FILM
In 1976, ter gelegenheid van de 200ste verjaardag van de Verenigde Staten, krijgt de vanuit Parijs opererende Britse wijnhandelaar Steven Spurrier het lumineuze idee om een wedstrijd te organiseren tussen Franse en Amerikaanse wijnen. Hij trekt naar Californië om er eigenhandig de plaatselijke wijnen uit te kiezen die aan de blinde proeverij zullen deelnemen. De eerste wijngaard die hij bezoekt is die van Jim Barrett, een koppige ex-advocaat die zich tot doel heeft gesteld de perfecte Chardonnay te maken. Maar de bank hijgt in Jims nek: als zijn wijn dit jaar niet doorbreekt, gaat zijn droom in rook op. Bovendien ligt de wijnmaker in conflict met zijn hippiezoon Bo, die wel van de geneugten van een wijngaard wil genieten, maar geen verantwoordelijkheid op zich wil nemen. De komst van Steven Spurrier kan Chateau Montelena de broodnodige doorstart geven, maar omdat Jim vermoedt dat de Brit een Franse overwinning in de proeverij nastreeft, weigert hij flessen uit zijn wijngaard voor het concours ter beschikking te stellen.

Het verhaal achter Bottle Shock is waar gebeurd, maar je kan je niet van de indruk ontdoen dat de scenaristen de nodige trucs hebben toegepast om de dramatiek van het verhaal extra te benadrukken. Ironisch genoeg heeft dat tot gevolg dat de kijker zich minder kan identificeren met de personages. Het script bulkt namelijk van de Hollywood-conventies - van het al eerder genoemde vader-zoonconflict tot een compleet ongeloofwaardige driehoeksrelatie. Daar eindigen de problemen met het scenario bovendien niet. Omdat er niet gekozen wordt voor één centrale protagonist - Spurrier? Jim Barrett? Zijn zoon? - is het erg lang bang afwachten welke richting de prent uit wil gaan. Wanneer het verhaal wél werkt, vormt de regie dan weer een probleem. Randall Miller is namelijk zo gefixeerd op het mooi in beeld brengen van Napa Valley dat hij zijn personages geregeld uit het oog verliest. De onnodige camerabewegingen en helikoptershots zijn niet te tellen. Als je niet beter wist, zou je bijna denken dat Michael Bay achter de camera stond.

Waar Bottle Shock gedurende de eerste vijf kwartier om die redenen voornamelijk op de zenuwen werkt, valt in het laatste halfuur alsbij wonder alsnog alles in de juiste plooi. De ontknoping mag dan niet echt een verrassing zijn - drie keer raden wie de blinde smaaktest wint - maar komt wel waarachtig en hartverwarmend over. Niet dat script of regie daar iets mee te maken hebben, overigens. Het is namelijk de cast die Bottle Shock, net als je denkt dat alles verloren is, wat glans geeft. Bill Pullman bewijst nogmaals dat hij een onderschatte acteur is door met verve gestalte te geven aan Jim Barrett. De knagende pijn van een nakend faillissement staat  voortdurend op zijn gezicht te lezen, maar in zijn ogen flikkert de passie voor de wijnbouw. Ook Chris Pine, als zoon Bo, is best te pruimen, hoewel hij het ene cliché na het andere te verwerken krijgt. Alan Rickman voelt zich eerst niet echt thuis in de prent, maar naarmate hij uitgroeit van een cynicus tot een voorvechter van Californische wijnen, krijgt hij beter vat op zijn performance. Het allerlaatste, dialoogloze shot van de film is zelfs een Rickman grand cru.

Bottle Shock valt eigenlijk tussen twee stoelen. Regisseur en scenaristen tonen enerzijds dat ze wel de kunde maar niet het talent bezitten om een film te maken, maar anderzijds brengt de zwakke, lange aanloop de werkelijk meeslepende climax niet in gevaar. De prent kan je m.a.w. onmogelijk goed noemen, hoewel de kans groot is dat je na het rollen van de eindgeneriek met een glimlach op de mond achterblijft. Misschien geeft de film wel perfect een oude regel van het filmmaken weer: hoe goed een verhaal ook is, het gaat 'm om de manier van vertellen. En in Bottle Shock kan het verhaal absoluut bekoren, maar het geeft je een stevig gevoel van onvoldaanheid.

BEELD EN GELUID
De prent oogt op Blu-ray zoals dat een recente productie betaamt: helder, scherp en kleurrijk. Natuurlijk helpt het dat de prent grotendeels onder de stralende Californische zon gedraaid is. In de iets donkerdere scènes - enkele cafésequenties met name - presteert het contrast bijv. minder. De soundtrack laat de keuze tussen een TrueHD-track en een DD 5.1-spoor. Beide klinken nagenoeg identiek en vinden een goed evenwicht tussen dialoog en (occasionele) muziek. Doordat de achterste boxen weinig aan het werk gezet worden, krijgt de audio wel geen volwaardige ruimtelijke invulling.

EXTRA'S
De kwaliteit van enkele Deleted Scenes (4 min.) is zo bedroevend - vooral een seksscène is afgrijselijk slecht - dat het verwijderen ervan maar logisch is. Chateau Montelena Winery (10 min.) is niet meer of minder dan een prachtig uitgelichte reclamespot voor de wijngaard, waarbij we de échte Jim en Bo Barrett te zien krijgen. Afrondend bevat de schijf Trailers voor de hoofdfilm en drie andere prenten.

CONCLUSIE
Bottle Shock biedt voldoende aangenaam vertier voor wie een gezellig avondje op de sofa wil doorbrengen. Zelfs enkele ongelukkige scriptkronkels en een weinig competente regie kunnen immers de intrigerende kern van het verhaal niet stuk krijgen. Beeld en geluid halen een goed niveau op deze Blu-ray, maar de bonussectie bevat nauwelijks rijpe druiven.