FILM
Zoek dekking, want Bridget Jones (Renée Zellweger) is back! Het mollige, manisch depressieve schaapje dat in Bridget Jones' Diary na haar dertigste nog wanhopig op zoek was naar een leuke man, heeft na veel omzwervingen - denkt ze toch - de ideale match gevonden in de ietwat saaie maar zeer presentabele mensenrechtenadvocaat Mark Darcy (Colin Firth). Terwijl mammie (Gemma Jones) en pappie (Jim Broadbent) Jones in de achtergrond de huwelijksklokken al horen luiden, omdat een relatie van acht weken (!) voor Bridget een absoluut record is, beginnen de twee tortelduifjes zich voor het eerst te ergeren aan elkaars kleine kantjes. Bridget maakt zich genant belachelijk op een belangrijk galabal met het soort advocaten dat vindt dat armoede de schuld is van de armen zelf, bij een als romantisch uitje bedoelde skitrip loopt heel Oostenrijk blijkbaar ook vol met Marks collega's, en als klap op de vuurpijl verdenkt Bridget Mark ervan een affaire te hebben met zijn stagiaire, Rebecca (Jacinda Barrett). Enfin, ons Bridget gaat weer eens serieus over de rooie, zet Darcy aan de deur en stort zich als een wanhopige opnieuw op de sigaretten en de ijskreem. En alsof een mens in één keer nog niet genoeg miserie op de hals kan halen, moet Bridget ook nog eens met de gladde rokkenjager Daniel Cleaver (Hugh Grant) op reportage naar Thailand; een reisje dat haar nog lang zal heugen.

Same Bridget. Brand new diary.

Of was de tagline toch beter geweest "Brand new director. Same lame jokes"? Eerlijk gezegd hielden we ons hart vast toen deze sequel van de veelbesproken roman van Helen Fielding werd aangekondigd, maar de schade blijkt achteraf nogal mee te vallen. Bridget Jones 2: The Edge Of Reason teert - zoals te voorspellen was - grotendeels op dezelfde grappen en situaties als de eerste film: Renée Zellweger incarneert de van oorsprong fictieve columniste Bridget Jones, die zowaar het rolmodel moet vormen van alle vrouwen boven de 30 die er níet uitzien als Ann Ceurvels. Met de belevenissen van Bridget uit haar eerste dagboek, waarbij ze heen en weer wordt geslingerd tussen de gladde charmeur Daniel Cleaver en de oersaaie droogstoppel Mark Darcy, konden veel vrouwen zich blijkbaar identificeren, alhoewel mijn respect voor het zwakke geslacht beneden niveau zou zijn als ik ook maar zou durven te stellen dat een lelijk eendje uit pure wanhoop zo klutzy is als Bridget. Ook in haar tweede dagboek zien we hoe Bridget haar dikke kont voor de nationale televisie voor een groothoeklens houdt, hoe Daniel Cleaver in zijn onverzadigbare sekshonger soms eens voor een verrassing komt te staan aangaande het geslacht van zijn scharrel-van-de-dag, hoe Mark Darcy nog altijd de doodstraf zou verdienen als het dragen van sjofele pull-overs strafbaar zou zijn, en hoe de twee heren op hoogst onbeschaafde manier kiezen voor een potje knokken en plein public; ik denk niet dat ik de plot verraad als ik ook nog eens stel dat if anything, de apotheose van de eerste film nog eens wordt herhaald. Na veel trekken en duwen werd Renée Zellweger nog eens bereid gevonden om na de obligate vermageringskuur na de eerste film opnieuw in de huid van Bridget te kruipen; een aparte clausule in haar contract, waarin ze nog eens een extra bonus zou ontvangen per kilo die ze zou bijkomen, zal ongetwijfeld haar beslissing hebben beïnvloed. Alhoewel het karakter van Bridget Jones een zeker rolmodel moet uitstralen, wordt Zellweger in sommige scènes in de tweede film toch meer een karikaturaal typetje dat haar voorspelbaar nummertje komt afdraaien. Zo zie je als kijker op voorhand de rampen aankomen die logisch volgen uit het feit dat Bridget gelogen heeft over haar voorgaande - niet bestaande - ski-ervaring. Er dient wel gezegd te worden dat in Hollywood dit soort van komische vrouwenrollen, in tegenstelling tot in Groot-Brittanië, nog steeds niet als geheel vol wordt aanschouwd, en Helen Fielding met haar Bridget Jones-creatie zeker wat dat betreft krediet verdient.

