FILM
Richard Curtis, de koning van de romantische komedie - met kaskrakers als Four Weddings and a Funeral, Notting Hill en Love, Actually op zijn actief - nam een serieus risico door zich in zijn meest recente film grotendeels ver weg te houden van boy-meets-girl-plots. De reactie van het publiek was meedogenloos: The Boat That Rocked bleef aan de globale box office ver onder de verwachtingen. De Amerikaanse release werd zelfs meermaals uitgesteld om Curtis de kans te geven een publieksvriendelijkere versie te monteren. Het zou een teken aan de wand moeten zijn betreffende de kwaliteit van deze prent. En voor een stuk is het dat ook: de film is te lang, te meanderend en te wisselvallig om van een voltreffer te spreken. Maar The Boat That Rocked blijkt  - zeker bij een tweede kijkbeurt - minder catastrofaal te zijn dan de apathische publieksreactie bij de bioscooprelease liet uitschijnen. Meer zelfs: wanneer de prent goed is, is ze spectaculair goed. Helaas is dit slechts sporadisch het geval.

In de eerste plaats schijnt de film een nostalgische terugblik te zijn op de jeugd van Curtis: een periode waarin rock en pop nog taboe waren op de BBC en de sixtiesjeugd moest vertrouwen op de melodische goede smaak van piratenzenders op boten in de Noordzee. The Boat That Rocked - een dubbelzinnige titel - focust op één van die schepen: Radio Rock, de (fictieve) koningin van de illegale airwaves. Aan boord bevindt zich een stelletje eclectische DJ's, van een aan muziek verslingerde Amerikaanse platendraaier tot een timide Ierse DJ en een Nieuw-Zeelandse fratsenmaker. De behoorlijk episodisch opgebouwde gebeurtenissen bij Radio Rock zien we echter door de ogen van het nieuwste crewlid, de 18-jarige Carl, wiens tot hiertoe onbekende vader wellicht één van de andere opvarenden is. Terwijl op het vasteland een Brits parlementslid (Kenneth Branagh, op het randje van parodie) alles in het werk stelt om piratenzenders het leven zuur te maken, ontrafelen zich op de Noordzee genoeg komische dan wel dramatische intriges om niet één film, maar een ganse tv-reeks te vullen.

Dat is dan ook een van de grootste problemen van The Boat That Rocked. De prent voelt aan als een uitstekende comedyreeks die willens nillens in een langspeelfilmformaat gepropt wordt. Alle geijkte episodes zijn aanwezig: de intrigerende pilot, de aflevering met het huwelijk, tot en met de obligatoire kerstspecial toe. Apart beschouwd halen de meeste scènes bovendien een goed tot zeer goed niveau. De sequentie waarin Carl over zijn liefdesverdriet heen wordt geholpen met speculaas en warme choco is zelfs een van de beste - want herkenbare - die Richard Curtis ooit uit zijn pen toverde. Helaas zit er in zijn vertelling slechts één rode draad: de volharding van het Britse regeringslid om Radio Rock voorgoed op te doeken. Het heen en weer knippen tussen de muzikale leute op het schip en de wel erg dik aangezette - en van elke muziek gespeende - ernst van de minister en zijn team haalt bovendien het ritme uit de film. Het is bizar dat een oude rot in het vak als Curtis zich ogenschijnlijk door zijn nostalgie heeft laten verblinden door de structuur van The Boat That Rocked niet de nodige aandacht te geven.

Zelfs de uitstekende personages zijn niet in staat dit euvel te voorkomen. Als het de facto hoofdpersonage is Tom Sturridge alles waar een regisseur van droomt: zijn Carl is ontwapenend naïef, genietbaar en emotioneel niet te zwaar op de hand. Problematisch is wel dat Carl geen echte karakterboog heeft - op het einde van de film is hij min of meer dezelfde persoon als in het begin - wat het sitcomeffect nog versterkt. Ook in de rest van de personages zit trouwens nauwelijks evolutie. Philip Seymour Hoffmans 'The Count' is zelfs niet meer dan een alter ego van zijn personage Lester Bangs uit die andere ode aan de rockmuziek, het superieure Almost Famous. Richard Curtis-getrouwe Bill Nighy duikt op als de excentrieke geldschieter achter Radio Rock, terwijl andere nevenrollen vertolkt worden door enkele van de beste Angelsaksische komieken van het moment: Nick Frost, Chris O'Dowd en Rhys Darby. Maar de show wordt niet gestolen door de meest opvallende vertolkingen - zoals die van über-DJ Rhys Ifans - maar door een personage dat nauwelijks dialoog heeft, de radiotechnieker Harold. De vriendelijke mimiek van acteur Ike Hamilton grondt de prent immers in ware emotie.

