FILM
Na decennia lang in de schemerzone van de filmindustrie te hebben gebivakkeerd, traden weerwolvenfilms weer huilend voor het voetlicht in 1981. Een tweetal Amerikaanse prenten van beginnende genremeesters waren daarvoor verantwoordelijk. John Landis' An American Werewolf In London is de beste van dit duo, dankzij de verbluffende make-upeffecten van Rick Baker en een verhaal dat intelligent en psychologisch onderbouwd is, zonder daarbij de inherente absurditeit van een man die in een wolf verandert uit het oog te verliezen. Maar de film had de pech dat een andere productie enkele maanden eerder in de zalen kwam en daardoor commercieel beter scoorde. Nochtans is The Howling kwalitatief heel wat minder dan An American Werewolf in London. Zelfs de weerwolfinsteek lijkt (zeker in de eerste helft) slechts een excuus om een nogal dik aangezette theorie over het Freudiaanse beest dat in iedere mens schuilt aan de man te brengen. Gelukkig staat dit het kijkplezier niet in de weg, want The Howling is in de eerste plaats een nostalgische B-film die spontaan de herinnering aan volgepakte drive-ins oproept dankzij een focus op shocks en de occasionele gratuite naaktheid.

De film begint veelbelovend, met een undercoveroperatie van tv-reporter Karen White, die haar mysterieuze stalker in de klauwen van de politie tracht te drijven in een pornovideotheek. De operatie verloopt echter niet zoals gepland: de stalker sterft onder een regen van poltiekogels en Karen valt ten prooi aan panische angsten en nachtmerries, hoewel ze zich niets meer herinnert van de fatale nacht. Onder impuls van de populaire psychiater George Waggner trekt ze zich terug in een van de rest van de wereld afgesloten kolonie aan de Atlantische kust. De bedoeling is tot rust te komen, maar vreemd gehuil uit de omvangrijke bossen in de omgeving voorkomt dat. Karen ontwikkelt een obsessie i.v.m. het gehuil en het vermoeden groeit dat de andere bewoners van de kolonie weerwolven zijn. Zeker wanneer Karens echtgenoot door een beest gebeten wordt en zich vreemd begint te gedragen.

Klinkt niet slecht als plot voor een weerwolvenfilm, maar helaas kan het afgewerkte product het potentieel van de premisse nooit waarmaken. The Howling lijdt vooral onder het feit dat dit meer een film is uit de psychedelische jaren zeventig dan uit de op effect beluste jaren tachtig. De kijker krijgt bijgevolg wazige droomsequenties voorgezet die zogezegd een psychologische betekenis suggereren, maar die toch vooral dienen om een handvol gigantische plotgaten met de mantel der liefde te bedekken. Ook het scenario is op zijn best wisselvallig. Hoewel het logisch lijkt dat Karen White als absolute heldin wordt opvoert, verdwijnt ze tijdens grote lappen van het verhaal volledig uit beeld ten voordele van de nevenrollen. Hierdoor is het moeilijk om emotioneel betrokken te geraken bij de personages.

Dat de acteerprestaties wel erg campy zijn, verhelpt dat euvel evenmin. Dee Wallace overtuigt als tv-reporter, maar veel minder zodra de actie zich naar de kolonie verplaatst. Patrick MacNee (ooit John Steed in The Avengers) is bovendien een doodsaaie dr. Waggner, wiens motieven nooit helemaal duidelijk worden en wiens katharsis zelfs ridicuul overkomt. De rest van de cast bevat een aantal acteurs die we later vaker aan het werk zouden zien. Zo duikt toekomstige Star Trek-acteur Robert Picardo op als een weerwolf en is er ook een rol weggelegd voor Joe Dantes fetisjacteur Dick Miller als een kapitalistische boekhandelaar die horrorliefhebbers uitbuit. De af en toe best goede dialogen (het werk van niemand minder dan John Sayles) rollen er ook bij hen echter stuntelig uit.

Waarom kan The Howling dan alsnog overtuigen? In de eerste plaats omdat de film met Joe Dante niet enkel een steengoede regisseur heeft, maar ook een man die waarachtige houdt van de traditie van horrorfilms. Dat vertaalt zich onder meer in enkele weerwolfklassiekers op beeldbuizen tijdens de film, maar ook in een beeldvoering die traditioneel, maar doeltreffend is. Dante speelt ook met clair-obscur en mistige decors, wat de sfeer van de prent ten goede komt. Wel kan de cineast niet voorkomen dat de suspense in elkaar stuikt na de eerste twintig minuten. Dat ligt deels aan het scenario, maar ook aan de keuze van Dante om de transformatiesequenties zo langzaam en uitgebreid te voltrekken dat de kijker zich afvraagt waarom het slachtoffer in spe zich niet gewoon uit de voeten maakt i.p.v. met horror in de ogen toe te kijken hoe mens in wolf verandert.

De gebrekkige montage doet echter niets af aan de speciale effecten die gebruikt zijn om de weerwolven tot leven te wekken. Enkele technieken werken compleet niet, zoals een slechte geanimeerde versie van een wolf bij een kampvuur en een stopmotionscène die half verscholen zit in een overvloeier naar flatgebouwen. Maar de make-upeffecten, toch het voornaamste element in een weerwolvenfilm, ogen dik in orde. De anatomische correctheid wordt overboord gegooid door make-upgoeroe Rob Bottin en maakt plaats voor indrukwekkende zweleffecten die hun impact niet missen. Oké, de uiteindelijke weerwolf ziet er eerder uit als een uit de kluiten gewassen schoothond met slecht kapsel, maar dat mag wel in een prent die de term B-film als een trotse medaille draagt.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van The Howling is over het algemeen uitstekend op deze Blu-ray. Vooral de daglichtscènes ogen verbluffend: ze bevatten geen spatje grain, ogen kristalhelder en bezitten een uitmuntende scherpte. De nachtelijke scènes en de vele sequenties waarin mist voorkomt hoeven echter niet veel onder te doen: ook die zien er verrassend goed uit voor een goedkope horrorfilm die bijna dertig jaar oud is. De enige scènes die minder goed voor de dag komen zijn degene die met roodfilters gedraaid zijn. De  soundtrack daarentegen is een grote teleurstelling. Niet alleen moeten we het stellen met een 2.0-spoor (terwijl er nochtans een 5.1-track bestaat), de mix is ook van een discutabel niveau, met constante wisselingen in geluidssterkte en soms moeilijk verstaanbare dialogen. Ook de muziek van Pino Donaggio is vaak nauwelijks hoorbaar.

EXTRA'S
De belangrijkste extra op de schijf is The Werewolf Effect (25 min.), een documentaire die voornamelijk focust op het make-upwerk van Rob Bottin en Rick Baker, maar bizar genoeg de twee mannen zelf nooit aan het woord laat. Daarnaast bevat de schijf een bijzonder effectieve Teaser en een Trailer voor de hoofdfilm. Van de vele extra's die op de Amerikaanse special edition dvd staan, wordt helaas niets overgenomen. Dat betekent o.a. geen audiocommentaar van de nochtans altijd interessante Joe Dante.

CONCLUSIE
The Howling is iets te spychedelisch voor zijn eigen goed, maar eenmaal je de camp omarmt, krijg je een best leuke B-film voorgezet, inclusief de op effect spelende make-up, gratuite naaktheid en een bovennatuurlijke samenzwering. De beeldkwaliteit is opvallend goed op Blu-ray, maar de soundtrack stelt stevig teleur. Ook de bonussectie had best ruimer en kwalitatiever ingevuld mogen zijn.