FILM
Schrijver Paul Sheldon (James Caan) verdient zijn brood met pulpromannetjes te schrijven over ene Misery Chastain, die zowat alle tegenslagen te verduren krijgt die een mens in zijn of haar leven kan tegenkomen. Paul is de broodschrijverij beu en net op het moment dat het laatste Misery-boek in de winkels ligt, het boek waarin Misery sterft in het kraambed (ocharme!), heeft hij zijn manuscript voor zijn eerste "serieuze" roman klaar. Op de terugweg van zijn sabbatsoord in Silver Creek heeft hij een auto-ongeval, en hij wordt door de verpleegster Annie Wilkes gered. Alhoewel, "gered" is niet het juiste woord, want Annie is een geobsedeerde fan, die een serieuze slag van de molen heeft gekregen toen haar man haar heeft verlaten. Ze doet alsof door de sneeuwstorm alle communicatie met de buitenwereld onmogelijk is, en verpleegt Paul, die zijn beide benen gebroken heeft. Annies gemoedstoestand varieert van het zonnetje in huis tot zwaar onweer, en wanneer ze een kopie van het nieuwe laatste boek van Paul te pakken krijgt, en leest hoe hij Misery op de laatste bladzijde aan haar einde laat komen, is het kot te klein. Ze verplicht hem het manuscript van zijn serieuze boek te verbranden, en eist dat hij een nieuwe Misery-roman schrijft, waarin alles weer goed komt. Paul probeert diverse malen te ontsnappen, maar zijn strenge verpleegster steekt daar een stokje voor. Intussen is de zoektocht naar Paul Sheldon begonnen, en wanneer het autowrak wordt gevonden, gaat men ervan uit dat hij dood is. Alleen de lokale sheriff (Richard Farnsworth) heeft een sterke indicatie in de juiste richting. Maar zal hij nog op tijd zijn?




Misery draagt onmiskenbaar de stempel van Stephen King. De man werd een paar jaar geleden warempel nog in onvervalste Misery-stijl op een hoopje gereden door een vrachtwagen, en alhoewel dit verhaal al bijna twintig jaar oud is, draagt het personage van Paul Sheldon zonder de minste twijfel enkele karaktertrekken van King zelf met zich mee. King wilde met zijn boek ook een beetje een aanklacht formuleren tegen de publieke functie die bekende personen moeten vervullen ten opzichte van hun fans, en creëerde als extreem voorbeeld de ultieme stalkerfan, rechtstreeks uit de hel geïmporteerd, in de gedaante van de sadistische en knettergekke zuster Wilkes, briljant vertolkt door de daar met een Oscar voor bekroonde Kathy Bates, die op het moment van het uitkomen van de film een actrice met een eerder bescheiden palmares was. Grootste troef van deze film is dat men door de visualisatie het redelijk simpele verhaaltje heeft kunnen aandikken tot deze thriller van formaat. Zo wordt vaak de camera op ooghoogte van Sheldon - die in een rolstoel zit - geplaatst, en beleven we daardoor het verhaal voornamelijk vanuit zijn standpunt. Naarmate Sheldons leefomstandigheden verslechteren en we meer en meer te weten komen over het duistere verleden van zijn "behoedster", wordt de spanning gradueel maar gestadig opgebouwd totdat het ontaardt in pure psychische terreur en een orgie van bloed. Ook het feit dat regisseur Rob Reiner voor de rest zo minimalistisch mogelijk te werk is gegaan (kleine selectie aan acteurs, altijd dezelfde lokatie, etc.), heeft hij vorm en inhoud knap weten te verzoenen, en kunnen we van de pijn op James Caans gezicht, telkens als hij zich in of uit zijn rolstoel hijst, bijna het aantal gebroken botten tellen. Rob Reiner heeft zich wel Alfred Hitchcocks stijl eigen gemaakt (zeg maar geplagieerd), en de kopie is dan nooit zo goed als het origineel. Toch wel een verdienstelijke prent.




BEELD EN GELUID
Deze US-release bevat duidelijk dezelfde disk als diegene die voor de Europese markt is bestemd, zij het dat deze nog een bonusdisk bevat. Maar daarover later meer. De film met de ouderdom van Misery ziet er beeldig uit, en er zijn meer details op waar te nemen, zoals de trekken op de beeldjes van Annie's uitgebreide verzameling keramieke diertjes. Ook het haar op Annie's troetelvarken (dat Misery heet, of wat dacht u), is duidelijk te onderscheiden, en ook wanneer Annie Paul een scheerbeurt geeft, is de textuur van James Caan's gezicht goed waar te nemen. Het geheel oogt fris, monter en net als bij Fargo is het in sneeuw ondergedompelde landschap vibrant wit. Het beeld ziet er wat grainy uit, wat de sfeer alleszins ten goede komt, en er is nergens overmatig gebruik gemaakt van ruisreductie om de kwaliteit kunstmatig op te peppen, want absoluut geen nadeel is. Zeker als we vergelijken met de bijgevoegde dvd ziet het geheel er minder somber en afgewassen uit, lijken de huidtinten iets realistischer en is het beeld scherper. De Engelse DTS HD-MA 5.1-track steekt niet danig uit boven de gewone 5.1-track die op de dvd terug te vinden was, maar omdat Misery een film is waarin de geluidseffecten naar de achtergrond verschoven worden ten voordele van de dialogen, is dit ook geen echte handicap. Geluiden zoals het getik van Pauls typmachine en het gekraak van de houten vloer komen scherp naar voren, met een zeer goede en afgelijnde ruimtelijke scheiding. Er zitten in elk geval genoeg momenten in de film waarop je eens lekker kan schrikken, en op die momenten klinkt de geluidstrack toch zodanig dat de surrounds de geluidseffecten op de voet volgen.




