CONCERT
Eind 2009 kregen de Pet Shop Boys de prestigieuze Brit-award voor hun gehele, inmiddels 25 jaar overspannende carrière. Het grote publiek zal de band voornamelijk kennen van een paar hits uit het midden van de jaren 80, zoals West End Girls en de Elvis Presley-cover Always On My Mind, en misschien nog net uit het begin van de jaren 90 wanneer de Boys een laatste keer in de hitlijsten stonden met hun cover van het Village People-nummer Go West, dat nog regelmatig op diverse toonhoogten in diverse voetbalstadions meegekeeld wordt. De Pet Shop Boys zijn tot spijt van wie het benijdt nog altijd niet dood, en brengen nog regelmatig uitstekende cd's uit; hun laatste werkstuk, het net als hun andere albums bestaatde uit een titel van één woord Yes, dateert van vorig jaar en was alleszins het beste album sinds Very in 1993. In het kader van Pandemonium, de promotietour van hun laatste album kwamen de Boys op 15 december 2009 naar de Lotto Arena voor hun allereerste optreden in Antwerpen als concert op het Europese vasteland. Dezelfde show werd zes dagen later nog eens opgevoerd in de iets grotere Britse O2, waarvan dit concert de registratie is.

Neil Tennant en Chris Lowe zijn ouder geworden; Neil haalt bijvoorbeeld de hoge noot voor het inzetten van het refrein van Why Don't We Live Together? niet meer, en hij was om te beginnen niet dadelijk de grootste vocalist aller tijden; daartegenover staat dat hij misschien wel één van de meest doorwrochte lyricsschrijver van het Britse eiland is, die in zijn carrière veel diepzinnig teksten heeft geschreven over onderwerpen als de partygedrag van de Britse upper middle class en de zoektocht naar zijn eigen seksuele geaardheid. Chris Lowe staat bij een optreden onveranderlijk met een uitgestreken zuur gezicht achter zijn batterij synthesizers, waarbij het gros van de show is voorgeprogrammeerd op een sequencer. Toch zijn hun shows vurige en uiterst complete spektakels met zang, dans, een lichtshow met state of the art computeranimatie (waarvan de eerste single van Yes, Love Etc. weer een uitstekend voorbeeld van is), en niet te vergeten een in dit geval vierkoppige dansgroep die een show geeft met daarin een mix die elementen van hiphop tot klassiek ballet met elkaar vermengt. De visuele stijl van deze show is tot in de puntjes afgewerkt, met als centrale visuele thema de gekleurde kubusjes van conceptartieste Es Devlin die al het artwork van Yes verzorgde.

Naast een compilatie van hun beste hits, die noodgedwongen omwille van tijdsbeperkingen erg onvolledig blijft (de jongens hebben geen enkel nummer uit de cd Release gespeeld), waarbij van sommige nummers slechts fragmenten in andere nummers worden gemixt, zoals Domino Dancing, spelen de Pet Shop Boys bij wijze van promotie ook een zestal nummers uit hun nieuwe cd, onder meer het eerder vernoemde uitstekende nummer Love Etc., maar ook het aanstekelijk dansbare All Over The World.




De show opent met Heart, uit hun cd Actually uit 1987: Neil Tennant en Chris Lowe betreden de arena onherkenbaar met een gekleurde kubus op hun hoofd, terwijl twee achtergrondzangeressen met een soortgelijk ornament op hun hoofd een Kraftwerk-achtig dansje doen achter een keyboard. De verkleedpartij duurt maar één nummer, daarna staat Neil Tennant er opnieuw in een deftig kostuum met bolhoed voor Did You See Me Coming? en een medley van Pandemonium met een fragment uit Can You Forgive Her? Ook de volgende twee nummers, Love Etc. en Building A Wall dienen voornamelijk ter ondersteuning van de nieuwe cd. Tijdens dit laatste nummer valt de uit kartonnen kubussen bestaande achterwand uit elkaar en maakt plaats voor een groot projectiescherm, waarop een choreografie wordt geprojecteerd voor Go West, gelardeerd met fragmenten uit de Disco-versie van Opportunities (Let's Make Lots Of Money).

Dan volgt een merkwaardige medley van de nummers Two Divided By Zero en Why Don't We Live Together?; de keuze hiervoor is opmerkelijk omdat het twee minder bekende nummers uit hun eerste cd Please zijn die nauwelijks enige exposure hebben gehad. Het publiek is er niet rouwig om; de dansers komen verkleed in onder meer de Chrysler-building het New York clubscene-karakter van de nummers kracht bijzetten, zelfs Chris Lowe komt van achter zijn DJ-set om een paar danspasjes te zetten tot grote hilariteit van de toeschouwers. Het New Yorkse triootje eindigt met New York City Boy. Na Go West laten de Boys de arena een derde keer ontploffen met een nummer 1-hit uit de oude doos, ditmaal een dynamische versie van Always On My Mind.

