector zeker een aanrader. Beeld en geluid halen een degelijk niveau, de bonussectie niet.