FILM
Na het opmerkelijke Grizzly Man richt Werner Herzog zijn camera op één van de meest onherbergzame gebieden op deze planeet: de Zuidpool. Daar focust hij zich op de wetenschappers die in McMurdo vertoeven, de grootste uitvalbasis in deze verre uithoek van de wereld en stelt hij zich de vraag: wat bezielt iemand om de moderne westerse wereld achter zich te laten en deze witte leegte op te zoeken? Zo leren we onder andere een geoloog kennen die de beweging van grote ijsmassa’s registreert of luisteren we naar de spaarzame woorden van een wat zonderlinge figuur die pinguïns bestudeert.

Herzog zou Herzog niet zijn mocht hij geen weirdo’s ten tonele voeren, dus ook een Indiaanse loodgieter die meent af te stammen van een koninklijke inca-familie komt aan het woord. Klinkt interessant? Allemaal goed en wel, maar na het derde quasi arbitraire interview besluipt het gevoel je dat er iets aan deze documentaire schort. Zoals met alle Herzog-films is hij allesbehalve perfect uitgebalanceerd. Zo weet de regisseur niet altijd welk verhaal hij eigenlijk wil vertellen en meandert het einderesultaat tussen natuurdocumentaire, intimistische biografie en bizarre beeldenstroom. Herzog slaagt er niet in zijn beelden, interviews en persoonlijke bedenkingen tot een coherent geheel te smeden. Men kan zich daardoor niet van de indruk ontdoen dat hij zich onvoorbereid in dit avontuur heeft gestort. Wat ontbreekt is één overkoepelend thema - iets wat in Grizzly Man bijv. wel aanwezig was - en dit heeft nefaste gevolgen voor de noodzakelijke spanningsboog. Komt daar nog bij dat in het barre landschap van Antarctica weinig verhalen te rapen zijn. Sommige interviews zijn interessant, toegegeven, maar de rest graaft niet diep genoeg. Misschien omdat er niet dieper te graven viel? Bij deze is dan ook het grootste euvel van de documentaire genoemd – en van de rest van 's mans oeuvre. De bovengenoemde onevenwichtigheid is zodanig prominent in het werk van de Duitse regisseur aanwezig dat men bijna van een stijlkenmerk kan spreken. Dit hoeft echter niet storend te werken. De poëzie STAAT ER ondanks – of is het dankzij? – deze warrige verteltrant.