Antoine is dertig en woont al tien jaar in Lyon. Hij heeft een baantje als kelner en is verliefd op z’n buurvrouw Claire, gescheiden en niet zinnens om gauw dezelfde fout te maken. Wanneer z’n vader na een hartaanval wordt opgenomen in het ziekenhuis, keert hij tegen z’n zin terug naar z’n ouderlijke huis aan de voet van de Alpen. Z’n ouders hebben er een kruidenierszaak en z’n vader rijdt elke dag met een marktwagen naar de bergdorpjes om de bewoners te bevoorraden. Antoine neemt de ronde van zijn vader over, maar het eerste contact met de bejaarden in de Haute Provence is niet meteen hartelijk. Gelukkig heeft hij Claire uitgenodigd om hem te vergezellen in afwachting van haar vertrek naar Spanje waar ze hoopt haar niet afgemaakte studies toch tot een goed einde te brengen. De jonge vrouw weet het vertrouwen van de klanten te winnen en de marktronde van Antoine wordt beetje bij beetje een succes.

 

Maar Antoine’s hoop op een relatie met Claire lijdt schipbreuk. In een boze bui gooit hij haar proefexamen onderweg uit de auto in plaats van het te deponeren in de brievenbus van het postkantoor. Een buurvrouw vindt de envelop en brengt ze naar de winkel van Antoine’s moeder. Exit Claire. Ondertussen gaat het niet goed met Antoine’s oudere broer François: z’n vrouw heeft hem al twee jaar geleden verlaten, maar als z’n ouders naar hun schoondochter informeren, zegt hij dat ze het goed stelt. Het huis dat ze samen zouden bouwen staat er onafgewerkt bij en vaak is François te depressief om z’n kapperszaak te openen. Na verloop van tijd mag Antoine’s vader het ziekenhuis verlaten. Hij wil zo gauw mogelijk opnieuw aan de slag en meent dat Antoine maar beter z’n biezen kan pakken, doch tijdens een kleine ruzie zakt de oudere man in elkaar. Hij moet het rustig aan doen van de dokter en besluit om de zaak te sluiten. Antoine, ondertussen op goed voet met de bewoners op z’n marktronde, vraagt z’n vader hoe het nu met de oudjes moet?  

 

 

In 2006 maakte Éric Guirado een documentaire over de ambulante kruideniers (zie Extra’s) in de heuvels van de Haute Provence. Het was een unieke ervaring die hem inspireerde om in samenwerking met Florence Vignon een scenario te schrijven waarin z’n ervaringen met de bergbewoners gecombineerd werden met een aantal dramatische (fictieve) verhaallijnen. Het resultaat is een rustige, aandoenlijke en bij momenten grappige film over een uit elkaar gespatte familie, een stroeve romance, een slecht verwerkte scheidingskwestie en de dagelijkse zorg voor de bejaarde klanten in de bergdorpen, eenvoudige, maar niet altijd even gemakkelijke buitenmensen die voor alles afhankelijk zijn van de marktrondes uit de lagergelegen stadjes. Hoofdfiguur is Antoine Sforza, gestalte gegeven door Nicolas Cazalé, een jonge acteur van Algerijns-Franse afkomst die u zich misschien herinnert als het gezicht van de Chevignon-reclamecampagne in 2006. In 2008 werd Cazalés naam tijdens de European Film Awards genoemd als een belofte voor de toekomst van de Europese film. Het is een acteur die het waard is om in het oog te worden gehouden en in Le Fils De l’Epicier geeft hij een sterk staaltje van zijn onderkoeld, maar zeer effectief acteertalent. In combinatie met Clotilde Hesme (Claire), goeduitziend, spontaan en alert, leidt dat tot een zeer aantrekkelijke en verfrissende komedie annex drama.