De intro van Closer To Heaven doet ons vermoeden dat het duo nog even gaat grasduinen in hun cd Nightlife, maar in de plaats daarvan ontwikkelt het nummer zich tot Left To My Own Devices, het op cd bijna negen minuten durende bombastische thema waarmee Introspective normaal gezien opent. Het nummer wordt kracht bijgezet door een waanzinnig knap staaltje computergraphics. Tegen het einde van het nummer verdwijnt Neil Tennant achter de coulissen, om vervolgens in smoking terug te keren voor de twee ballads Do I Have To?, één van de vele tientallen kwalitatief hoogstaande nummers die de Pet Shop Boys als B-kantje van een single hebben uitgebracht, en één van de meest miskende nummers King's Cross, gecombineerd met fragmenten uit de videoclip van Rent.

Daarna is het de beurt aan de dansers. Het nieuwe nummer The Way It Used To Be en vooral Jealousy worden opgesmukt door een voortreffelijk staaltje aan klassiek ballet, waarbij twee van de dansers op de uit de kartonnen kubussen gevormde trappen een paar halsbrekende toeren uithalen. Jammer genoeg blijven naast Jealousy de grepen uit hun volgens mij beste cd, het lichtjes depressief klinkende Behaviour, redelijk schaars. Daarna is het namelijk terug naar de beginperiode met een loeiharde versie van Suburbia, waarbij Chris Lowe als een bezetene op zijn elektronische drums ramt, en het publiek uitgelaten meezingt, en zelfs een ongemakkelijk momentje wanneer in What Have I Done To Deserve This? de overleden Dusty Springfield middels het projectiescherm postuum aan het Pet Shop Boys-feest meedoet.



Dan is het weer tijd voor vrolijke dansnummers. In All Over The World laten die vier dansers nog eens het beste van hun kunnen zien, gevolgd door een medley van het Latin-nummer Se A Vida É, met fragmentjes uit Discoteca; via een bruggetje Domino Dancing komt Neil Tennant daarna in een hermelijnen mantel en kroon op het podium en covert de song Viva La Vida van Coldplay, waarop het publiek uitzinnig reageert en met het refrein begint mee te zingen als een stadion dolgedraaide voetbalsupporters. De grootse finale, een met een stroboscoop georneerde versie van It's A Sin eindigt met een regen van zilverpapieren sterretjes waarop de voorste rijen getrakteerd worden. In de bissectie spelen de Pet Shop Boys nog, getooid met een bizar hoofddeksel, publiekslieveling Being Boring, door de voortdurend veranderende toonaard best een moeilijk nummer om live te brengen, en een kortere versie van hun doorbraaksingle West End Girls in de versie van op het album Disco.

BEELD EN GELUID
De show is in zeer goede kwaliteit opgenomen, waarbij de belichting, de videoprojecties met fel afstekende basiskleuren en de details van de choreografie goed tot hun recht komen. Voor geluid hebben we de keuze tussen een Dolby Digital 5.1-track en een gewone 2-kanaalstrack, die een beetje ieler klinken dan wat ik in de concertzaal in Antwerpen heb gehoord, maar de live-ambiance van een dergelijke spektakelshow is uiteraard moeilijk te vatten.




EXTRA'S
Als extra toegift speelden de Boys in Antwerpen een dikke week voor Kerstmis een liveversie van hun oorspronkelijk alleen via de fanclub uitgegeven kerstsingle It Doesn't Often Snow At Christmas, waarbij de dansers als kerstboom verkleed een volksdansje komen steken. De O2 Arena in Londen kreeg er nog een cover van het Madness-nummer My Girl bovenop. Beide bonusnummers zijn in de bonussectie terug te vinden, net als de videoclips van de laatste drie singles Love Etc., Did You See Me Coming? en All Over The World. Ook het optreden met een tien minuten durende compilatie die de Boys op de uitreiking van de Brit Awards presenteerden, samen met discoqueen Lady Gaga en Killers-zanger Brandon Flowers, staat op deze cd. Laatste extra is dat het concert zelf voorzien is van een audiocommentaartrack van Neil Tennant, Chris Lowe en conceptueel artieste Es Devlin, die het volledige artwork van alles wat met de cd Yes en de tournee te maken heeft, onder haar verantwoordelijkheid heeft genomen. Boeiend want een audiocommentaartrack bij een concert is beslist geen alledaags gegeven..

De dvd komt uit samen met een cd van het concert, die omwille van de tijdsbeperkingen hopeloos onvolledig is.




CONCLUSIE
Voor mij was het de tweede keer dat ik Pet Shop Boys live heb zien optreden (na Montage), intussen tien jaar geleden. De Boys zijn een stuk ouder en gezapiger geworden, maar ze geven nog steeds perfect georchestreerde totaalshows weg waar tegenover menige recente acts nog iets van kunnen leren. Met een beetje zoeken op de website van onlinewinkels kan u deze cd/dvd aan een redelijk gunstige prijs vinden.