Fur: An Imaginary Portrait Of Diane Arbus is wellicht niet de film waarop bewonderaars van het werk van de Amerikaanse fotografe (1923-71) zitten te wachten. Over Arbus wordt beweerd dat ze van grote betekenis was voor de evolutie van de Amerikaanse documentaire fotografie, maar daarover komt de kijker in deze film van Steven Shainberg maar heel weinig te weten. Die doet vooral verwoede pogingen om haar schijnbaar moeiteloze overgang van huisvrouw naar wereldberoemde kunstfotografe te verklaren. Het onderwerp is in werkelijkheid nauwelijks gedocumenteerd en dus verzint Shainberg in samenwerking met z’n scenariste Erin Cressida Wilson – beiden werkten eerder samen voor het sadomasochistische Secretary (2002) – een plausibele uitleg op grond van Arbus’ interesse voor freaks en marginalen die ze in haar omgeving tegen het lijf liep en voor de lens van haar fototoestel liet plaatsnemen.

 

 

Diane Arbus stamde uit de rijke New Yorkse familie Nemerov. Haar vader was bonthandelaar, haar moeder lid van het directiecomité van The Metropolitan Museum of Art. Op haar achttiende trouwde ze met haar jeugdvriend Allan Arbus die naam maakte als commercieel fotograaf, o.a. met z’n foto’s van de jaarlijkse bontcollecties van zijn schoonvader. De rol van assistente van haar echtgenoot, moeder en huisvrouw gaf Diane Arbus evenwel weinig voldoening en dus ging ze fotografie studeren. Fotograferen deed ze evenwel pas veel later. In 1958 verbrak ze haar relatie met Allan en in 1969 werd de scheiding uitgesproken. In 1971 pleegde ze zelfmoord. Ze was 48 jaar oud.

 

Regisseur Steven Shainberg maakt geen biografisch portret over Diane Arbus. Hij laat z’n film beginnen in 1958, precies een jaar voor de breuk tussen de echtelieden, op het moment dat Diane na een verstopping van de afvoerleiding in de badkamer kennis maakt met haar geheimzinnige bovenbuurman Lionel Sweeney die ze verantwoordelijk acht voor het vele mensenhaar dat de buizen verstopt. Onder het mom van een fotoreportage over de buren dringt de jonge vrouw door tot de bizarre wereld van Lionel die voor het gemak de sleutel van zijn voordeur door het toilet heeft gespoeld en die Diane uiteraard in handen krijgt. Wat volgt is een slechte remake van The Beauty And The Beast, want Lionel lijdt aan een zeldzame ziekte die hypertrichosis of wolfitis wordt genoemd, een fenomeen van overdadige haargroei over het hele lichaam waardoor hij zich op straat vermomd met een linnen zak waarop hij een gezicht geschilderd heeft. Dat Diane Arbus na het overwinnen van haar aanvankelijke angst nieuwsgierig wordt en vervolgens sympathie gaat voelen voor de wolfman die blijk geeft van een zekere emotionele intelligentie en aanzienlijk wat mensenkennis, daar kan men zich nog wat bij voorstellen, dat ze uiteindelijk verliefd wordt is een brug te ver en drijft een tot dan vrij acceptabele arthousefilm met een niet oninteressant thrillereffect helemaal in de vernieling.

 

 

Nicole Kidman is bijzonder goed als de gefrustreerde huisvrouw en ook tijdens haar verkenningstocht naar de hoogste verdieping van het flatgebouw kluistert ze de toeschouwer aan het scherm, nadien lijkt het alsof ze nog nauwelijks welke houding aan te nemen om de meubels én haar goede faam te redden in een film met een scenario dat van minuut tot minuut banaler wordt. Over de acteerprestatie van Robert Downey Jr. valt niet veel te vertellen; die zit tot op enkele minuten van het einde van de film onder een dikke haarvacht en heeft alleen z’n ogen vrij om het verschil te maken. Voor de rest zijn er geen noemenswaardige of opvallende rollen: Ty Burrell (als Allan Arbus) heeft nauwelijks fatsoenlijk materiaal ter beschikking terwijl Harris Yulin en Jane Alexander (als Dianes ouders) hooguit in twee à drie korte scènes van de partij zijn.

 

Met beperkte lichtbronnen en afgewassen kleuren brengt de regisseur de jaren vijftig geloofwaardig tot leven. Daglicht is zeldzaam in deze film en in het appartement van de wolfman is het meestal vrij donker met veel zwart en bruin. De film is vrij van ongerechtigheden, maar tot twee keer toe haperde de dvd tijdens de eerste kijkbeurt en verschenen er storende digitale effecten op het scherm. Nadien deed het euvel zich niet meer voor. De geluidsband kan u beluisteren in stereo surround of in 5.1 met een veelzijdige soundtrack van Carter Burwell die de geheimzinnige en mysterieuze sfeer op gepaste wijze onderstreept. Burwell schreef ook al de muziek voor o.a. The Big Lebowski (1998), Three Kings (1999), Adaptation (2002), Kinsey (2004), No Country For Old Men (2007) en Burn After Reading (2008) en hij kent dus als geen een het klappen van de zweep.

De dvd bevat geen extra’s.

Fur: An Imaginary Portrait Of Diane Arbus is geen aantrekkelijk, nauwelijks onderhoudende en op het einde zelfs flauwe en vervelende film zonder verrassingeffect. De kijker ziet de uitkomst van de plot al van mijlenver aanrollen, interesseren doet het hem/haar nog nauwelijks, want daarvoor is het scenario té ongeloofwaardig. De acteerprestaties zijn goed tot middelmatig, de technische kwaliteit van de dvd is twijfelachtig, de bonussectie is leeg.