FILM
New Orleans, jaren '20. Tiana (Anika Noni Rose) wil graag haar droom najagen en een eigen restaurant openen, maar zoiets kost klauwen vol geld, en zelfs met twee shiften te draaien geraakt ze er nauwelijks. Wanneer ze eindelijk voldoende bij elkaar heeft voor de aanbetaling op een oude suikerfabriek, wordt ze koudweg overboden. Maar dat wordt nog het laatste van haar problemen: ze ontmoet de snoeverige prins Naveen (Bruno Campos) die het erg goed met zichzelf kan vinden. Naveen, de prins van Maldonië (where the hell ligt dat?) is door zijn ouders een klein beetje droog gezet omdat hij een onverantwoorde lapzwans is, en hij heeft zich in zijn dommigheid laten leiden door de mooie woorden van doctor Facilier (Keith David), een voodoopriester, die hem een fortuin heeft beloofd. De slimmerik heeft er evenwel niet bijgezegd dat het zijn bedoeling is om dat fortuin zelf in te pikken. Hij heeft de onfortuinlijke prins omgetoverd in een kikker, en laat zijn plaats innemen door zijn gesjeesde butler Lawrence (Peter Bartlett), die met Charlotte (Jennifer Cody), de steenrijke dochter van magnaat Big Daddy LaBoeuff (John Goodman) moet trouwen. Alleen de kus van een prinses kan de prins terug in een mens doen veranderen. Omdat Tiana op het gekostumeerde bal als prinses verkleed is, denkt Naveen verkeerdelijk dat zij de betovering kan verbreken. Maar het omgekeerde gebeurt: de lieflijke Tiana verandert zélf in een groene slijmerige kikker. Na een reeks omzwervingen belandt het tweetal in de bayou van New Orleans, waar ze samen met de jazztrompetspelende alligator Louis (Michael-Leon Wooley) en vuurvlieg Ray (Jim Cummings) op zoek gaan naar Mama Odie (Jenifer Lewis), een blinde tovenares die misschien weet hoe de twee terug mens kunnen worden... als ze tenminste geen aanval van seniliteit heeft.

Na Home On The Range (2004) trok Disney zich terug uit de sectie van de handgetekende animatiefilm, omdat ze verblind door het succes van Pixar zelf 3D-animatiefilms wilden maken, wat eerder op een mislukking is uitgedraaid dan wat anders. Wat geen hinderpaal bleek om de crapsequel-studiootjes op volle toeren te laten draaien en de éne na de andere gruwel te produceren, maar da's een ander verhaal. Ook andere afdelingen van handgetekende animatie, zoals de lijn Dreamworks-films en Fox, hadden in het begin van het nieuwe millennium te lijden onder slechte zakencijfers die een investering in dit arbeidsintensieve soort tekenfilms niet langer verantwoordde. Toen John Lasseter van Pixar de nieuwe CEO van de tekenfilmgigant werd, zette hij het licht op groen voor de heropstart van de klassieke 2D-film, zoals hij in de extra's perfect toelicht niet omdat het nodig is, maar omdat het een kunstvorm is die bewaard moet worden, en als er één studio is die ermee moet doorgaan, dan is het de studio die ermee begonnen is.

Na drie jaar intensieve productie is hij er dan: The Princess And The Frog, een hippe en vlotte bewerking van het welgekende sprookje, maar dan in een compleet nieuw kleedje - naar het oude sprookje wordt gerefereerd in een sprookjesboek waaruit Tiana's moeder voorleest - en met een compleet andere twist, waarbij aan het oorspronkelijk gegeven dat hooguit twee regels telt (meisje kust kikker, kikker wordt prins) een draai wordt gegeven waardoor het plots een avondvullende tekenfilm wordt. Randy Newman, sinds enkele jaren blijkbaar in vast dienstverband bij Pixar, tekende voor de muziek, een cocktail van jazz en gospel, er werd ingezet op minder bekende namen uit de acteurswereld - de bekendste is wellicht die van John Goodman, die dan nog een klein bijrolletje speelt - en de bal kon aan het rollen. En nu ik het eindresultaat zie, kan ik met mijn hand op mijn hart zweren dat dit niet alleen een juiste keuze was voor Disney, maar de enige juiste keuze om terug te herbronnen. De ADHD-stijl van films als Chicken Little is - thank goodness - verdwenen, en in plaats van krampachtig het hipste leerlingetje in de klas te willen uithangen krijgen we terug een oerdegelijk, ouderwets, klassiek opgebouwd verhaal, waarbij "ouderwets" eerder als compliment dan als belediging moet worden opgevat. Er wordt in het begin van de film redelijk wat tijd en moeite gestoken in het correct aflijnen van de karakters, met links en rechts een liedje waarin de deugden en gebreken van de protagonisten op pakweg drie minuten haarfijn uit de doeken worden gedaan. Natuurlijk zijn sprookjes vooral gebaseerd op ééndimensionale karakters, die ofwel goed ofwel slecht zijn, maar de nuance valt op: Naveen is bijvoorbeeld pas een snoever geworden omdat hij geen ander leventje gewoon is dan één waarbij in al zijn noden voortdurend voorzien wordt, en als hij dan geen groente blijkt te kunnen snijden, wordt zijn personage zelfs een beetje droevig.

