FILM
Als we het huidige prijsbeest The Hurt Locker even buiten beschouwing laten, oogt het Hollywood-bilan van films over de meest recente Irakoorlog bekaaid. Zelfs prenten waarin die de oorlog niet het directe onderwerp van de plot is, zijn er de voorbije zes jaar niet of nauwelijks in geslaagd de kijker emotioneel en intellectueel te engageren. Een uitstekend voorbeeld van dat falen is Grace is Gone, James Strouses blik op het rouwproces van een vader en zijn twee dochters nadat de moeder van het gezin in het Midden-Oosten is omgekomen. Niet dat Grace is Gone een slechte film is - in enkele scènes weet de prent wel degelijk de hartsnaren te beroeren - maar als kijker krijg je wel voortdurend het gevoel dat de film ook vijftig jaar geleden gedraaid kon zijn omdat er van echt rake observaties over de implicaties van de Irakoorlog nooit sprake is.

Hoofdpersonage Stanley Phillips wilde ooit zelf carrière maken in het leger, maar zijn slechte ogen maakten dat plan onmogelijk. Daarom werkt hij nu als manager in een Amerikaanse supermarkt en zorgt hij voor zijn twee dochters terwijl zijn vrouw Grace - die hij in het leger leerde kennen - in het Midden-Oosten vecht. Al vrij snel in Grace is Gone verschijnen er twee miltairen aan Stanleys voordeur met slecht nieuws: Grace is omgekomen in Irak. Stanley weet niet hoe hij met die boodschap moet omgaan en vooral niet hoe hij zijn dochters moet vertellen dat hun moeder dood is. Dus doet hij alsof er niets gebeurt is en neemt de kinderen mee op een roadtrip naar een pretpark in Florida.

De weg die Grace is Gone vanaf dan aflegt, is behoorlijk voorspelbaar: Stanley gebruikt de trip om de dood van zijn vrouw stilletjes te verwerken, terwijl hij tegelijkertijd de band tussen hem en zijn dochters aanhaalt. De scènes die in het scenario naar voren geschoven worden om die groeiende band aan de kijker diets te maken, overstijgen helaas zelden het niveau van de gemiddelde tv-film: de meisjes die gaatjes in hun oren laten prikken, de vader die met zijn broer praat over Grace's dood, een moment van geïmpoviseerde waanzin wanneer Stanley met de wagen door een veld rijdt. Niettemin bevat Grace is Gone één wonderlijk mooie scène waarin Stanley zijn oudste dochter leert om een sigaret te roken, met als verborgen agenda  z'n poging om haar toch maar ver weg te houden van de stinkstokjes. Hier vindt de prent een perfect evenwicht tussen het onderliggende drama en de intimistische humor die in de rest van de film vaak niet bereikt worden.

Een klein, integer drama staat of valt natuurlijk met de performances. John Cusack lijkt op het eerste gezicht de ideale keuze om Stanley te vertolken, maar de acteur grijpt te vaak terug naar zijn gepatenteerde Droopy-blik om de interne emoties van het karakter treffend te veruiterlijken. Cusack groeit weliswaar geleidelijk in de rol, maar dat is onvoldoende om een compleet geloofwaardige vertolking te genereren. De enige twee andere acteurs die een grote rol hebben in de film zijn de meisjes als de dochters. Vooral Shélan O'Keefe laat een uitstekende indruk na als de oudste van het stel, aangezien de jongste (Gracie Bednarczyk) voornamelijk omwille van haar aanstekelijke, charmante naïviteit gecast lijkt. In de nevencast is de enige min of meer bekende naam Alessandro Nivola, die als Stanleys broer echter geen grootse indruk laat.

En dus blijkt Grace is Gone, o.a. door de erg korte looptijd, een redelijk gemakkelijk weg te happen kleinschalig drama dat al even snel weer vergeten is. Omdat de regie zich voornamelijk op voorspelbare close-ups richt en nauwelijks scope aan de dag legt, komt de prent wel beter tot zijn recht op het kleine scherm dan op het witte doek. Zelfs Clint Eastwoods minimalistische sentimentele muziek wekt om dezelfde reden op dvd weinig ergernis op. Stop je Grace is Gone in de dvd-speler met de verwachting om een treffende reflectie op de gevolgen van de Irakoorlog te zien, dan zal je teleurgesteld zijn. Maar als 'tv-film van de week' mag Grace is Gone er best zijn.

BEELD EN GELUID
Onder meer omdat Grace is Gone een behoorlijke korte film is die gespreid wordt over twee dvd-lagen, is de beeldkwaliteit van de film een aangename verrassing. Scherpte en kleurenweergave zijn uitstekend, printbeschadigingen blijven afwezig en van compressieproblemen is er nooit sprake. Ook de soundtrack klinkt prima, hoewel natuurlijk niet alle boxen even vaak aan bod komen in een film die de nadruk legt op dialogen.

EXTRA'S
De enige extra's op de schijf zijn Trailers voor zowel de hoofdfilm als drie andere Paradiso-releases.

CONCLUSIE
Grace is Gone volgt het rouwproces van een vader en zijn twee dochters na de dood van hun moeder in Irak, maar blijft te veel hangen in clichés en sentiment om de kijker volledig te engageren. Beeld en geluid halen op de dvd echter een uitstekend niveau. De bonussectie blijft wel nagenoeg leeg.