In september 1970, kort na de release van haar derde album Ladies of the Canyon, was de Canadees-Amerikaanse singer-songwriter Joni Mitchell te gast in het BBC Television Theatre in Londen voor een liveoptreden. Voor een klein gezelschap van fans en liefhebbers van haar werk bracht ze er zeven nummers uit haar op dat moment nog kleine, maar in Amerika en Europa zeer hoog gewaardeerde oeuvre. Crosby, Stills, Nash & Young stonden ongeveer op hetzelfde tijdstip op nummer 11 in de Billboard Top-100 met de Mitchell-song Woodstock die ze in een hotelkamer in New York City schreef terwijl ze het verslag over het Woodstock-festival op televisie volgde. Een maand later, in oktober 1979 stond Woodstock gedurende drie weken op nummer 1 in de Engelse charts in een uitvoering van Matthews Southern Comfort. Graham Nash, met wie ze toendertijd een relatie had zou later verklaren dat Joni Mitchell de sfeer en de betekenis van het Woodstock-festival beter had begrepen dan al degenen die op de festivalweide stonden. Mitchells Woodstock groeide in de loop der jaren uit tot de herkenningsmelodie van het Woodstock-festival, of hoe één van de belangrijkste afwezigen erin slaagde om voor altijd geassocieerd te worden met de moeder aller rockfestivals.  

 

Na drie albums was Joni Mitchell in de zomer van 1970 de meest belovende tak aan de snel groeiende folkmuziekboom in de States. Bekende artiesten als folkzangeres Buffy St. Marie (The Circle Game) en folksinger Dave Van Ronk (Both Sides Now) namen haar materiaal op hun repertoire en gaven het een ruimere bekendheid en één van de meest vooraanstaande figuren van die tijd, Judy Collins, had een top-tien hit met haar Both Sides Now (1968) en een top-30-hit met Chelsea Morning (1969). De verwachtingen waren dan ook heel hoog gespannen toen bekend raakte dat een nieuw album voor begin 1971 op het getouw stond. Blue zou uitgroeien tot één van de meest invloedrijke albums van het decennium, maar betekende ook de definitieve doorgroei van Joni Mitchell van folkdiva tot rockster, wat haar door de trouwe wollensokkenachterban niet in dank werd afgenomen. De eenvoudige en welluidende melodieën die ze tot dan toe uitsluitend begeleidde op gitaar, maakten plaats voor intrigerende en ingewikkelde structuren op piano en ze verruimden haar repertoire aanzienlijk in de richting van de rockmuziek. Wat voor velen een nieuwe start was, was voor de artieste zelf niet meer dan een logische vervolg dat ze met Court & Spark (1974) en met The Hissing of Summer Lawns (1975) tot nieuwe hoogtepunten zou brengen.

 

 

In Het BBC Television Theatre staat Joni Mitchell nog met beide voeten in haar zgn. eerste periode als de aantrekkelijke blondine met de gitaar en de gouden stem, hoewel ze het geselecteerde publiek al een voorzichtig voorsmaakje geeft van wat ze niet lang daarna op Blue zou doen. Mitchell die erom bekend stond dat ze – ondanks een lange carrière als folksinger in de Canadese en Noord-Amerikaanse muziekcafés – haar plankenkoorts moeilijk kon verbergen, houdt de zenuwen verbazend goed onder controle en begint de set met Chelsea Morning (Clouds, 1969) dat Judy Collins in de States en Fairport Convention in Europa (via hun debuutalbum) ruimere bekendheid hadden gegeven en dan Cactus Tree uit haar debuutalbum (Joni Michell, 1968), allebei met een eenvoudige gitaarbegeleiding die de prachtige engelachtige stem prefect onderstreept. Uit haar best verkochte album ooit, nl. het niet minder dan perfecte Blue (1971) volgen My Old Man op piano en even later het nog niet helemaal afgewerkte California op dulcimer, twee prachtige songs, de ene over haar (toen al) ex-echtgenoot, de andere over heimwee tijdens een Europese tour. Tussen de folkies en Joni Mitchell zou het naar aanleiding van de release van Blue nooit meer goed komen, waarmee de artieste in de voetsporen van Bob Dylan trad die in 1965/1966 een stuk van zijn achterban verloor toen hij z’n akoestische gitaar voor een elektrische inruilde. Maar net zoals voor Dylan, was folk music voor Joni Mitchell een nuttige broedplaats waar ze haar veelzijdige talent voorzichtig tot ontwikkeling kon brengen met het oog op een ruimer repertoire en niet minder dat de wereld als haar podium.

 

Uit Ladies Of The Canyon (1970), haar derde en laatste akoestische plaat, brengt Joni Mitchell vervolgens For Free en dan het militante Big Yellow Taxi, waarin ze het publiek haar kritiek op de manier waarop de moderne mens omgaat met het milieu niet spaart. De hippie mag dan op het punt staan om een wereldster te worden, haar roots blijft ze trouw en dat zal ze in de loop van de volgende vier decennia ook keer op keer opnieuw bevestigen, ondanks succes en heel veel geld. Hekkensluiter van het optreden in het Londense Television Theatre is Both Sides Now, na Big Yellow Taxi haar grootste internationale hit.

Uit deze BBC-opnamen waren eerder al een paar nummers via het illegale circuit beschikbaar, maar het betrof een fletse piraatversie in zwart-wit, opgenomen van televisie. Nu is dus voor het eerst de originele opname in kleur ter beschikking dankzij een Nederlands uitgever. Kleuren en beeldscherpte zijn uiteraard een beetje gedateerd (het beeld is o.a. te roze), maar voor de rest is het materiaal onbeschadigd en vrij van storende ongerechtigheden. De klank heeft een upgrade gekregen naar Dolby Digital 5.1 en daar doet vooral het surroundeffect z’n voordeel mee. De klankband is uitstekend bewaard en de officiële release van dit korte liveoptreden zal de fans beslist interesseren, te meer omdat er van Joni Mitchell heel weinig livemateriaal beschikbaar is via het legaal circuit.

Joni Mitchell: An Intimate Performance is goed nieuws voor de vele fans die elke week door de dvd-rekken van Fnac, Mediamarkt en Saturn bladeren op zoek naar nieuw materiaal van hun idool. Na The Fiddle And The Drum (2008), Woman Of Heart And Mind (2003), Painting With Words And Music (1998), Refuge Of The Roads (1984) en Shadows And Light (1980) is deze recente dvd een waardevolle aanvulling die u beslist niet wilt missen.