En de stuntel heeft net als de kuis of de kook evenmin ervaring met hoe hij zijn gevoelens moet blootleggen tegenover een meisje waar hij van houdt. Er komen weliswaar wat romantische misverstanden aan te pas vooraleer Naveen en Tiana eindelijk ontdekken dat ze in de eerste plaats voor elkaar bestemd zijn en al de rest bijzaak is - Mama Odies boodschap daarover is nochtans niet zo heel erg subtiel - maar in tegenstelling tot nogal wat romantische komedies wordt de stroop er niet met heelder flessen overgegoten. Ook de comical sidekick is terug, ditmaal in de vorm van een trompetspelende alligator, die het om evidente redenen nog niet gemaakt heeft in de wereld van de bigbands - wanneer de mensen doorhebben dat hij een alligator is, proberen ze hem vol lood te pompen. Zelfs voor een film die een sprookje tracht te zijn, wordt hier de realiteit een beetje te hard uitgerokken, maar wonderwel blijft de hele constructie op zijn plaats. Dé reden waarom u best met te jonge kinderen niet al te snel naar deze film gaat kijken is omwille van doctor Facilier, die weliswaar een abstracte slechterik is die gewoon maar gemeen is omwille van het gemeen zijn, maar wanneer hij geheime complotten smeedt met de onderwereld, hen zielen belooft die hij niet kan leveren en als prijs uiteindelijk moet betalen met zijn eigen ziel, wordt de film toch wat intens voor de kleinsten. Atypisch is ook dat één van de good guys er het leven in laat, en eens voor de verandering niét op het laatste nippertje nog gered wordt. Zijn dood en verrijzenis worden echter mooi in beeld gebracht en vormen één van de voornaamste kippenvelmomenten van de film.

Wat de film vooral een streepje vóór geeft, is het thema van het New Orleans uit de jaren '20 dat overheerst. De muziek past helemaal in dat kader, en zijn de liedjes geen meezingers van de eerste, dan toch wel van de tweede keer; alleszins heeft Randy Newman zijn strepen als componist weer eens dubbel en dwars verdiend. De bayou is de perfecte omgeving om een in wezen simpel liefdesverhaal over een koppeltje waartussen het water in eerste instantie veel te diep is, in te kaderen. The Princess And The Frog is een winnaar op alle fronten.

BEELD EN GELUID
Deze transfer laat alle nuances van deze handgetekende film perfect zien, van aan de mooi contrasterende bonte figuren tot en met de fijnste penseelstroken in de rijkgedetailleerde achtergronden. Het groen en bruin van de prestigieuze decors in de bayou en het blauwe licht, vermengd met de gouden schijn van de vuurvliegjes, vormen een perfect evenwichtig palet met scherpe aflijningen, zonder de minste vorm van artefacts, zelfs wanneer de achtergronden en de detaillering in de film gaandeweg complexer worden. Ook het aftekenen van de zwarte schaduwen (bijvoorbeeld die van Facilier die een eigen leven schijnt te leiden) is perfect gedaan. De levendige beeldtransfer ligt volledig in het verlengde van het karakter van de film. D'r valt niet veel anders te zeggen dat dit een animatiefilm is waar qua beeldkwaliteit niet veel ruimte voor verbetering meer is. De DTS-HD MA 5.1-track scoort goed op vlak van onder meer de catchy songs van Randy Newman, heldere dialogen en een goeie atmosfeerschepping, zoals in de Mardi Gras-parade. Het musicalkarakter van de film wordt goed en duidelijk onderstreept. Misschien wordt in sommige scènes het LFE-kanaal niet helemaal voluit gebruikt, maar bijvoorbeeld in de scène waarin Facilier de geesten van de Andere Kant oproept, maakt het geheel wel indruk.