De film straalt overigens nog meer Britse flair van de goede soort uit door de combinatie van een uitstekend stel Britse acteurs (Broadbent, Jones, Firth, Grant) te combineren met Londen op zijn meest idyllisch. Regisseur Beeban Kidron weet bovendien enkele mooie staaltjes camerawerk af te leveren, zoals een bijzonder knappe pan-beweging wanneer er wordt uitgezoomd van bij Bridget die net Mark heeft gedumpt, waarbij verschillende ramen in de straten van Londen oplichten met daarachter gelukkige koppeltjes. Tegelijkertijd zit er bij de dvd een formele verklaring van Universal waarbij ze zich op voorhand excuseren voor de inhoud van de film. Een groot deel speelt zich namelijk in Thailand af, in de streek die eind 2004 getroffen werd door de immers wereldberoemd geworden tsunami, en afgezien van de nogal karikaturale manier waarop het Thaise vakantieoord wordt afgeschilderd - compleet met het voor Cleaver o zo begeerde sekstoerisme - en de plechtige belofte dat de filmmaatschappij een deel geld heeft geschonken aan het getroffen gebied, zal hopelijk iedereen met een beetje verstand zich toch realiseren dat de opnames reeds uit 2003 dateren, en als je je voor elke potentiële natuurramp op voorhand moet indekken, je beter geen films meer maakt. Dit alles in het achterhoofd houdend moeten we toch stellen dat een deel van de magie die de eerste film zo deed uitsteken boven de gemiddelde romantische komedie-prut, ons geen tweede keer kon bekoren. Laten we het erop houden dat Bridget Jones 2 bekijkbaar is, wat meer is dan we bij het idee van een sequel hadden durven dromen. Maar zeker nu op het einde van deze film alles netjes in de plooi valt - wat bij een film in dit genre eigenlijk hoort - hopen we dat Helen Fielding nu eens elders haar boontjes te week legt, en dat niemand op het onzalige idee komt om een derde deel te maken. Of Renée Zellweger zal gedoemd worden om tot haar zestigste Bridget Jones te spelen, en dat wensen we iemand met haar talenten niet toe.

BEELD EN GELUID
Het HD-formaat in verhouding 2.40:1 valt spijtig genoeg niet over de hele lijn mee. Er zijn natuurlijk plaatjes bij die zo dadelijk uit een toeristisch magazine uit Thailand hadden kunnen komen. Maar bij de donkerdere scènes gaat het mis: één van de eerste keren dat Mark en Bridget in hun appartement aankomen, lijkt het zwart doortrokken met een blauwtint, en da's niet normaal. D'r is ook veel te veel edge enhancement toegepast, getuige de scène waarin Bridge vanop het dak de conversatie tussen Mark en Rebecca tracht af te luisteren en er uiteindelijk afdondert. Aan detaillering is ten opzichte van de dvd gelukkig wat toegenomen, zodat Thailand en de chique feestjes van de Britse upperclass er wat fleuriger uitzien. De kleuren zijn echter soms nog wat afgewassen, en aan de scherpte kan ook nog gewerkt worden. We willen nu eindelijk wel eens weten hoe erg het met Bridgets vetkwabben gesteld is. De goede geluidstrack is dan weer een pluspunt. Ten opzichte van de eerdere 5.1-geluidstrack geeft de DTS-HD MA 5.1-track deze het nakijken: er zit veel meer detail onderscheidbaar in, zoals het geschuifel aan de tafels van het Tory-feestje, en de scène in de regen klinkt nog net iets alomtegenwoordiger, waardoor je toch even naar buiten gaat kijken hoe het weer daar is. De soundtrack bestaat ditmaal voornamelijk uit afschuwelijke nineties-covers, waaronder Jamelia die van Stop van Sam Brown een karikatuur maakt, Mary J. Blige die zowat de slechtste cover aller tijden van Elton Johns Sorry Seems to Be the Hardest Word neerzet, en de één of andere idioot die het wel een verstandig idee vond om Jamie Cullum een versie van Everlasting Love te laten brengen. En om het nog wat erger te maken worden ook enkele namaak-muziekprodukten zoals Robbie Williams en Beyoncé Knowles toegevoegd. Als dat uw ding niet is (zoals bij mij het geval is), af en toe de oren dichthouden. We zullen mild zijn en de bijzonder slechte keuze van songs niet in mindering brengen in de score voor het geluid, en ons focusen op de technische kwaliteit van de soundtrack. Anders zaten we namelijk met een nul die we moesten verantwoorden.

