Na onze bespreking van het eerste deel van het tweede seizoen van Gossip Girl merkte een lezer niet geheel onterecht op dat we niet mochten vergeten dat de reeks niet meer belooft dan wat ze brengt. Wat kunnen we immers meer verwachten van een tienerdrama dat hoofdzakelijk draait om het leven van een stel rijkeluiskinderen dan licht tot sterk overdreven luxeproblemen waarmee een normaal mens nooit wordt geconfronteerd? Dat is nu net de aantrekkingskracht van reeksen zoals deze.

 

Bovendien heeft bedenker Josh Schwartz er in vergelijking met andere reeksen een handje van weg om die aantrekkingskracht op een frisse, ongewone manier uit te spelen. Met het eerste seizoen van The O.C. wist hij bijv. heel wat fans voor zich te winnen, maar tijdens de volgende seizoenen haakten er steeds meer kijkers af. Gossip Girl betekende een nieuwe start voor Schwartz en het eerste seizoen bleek wat ons betreft een hit. De verhaallijnen zaten immers goed. Serena probeerde de opgeblazen bruggen tussen haar, haar vrienden en familie te herstellen. Dan was een lieve jongen met goede bedoelingen die het meisje (Serena) voor zich wilde winnen. Serena slaagde er uiteindelijk in om haar nauwe vriendschap met Blair terug te winnen en Chuck was een rotte, maar ongevaarlijke appel. Dit werd allemaal netjes verpakt en dat zorgde ervoor dat we stiekem konden genieten van Gossip Girl.

 

Zoals we echter al aangaven in onze vorige besprekingen, merkten we van bij het begin van het tweede seizoen een verandering. De schrijvers moesten op zoek naar nieuwe verhaallijnen om leven in de brouwerij te houden en ook tijdens dit seizoen resulteert dat zo nu en dan in geslaagde momenten, maar over het algemeen zijn die momenten zo schaars dat ze onze teleurstelling niet kunnen wegnemen. De personages groeien uit tot karikaturen en dat culmineert in één van de meest irritante personages aller tijden, zijnde Jenny (Taylor Momsen), die geen enkele, maar dan ook werkelijk geen enkele toegevoegde waarde biedt. Gelukkig geeft men ons helemaal op het einde van dit seizoen toch een sprankeltje hoop op beterschap tijdens het derde seizoen dat ondertussen alweer halfweg zit.

BEELD EN GELUID

De resterende 13 afleveringen van het tweede seizoen staan op 4 disks en de anamorfische 1.78:1-beeldtransfer en Dolby Digital 5.1-geluidstrack zorgen net zoals bij de uitgave van het eerste deel voor een prima beeld- en geluidskwaliteit. Het beeld oogt scherp en de kleuren spatten van het scherm. Dialogen worden netjes weergegeven en de beats van de hippe soundtrack dansen vrolijk uit de speakers.

EXTRA’S

We stellen geen verandering vast t.o.v. het eerste deel, want het bonusmateriaal beperkt zich ook ditmaal tot een aantal verwijderde scènes.

CONCLUSIE

Gossip Girl blijft wat ons betreft een hoog guilty pleasure-gehalte houden, maar ook na het bekijken van het tweede deel van het tweede seizoen, kunnen we onze teleurstelling niet onder stoelen of banken steken. Clichés en onnodige extremen doen enigszins afbreuk aan onze indruk van het eerste seizoen. Gelukkig lijkt er beterschap op komst met het derde seizoen.