EXTRA'S
De extra's zijn een portie gemengd. De triomfantelijke terugkeer naar de handgetekende film was toch minstens een langere documentaire waard geweest over de afgelopen turbulente jaren bij Disney en het uiteindelijke eindresultaat. In de plaats daarvan moeten we het stellen met een myriade aan kleiere bijdragen, die niet allemaal inhoudelijk even veel diepgang hebben.

Er staat een audiocommentaartrack op de schijf, ingesproken door regisseurs John Musker en Ron Clements, vergezeld door producent Peter Del Vecho, waarin we veel informatie krijgen over de voorgeschiedenis van deze terug-naar-de-rootsfilm die drieëneenhalf jaar in productie is geweest. De track bevat weinig tot geen dode momenten, en is een luisterbeurt waard. Vier verwijderde scènes (12 min.) tonen ons onder meer een alternatieve introductie van Louis' personage. Jammer genoeg wordt de soundtrack van Newman ontsierd door alweer een muziekartiest die met een raket in haar achterwerk zonodig internationaal moet gelanceerd worden; het is nog niet genoeg dat de eindcredits hierdoor verziekt worden, de videoclip Never Knew I Needed door een zekere Ne-Yo wordt ook nog eens op de disk toegevoegd. Een Disneydisk is natuurlijk niet compleet zonder een interactief spelletje voor de kleintjes, ditmaal getiteld What Do You See? The Princess Portraits Game.

Voor de Blu-ray werd er echter nog een extra lade met bonusmateriaal opengetrokken, voornamelijk bestaande uit korte featurettes, maar sommige ervan zijn echt de moeite waard. De mooiste extra is zonder discussie de Work-in-Progress Version, een concept dat u wellicht nog kent uit de tijd van Beauty And The Beast, die ooit zo op het New York Filmfestival werd vertoond. In de rechterbovenhoek krijgt u een picture-in-picture te zien waarin de film wordt afgespeeld met behulp van storyboards of ruwe zwart-witanimatie, al naargelang de scène. Spijtig is wel dat deze niet fullscreen te bekijken is, of in combinatie met de audiocommentaartrack. In Bringing Animation To Life (8 min.) zien we hoe twee scènes worden geanimeerd aan de hand van live action-opnames van echte acteurs. Magic In The Bayou: The Making Of A Princess (22 min.) is een helaas te korte achtergrondkijk op het productieproces van de film, met een goed informatiegehalte. The Return To Hand Drawn Animation (3 min.) is de eerste in een reeks minidocumentaires die eerder op het internet zijn verspreid, en gaat over de artistieke gevolgen van de terugkeer naar de old school-stijl. The Disney Legacy (3 min.) is een iets te weinig zeggend fragmentje waarbij iedereen volop mag speculeren of Walt Disney dit project zou hebben goedgekeurd (zonder te willen spoilen: iedereen antwoordt op deze vraag uiteraard met ja). Disney's Newest Princess (3 min.) staat vooral stil bij het feit dat de heldin uit de film de eerste zwarte prinses is, wat volgens mij irrelevant is en het verschil alleen mensen zal verstoren die op elke slak zout willen strooien. In The Princess And The Animator (2 min.) en Conjuring The Villian (2 min.) maken we kennis met het animatieteam en de voicecast van Tiana en doctor Facilier. Randy Newmans bijdrage aan de terugkeer naar de grote orchestrale musicalstijl wordt nog eens onderstreept in A Return to the Animated Musical (3 min.). Liefhebbers van artwork krijgen een flinke portie daarvan opgelepeld in de vier galerijen met productietekeningen, decors, personages en al wat je daar nog bij kan bedenken. Ook is er geen enkele Disneydisk op de markt zonder een portie (verplicht te bekijken) cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Alleen al voor de keuze om terug handgetekende animatiefilms te maken zonder 3D-goochelarij en mét de magie van weleer, is The Princess And The Frog een absolute koopaanrader.