EXTRA'S
Eerst was er de kale versie van Misery, dan kwam er onder meer in de Benelux een special edition uit, maar die kon niet tippen aan de Amerikaanse release, die veel meer bonusmateriaal te bieden had. En wat hebben de slimme jongens van de marketing daarop gevonden? Ze stoppen bij de Blu-ray de (Amerikaanse regio 1-)dvd met daarop al het bonusmateriaal. Aangezien het bonusmateriaal toch niet in HD is, is dit een aanvaardbare zet die zowel een goede beeld-als geluidskwaliteit garandeert als dat liefhebbers van bonusmateriaal niet in de kou blijven staan. Bovendien is prijs hierdoor blijkbaar niet gestegen, maar u moet natuurlijk wel beschikken over een multiregio-toestel om van het bonusmateriaal te kunnen genieten.

We worden op de disk getrakteerd op twee audiocommentaartracks. Die van regisseur Rob Reiner is zeer scènegebonden, maar is interessant om te horen omdat het de eerste thriller is die de regisseur aandurft. Desondanks is de track niet zo adembenemend, en er vallen nogal wat stiltes. De tweede track is ingesproken door scenarist William Goldman, die zich vooral focust op de adaptatie van Stephen Kings werk. Ook Goldman wisselt interessante wetenswaardigheden af met holle bewierokingen hoe briljant sommige scènes zijn en met vervaarlijke stiltes. Dan is het documentairetijd. De documentaire Misery Loves Company (30 min.) is een redelijk vlotte making of-documentaire met filmclips, interviewfragmenten met cast en crew en een flinke portie overpeinzingen over het verfilmen van een Stephen King-novelle. Marc Shaiman’s Musical Misery Tour (14 min.) zet componist Marc Shaiman in de spotlights, die wat komt vertellen over zijn bijdrage aan de film, maar ook over zijn werk als componist in het algemeen. De overige vijf documentaires gaan eigenlijk niet rechtstreeks over de film zelf, maar meer over de psychologische achtergrond van stalkers. In Diagnosing Annie Wilkes (9 min.) wordt Annie Wilkes' personage aan een echte psycholoog, Reid Meloy, voorgelegd, die natuurlijk zijn vakjargon wat moet inperken om het geheel voor een leek nog begrijpelijk te maken. Mocht er ooit een stalker uw pad kruisen, dan hoort u in Advice For The Stalked (5 min.) Meloy en een paar andere experts vertellen wat u maar beter niet doet. In Profile Of A Stalker (6 min.) volgen we de gedachtengang van een stalker en zijn of haar typische gedragingen. In het bijzonder worden bekende personen vaak gestalkt door "fans", en in Celebrity Stalkers (5 min.) wordt verteld wat dit soort stalkers specifiek hoopt te bereiken, namelijk dat er een deel van de bekendheid van hun slachtoffer op hen afstraalt. In Anti-Stalking Law (2 min.) gaat het tenslotte over een wetsvoorstel waarmee men in de Verenigde Staten het fenomeen tracht te beteugelen. Achteraf gezien had men van deze vijf laatste featurettes beter één samenvattend geheel gemaakt. Afgesloten wordt er met twee trailers, waarvan de tweede in een kerstwens van Rob Reiner en Stephen King werd gegoten, die zo stijf staat van het sarcasme dat je er een lepel in kan rechtzetten.




De verpakking van de Blu-ray is beneden alle peil: we krijgen een plastic doosje waarin vooraan en achteraan een groot gat zit, zodat er met minder plastic kan worden gewerkt, wat beter zou zijn voor het milieu. Dit is onzin, want het eerste wat u na het kopen van deze disk doet is geheid een vervangdoosje kopen, want het bijgeleverde doosje is goedkope brol.

CONCLUSIE
Misery is een beklijvende film waarmee regisseur Rob Reiner bewijst dat je met een minimale aanpak een maximum aan betrokkenheid met de onfortuinlijke lotgevallen van het hoofdpersonage kan voelen. Het idee om de film op een Blu-ray te zetten en de extra's op een dvd leek ons eerst gek, maar voor de prijs én voor het feit dat deze Amerikaanse release regiovrij is, kan u voor minder geld meer krijgen als u de juiste importkanalen aanspreekt.