 

 

Maar regisseur Éric Guirado is het vooral ook te doen om het contact tussen de kruideniers en bergbewoners, vaak oudere mensen zonder auto en slecht te been, die nog nauwelijks in de stad komen. Hij leerde ze kennen tijdens het draaiproces van z’n documentaire en stopt ze in Le Fils de l’Épicier: de immer slechtgeluimde oudere vrouw die zich beklaagt over de late passage van de kruidenierswagen waardoor ze geen brood in huis had voor het middageten, de oude boer die z’n blik fijne erwtjes met vier eieren betaalt, de bebrilde kerel die steeds te weinig betaald omdat hij zich voor slechthorend uitgeeft, de dame met het struisvogelkapsel die elke week stiekem een fles sterke drank in huis haalt, de gezette dame die altijd in het gezelschap van een dozijn katten aan de toonbank van de marktwagen verschijnt, etc., etc., kleine anekdotes die de regisseur aan elkaar rijgt om de couleur locale zichtbaar te maken. De band met de rest van de verhaallijnen is Antoine, want die wordt in de loop van de zomer meer dan een verkoper. Hij wordt een vriend en een helper: hij herstelt het kippenhok van de oude boer die daar zelf niet meer toe in staat is, hij verleent de oudjes krediet tot ze hun cheque krijgen op het einde van de maand, hij bakt pannenkoeken voor de struisvogelvrouw die hem aanvankelijk afdeed als uitschot (omdat hij haar als tiener betrapte met haar minnaar), hij maakt een ommetje langs de kapel om de wensen van een oude oma aan de heilige maagd over te maken, etc., etc., waardoor het voor de jonge kerel moeilijk wordt om zonder meer naar Lyon terug te keren na zijn vaders besluit om de kruidenierszaak op te doeken.

 

 

Regisseur Éric Guirado maakt gebruik van heel veel close ups om de evolutie in de hoofden van zijn personages zichtbaar te maken. Z’n camera zit ze met andere woorden heel dicht op de huid. Dat laat hem toe om de dialogen tot een minimum te beperken en de situaties uit te leggen aan de hand van effectieve en korte scènes. Uit de sectie Verwijderde Scènes blijkt heel duidelijk hoe hij alles in het werk heeft gesteld om de beelden te laten spreken in plaats van de acteurs, waardoor hij regelmatig voor verrassende effecten zorgt, zonder dat de kijker de draad van de verhaallijnen kwijt raakt.

De Haute Provence in de zomer staat uiteraard garant voor een zonovergoten film met felle kleuren en regelmatig een zweem van mist in de panoramische opnamen van het berglandschap. De binnenopnamen zijn iets donkerder en het aangepaste meubilair roept een sfeer op van een gemeenschap die stil is blijven staan in de tijd. Guirado maakt ook gebruik van de mogelijkheden die het tegenlicht biedt en dan tekenen zijn figuren zich als donkere schaduwen af tegen de haast witte achtergrond. Het zwartniveau is goed en de detaillering blijft in de meeste omstandigheden ook goed overeind. De print is vrij van ongerechtigheden en beschadigingen. De stemmen zijn altijd goed verstaanbaar. De achterste kanalen komen maar heel af en toe in actie, meestal voor het achtergrondgeluid.

De Originele Trailers, een korte en weinigzeggende Making of Le Fils de l’Épicier (2 min.) zonder interviews of commentaar, een zestal becommentarieerde Verwijderde Scènes (13 min.), jammer genoeg niet Nederlands ondertiteld en nauwelijks te volgen omdat de regisseur er voortdurend overheen kletst. Als neusje van de zalm Éric Guirado’s vrij lange, maar heel leuke Documentaire Les Épiciers Ambulants sur les Routes de Haute Provence (52 min.) waarin hij een drietal kruideniers volgt tijdens hun tocht langs de bergdorpen en waaruit hij duidelijk heel veel geleend heeft voor zijn bioscoopfilm. Ten slotte nog een aantal Bloopers.

Le Fils De l’Épicier is een mooie Franse film met intense acteerprestaties op een scenario dat de acteurs heel veel mogelijkheden biedt qua karakteruitdieping en -evolutie. Nicolas Cazalé, Clotilde Hesme, maar ook Daniel Duval (als Antoine’s vader), leveren overtuigende prestaties in een film die misschien wat te veel focust op de marktwagen, maar die bij momenten ook emotioneert en zelfs meermaals tot een glimlach uitnodigt.