Dat is bijwijlen ook nodig, want wat de DJ's op de boot elkaar aandoen is behoorlijk hard: een huwelijk met een collega ensceneren om vervolgens met diens kersverse bruid tussen de lakens te kruipen, het is slechts het topje van de ijsberg. Dat de muziek in staat is om deze verbale en fysieke steken onder water met de mantel der liefde te bedekken is een these van de cineast die ongeloofwaardig overkomt. Maar dat is nog niets in vergelijking met de creatieve beslissing die The Boat That Rocked ei zo na doet zinken: het belachelijke derde bedrijf dat degenereert tot een clichérampenfilm. Nagenoeg alle goodwill die de film opbouwde in het eerste anderhalve uur, wordt hier genadeloos getropedeerd. Dat laat een wrange smaak na, hoewel de charmante eindgeneriek nog een beetje zoetigheid aflevert. In de generiek gaat het immers weer om de essentie: de muziek. En met oppeppende klassiekers van o.a. The Who, Martha Reeves en The Rolling Stones - om nog te zwijgen van het prachtige gebruik van The Dam Busters-score - op de soundtrack, kan geen enkele film volledig teleurstellen.

BEELD EN GELUID
De film is verre van perfect, maar de audiovisuele presentatie op Blu-ray benadert wel de perfectie. Het beeld oogt kristalhelder, met een scherpte om duim en vingers af te likken. De kleuren geven heerlijk de bonte jaren zestig weer, zonder overdreven nostalgische kleurcorrecties. In de donkere scènes doet het contrast allerminst onder voor de scènes die in daglicht geschoten zijn, terwijl de zwartniveaus tot de beste behoren die ik tot op heden op een schijfje zag. Ook over de soundtrack moeten we in superlatieven spreken. Sfeer is essentieel voor een film als deze en door de DTS-HD MA-track door alle boxen te jagen, niet alleen bij de vele muzikale montages, maar ook in intiemere scènes, krijg je spontaan het gevoel zelf aanwezig te zijn op de boot van Radio Rock.

EXTRA'S
De extra's op de Blu-ray vallen uiteen in drie grote stukken. In de eerste plaats is er een Audiocommentaar met regisseur-scenarist Richard Curtis en enkele castleden. Iedereen kijkt hierop met plezier terug op de shoot, maar er wordt relatief weinig inzicht gegeven in het tot stand komen van de film. Ook in de zes Featurettes (in totaal 20 min.) gebeurt dat niet, hoewel oppervlakkig wel de keuze van de cast en enkele productiegeheimpjes uit de doeken worden gedaan. Veruit de beste beurt maakt een dozijn Deleted Scenes. Zij worden stuk voor stuk ingeleid door een door het floppen van de film zichtbaar teleurgestelde Richard Curtis. Waarom de scènes (die je gemakkelijk een uur zoet houden) geknipt werden, is evident tijdens het bekijken, wat niet wegneemt dat er komische pareltjes tussen zitten.

CONCLUSIE
The Boat That Rocked probeert een liefdevolle nostalgietrip te zijn naar de dagen van de piratenzenders op de Noordzee, maar is zo anekdotisch dat je nooit ten volle kunt meeleven met de personages. De acteurs zetten nochtans hun beste beentje voor, terwijl ook de ampele rock- en popmuziek geregeld een glimlach opwekt. Beeld en geluid van deze Blu-ray zijn nagenoeg perfect. De bonussectie had wat meer diepgang verdiend, maar entertaint mateloos.