FILM
Als je van een film voornamelijk de cinematografie of het production design lovenswaardig vindt, kan je er donder op zeggen dat verhaal en personages maar zozo zijn, wist Orson Welles al. Dus wat zegt dat over City of Ember, een film waarin de sets grandioos zijn en de decors prachtig worden uitgelicht? Wel, niet zo veel, blijkt al snel. Het verhaal – een variant op de apocalyptische ecologische boodschap met heel wat fantasy-elementen – zit bijv. best goed in elkaar. Ook zijn de twee jonge protagonisten sympathiek genoeg om met hen begaan te zijn en overtuigt meer dan een nevenpersonage door zijn/haar gematigde excentriciteit. Toch komt Welles’ profetie deels uit, want een denderende film is City of Ember niet.

De prent schiet nochtans veelbelovend uit de startblokken. In een futuristisch ogende proloog wordt uit de doeken gedaan dat geleerden en wetenschappers om de mensheid te redden ooit een ondergrondse stad bouwden: Ember. Na 200 jaar moet een mysterieus doosje dat van burgemeester op burgemeester wordt overgedragen de terugkeer naar het aardoppervlak verzekeren. Ergens in de loop der tijden gaat het doosje echter verloren en dus zitten de onwetende inwoners van Ember al veel langer onder de grond dan het de bedoeling was. Op zich geen ramp, ware het niet dat de generator die de stad van elektriciteit voorziet op zijn laatste benen loopt.

In deze eerste helft van City of Ember trachten de makers vooral een beeld te geven van het dagelijkse leven in de stad. Het scenario van Caroline Thompson – vroeger al (co-)schrijfster van Edward Scissorhands en The Nightmare Before Christmas - gebruikt hiervoor de jaarlijkse beroepenceremonie, waarbij jongeren een taak toegedicht wordt. Doon Harrow krijgt een baan in het krakkemikkige buizenstelsel onder de stad; via Lina Mayfleet – die als rennende boodschapper aan de slag mag – ontdekken we de steegjes van de stad. Het blijkt een aangename verkenning die de pracht van de sets – het grootste decor ooit gebouwd - in al hun glorie weergeeft. Ember doet nog het meest denken aan de dystopische grootstad uit Terry Gilliams Brazil, maar dan eerder Dickensiaans dan Orwelliaans iqua stijl.

Na bijna veertig minuten komt de plot pas echt op gang wanneer Lina het verloren doosje terugvindt en ontdekt dat er een vluchtroute uit de stad bestaat. Dat zou de katalysator moeten vormen voor het meest avontuurlijke segment van City of Ember, maar het is hier dat de film stokt. De spanning gaat immers niet continu crescendo maar heeft eerder iets van de Processie van Echternach: twee stappen vooruit en dan eentje achteruit. Gil Kenan – die eerder het amusante Monster House maakte – blijkt als regisseur wel een goede gids, maar in de montage schort er het een en ander. Scènes die kort gehouden mogen worden, slepen aan, terwijl de belangrijkste sequenties gehaast overkomen. Ook lijkt het erop dat grote happen van de plot (hetzij uit het boek, hetzij uit de adaptatie) op de montagevloer belandden, want geregeld zijn er set-ups die geen pay-off krijgen. De belangrijkste betreft een nevenlijn over de burgemeester die weet lijkt te hebben van een ontsnappingsroute. Naar het hoe en waarom heeft de kijker helaas het gissen.

Opvallend is bovendien dat City of Ember veel grote namen wist te strikken om de bevolking van de stad gestalte te geven. Als de burgemeester is Bill Murray nochtans maar een schim van zichzelf in een veredelde cameo die door eender welke acteur identiek zou zijn ingevuld. Toby Jones is al even vergeetbaar als zijn assistent, terwijl Tim Robbins (vader Harrow) enkele mooie momenten heeft in de weinige scènes dat hij iets zinnigs doet. Idem dito voor Martin Landau en Mary Kay Place. Gelukkig zijn de acteerprestaties wél volledig overtuigend waar het moet: bij de protagonisten. Saoirse Ronan etaleert verdomd veel charme en inventiviteit voor een dertienjarige, terwijl haar tegenspeler Harry Treadaway nu eens niet de typische puberende prins op het witte paard blijkt. Het ontbreken van enige seksuele spanning tussen de protagonisten is overigens een aangenaam anticliché in een film die het etiket van naïviteit trots op de mouw draagt.

Of je City of Ember ultiem kan appreciëren, hangt voornamelijk af van de mate waarin je de schoonheidsfoutjes door de vingers kan zien. Ergens in de prent zit namelijk een steengoede avonturenfilm voor kinderen verscholen die helaas op de montagevloer (of bij de scriptadaptatie) gesneuveld lijkt. Wat overblijft is een best amusant anderhalf uur waarin enkele wendingen vergezocht zijn en de flow van de plot naarmate de prent vordert meer en meer tekort wordt gedaan, maar waarvan het design nog vele generaties met idolerende stomheid zal slaan. De goede verstaander zou daar genoeg mee moeten weten.

BEELD EN GELUID
Perfect is de transfer van City of Ember (net) niet, maar het beeld op deze Blu-ray oogt hoe dan ook erg knap. Met rijke kleuren, een ook in de duistere scènes overtuigend contrast en geen spatje grain is dit het soort transfer dat perfect de deugden van Blu-ray kan verkopen aan een scepticus. Het enige minpunt is dat de uitmuntende scherpte de prent soms wat fake doet overkomen. Op auditief vlak heeft de kijker de keuze uit 3 Engelstalige sporen. Zowel de TrueHD-track als het DTS-spoor klinken erg ruimtelijk en bieden een prima mix aan tussen dialogen, geluidseffecten en muziek.

EXTRA'S
Naast een weinig opwindende Trailer voor de film bevat de schijf 4 featurettes die elk één aspect van de productie belichten. Ember Special Effects (4 min.) focust vooral op de praktische effecten, The Largest Set in the World (4 min.) bewierookt de decors en in Doon, Lina & Poppy (6 min.) komen enkele protagonisten meer inzicht geven in hun karakter. De vierde featurette, die gewoonweg Featurette (2 min.) heet, is trailer-achtig in aanpak.

CONCLUSIE
City of Ember is een oerdegelijke avonturenfilm voor jongeren, met een treffende ecologische boodschap. Jammer genoeg zit het tempo van de prent niet juist, waardoor de kijker zich moeilijker kan verplaatsen in de minitieus vormgegeven wereld van Ember. Beeld en geluid halen een hoog niveau op deze BLu-ray, maar hetzelfde kan niet worden gezegd van de extra's.