EXTRA'S
Deze collectie extra's bevat niet alleen al het materiaal dat op de dvd Bridget Jones, The Edge Of Reason kon worden teruggevonden, ook het extra materiaal van de luxe uitgave Bridget Jones' Diaries (de derde disk met bonusmateriaal) werd opgelepeld. Hier en daar is er misschien een gallerij en een stompzinnig spelletje verdwenen, de core is behouden.

Eerst en vooral vinden we een audiocommentaartrack terug van regisseur Beeban Kidron, die vooral het verschil beklemtoont tussen de eerste film en haar film. In The mini break to Austria (4 min.) krijgen we een paar korte shots die op lokatie in Oostenrijk zijn geschoten, waaronder korte interviewfragmenten en beelden van op de set. De interessantste brok in deze sectie zijn nog de zeven verwijderde scènes, samen goed voor 15 minuten, met onder meer en alternatieve openingsscène. Voorts de documentaire A smooth guide to exotic Thailand (4 min.), qua concept ongeveer hetzelfde als de Oostenrijk-reportage, maar ditmaal in Thailand. Surprise surprise. In een andere featurette, The big fight (5 min.), vernemen we of Hugh Grant en Colin Firth elkaar in werkelijkheid ook naar het leven staan. Wat dacht u zelf? Ook daar geen verrassingen. Dan volgen de korte featurette Mark and Bridget: Forever? (5 min.), ook al in dezelfde stijl van de voorgaande featurettes. Bij de volgende, apart geplaatste verwijderde scène, Bridget Jones interviews Colin Firth (5 min), hoort een anekdote. In het boek dat Helen Fielding schreef als sequel op Bridget Jones's Diary kwam er een scène in voor waarin Bridget als reportster de acteur Colin Firth moest gaan interviewen. Dit stelde uiteraard enkele praktische problemen, aangezien Mark Darcy in de film net door Firth vertolkt wordt. Na veel heen-en-weeroverleg werd de scène uiteindelijk geschrapt uit de definitieve cut, maar ze is wél, op verzoek van de vele fans, geschoten. Hoe ze het castingprobleem hebben opgevangen, moet U zelf maar zien. Tot slot worden ook nog eens de speciale effecten bij de hierboven reeds uitgebreid beschreven Lonely London-scène (3 min.) toegelicht door visual effects-producent Alex Hope. Wat er oorspronkelijk op de derde bonusdisc op dvd terug te vinden was, werd hier gewoon aangenaaid. Tegenover de dvd's bevatten deze een reeks nieuwe extra's. De eerste (ingekorte) bijdrage is een 5 minuten durende documentaire Bridget Jones, Cultural Icon? waarin wordt nagegaan of het fictieve karakter voor Britse vrouwen werkelijk een rolmodel is waar ze zich aan spiegelen, en dan in het bijzonder in de edele kunst van het daten. Met Bridget's Big Night (17 min.) krijgen we een luchtige featurette over de première van de tweede film op Leicester Square voorgeschoteld, een m'as-tu vu rodeloperevenement, World Tour Of The Premieres is daarentegen een fotomontage op muziek van slechts één minuutje. Tot slot krijgen we ook nog eens een compleet electronisch perspakket The making of Bridget Jones: The Edge Of Reason (22 min.) met alles erop en eraan, maar wel redelijk wat herhaling met de vorige documentaires. Tegenover de 3-diskversie is het bonusmateriaal (ook dat van deel 3) dus wat bijgeschaafd en opgepoetst, maar zeker niet slechter geworden.

CONCLUSIE
Bridget Jones 2 is een dubbeltje op zijn kant. Wie de eerste film niet heeft gezien verstaat de helft van de grappen niet, en wie niet gewoon is aan de kurkdroge Britse humor waarschijnlijk nog minder. Geslaagd dus, zij het niet met onderscheiding. De Bridget Jones-films zijn aangenaam entertainment, maar hebben niet de minste diepgang. Goed voor een avondje de hersens in een bokaal, dus.