Farao Seti (Patrick Stewart) regeert zijn onderdanen met ijzeren hand, en dan in het bijzonder de joodse slaven, die zwoegen onder de megalomane bouwprojecten van de farao, en die, wanneer ze te talrijk worden, op vakkundige en weinig subtiele wijze worden 'uitgedund'. Baby Mozes ontsnapt aan de zoveelste slachting op bevel van de farao doordat zijn moeder hem in een mandje de Nijl laat afdrij­ven. De baby spoelt aan in het koninklijk paleis, waar hij door de koningin (Helen Mirren) wordt aangenomen als was het haar eigen zoon. De jaren verstrijken, en Mozes (Val Kilmer) groeit op naast zijn 'broer' Ramses (Ralph Fiennes), die voorbestemd is om Seti op te volgen. De twee zijn onaf­scheidelijke losbollen, waarbij Mozes telkens zijn broer uit de penarie moet weten te redden wanneer er door hun onacht­zaamheid weer eens een tempelconstructie sneuvelt en ze aan de farao verantwoording moeten afleggen. Alhoewel Ramses Mozes aanbiedt om aan zijn zijde Egypte mee te besturen, begint Mozes te twijfelen aan de rol die hij moet spelen, zeker wanneer hij na een toevallige ontmoeting met zijn natuurlijke broer Aaron (Jeff Goldblum) en zus Miriam (Sandra Bullock) ontdekt dat hij eigenlijk van joodse afkomst. Meer en meer trekt hij zich het lot van de slaven aan, en wanneer hij op de bouwwerf een opzich­ter doodt die een slaaf mishandelde, kan hij niets anders dan de woestijn in te vluchten. Hij wordt opgenomen bij een bedoeïnen­stam, waar hij de mooie Tzipporah (Michelle Pfeiffer) het leven redt, en uiteindelijk met haar trouwt. Op een dag krijgt hij een godde­lijk visioen, waarna hij naar Egypte terug­keert, met de opdracht het joodse volk van onder het juk van het slavendom te bevrijden. Het Egypte bij zijn terug­keer is echter niet meer wat het geweest was bij zijn vertrek: Ramses is nu farao, en de oor­spron­kelijke blijdschap van Ramses over de terugkeer van zijn broer slaat om in een bittere vete wan­neer Mozes alle nood­za­ke­lijke middelen aanwendt om hem te dwin­gen de joden te laten vertrekken naar het hen beloofde land.

The Prince Of Egypt is een zeer prestigieuze en overigens wat mij betreft geslaagde poging tot verfil­ming van het Exodus-ver­haal, en tevens de eerste grote animatiefilm van de Dream­works-studio's (de computer­animatiefilm Antz even niet meegerekend), waarbij ex-Dis­neyprodu­cent Jeffrey Katzenberg werd aangetrokken om het project in goede banen te leiden. Wat onmiddellijk opvalt is het stijlverschil met Disney: van het klassieke platge­treden pad van de studio met de muis wordt danig afgeweken. Weg grappige (?) sidekicks, weg sprekende dieren, en vooral weg humor. De film is veel ernstiger van toon, veel donkerder van timbre, maar veruit supe­rieur wat betreft de animatie. In tegenstelling tot de laatste Dis­ney-films (en dan vooral films als Hercules en The Emperor's New Groove) zijn de menselijke verhoudingen opmerkelijk realistisch. Er wordt zeer veel gebruik gemaakt van computer-animaties bij o.a. het in beeld brengen van de Egyptische tempels, wat af en toe tot briljante technische hoogstandjes leidt, zoals de scène waarin Mozes droomt over de moord op de joodse baby's, en uiteraard de intussen beruchte finale-scène met de door­tocht door de Rode Zee, waar men drie jaar aan gewerkt heeft. Kortom, de animatie is gewoon mooi om zien, en de belangrijkste troef van de film. Het geheel krijgt boven­dien een extra dimensie door het verhaal te concentreren rond de relatie tussen Mozes en Ramses, hetgeen soms leidt tot erg vinnige en diepmenselijke dialogen. Nergens in het scena­rio vallen er leemtes te bespeuren, en daardoor heeft de film ondanks zijn lengte (99 minuten is lang voor een animatiefilm) een zeer regelmatig tempo. Ook voor de voice-casting heeft men het onderste uit de kan gehaald, en Ralph Fiennes en Val Kilmer schitteren in hun rol, ondanks het feit dat hun inbreng slechts beperkt is tot hun stemmen.

BEELD EN GELUID

Deze film werd bij de video-release enorm veel onrecht aangedaan door deze niet op breedbeeld-formaat uit te brengen. De DVD-release compenseert door zijn 16:9-formaat dit euvel ruimschoots, en de beelden van het glorieuze Egypte zijn gewoon prachtig. Enkele mensen merkten op dat er soms blokvorming zou optreden bij sommige scènes, maar op ons toestel (Sony DAV-S300) was dit amper merkbaar en alleszins niet storend - wat uiteraard geen garantie inhoudt voor andere configuraties. Vooral het evenwichtige kleu­renpalet, die de sfeervolle animatie nog eens extra in de verf zet (pun intended), oogt bijzonder fraai. Het Engelse 5.1-geluid klinkt bijzon­der fris, en er wordt voortdurend optimaal gebruik gemaakt van de mogelijkheden van een Dolby Digital-track: de wagen­race, het instorten van de neus van het beeld van de farao, de doortocht door de Rode Zee,... enfin, het houdt maar niet op. Ik heb de Nederlandstalige track niet beluisterd, maar ik vermoed dat deze wel van een zelfde kwaliteit zal zijn.

EXTRA'S

Spijtig genoeg zijn de extra's op deze disc niet ondertiteld, noch in het Nederlands, noch in het Engels. Eerst en vooral is er een bijzonder goed gestoffeerde documentaire van een klein half uur over het maken van de film. In twee kortere documentaires wordt er vervol­gens uitvoeriger ingegaan op de twee hoogtepunten van de film, namelijk de wagenrace in het begin en de Rode Zee-taferelen op het einde. De disc bevat verder nog een audio-commen­taar­track van het regisseurstrio Brenda Chapman, Steve Hickner en Simon Wells, een clip waarin een montage van het nummer "When you believe" wordt getoond in een twintigtal verschillende dubbingstalen, waaronder Vlaams en Nederlands, een zeer uitvoe­rige selectie aan conceptuele tekeningen die de animatie vooraf gingen, en twee bioscoop­trailers. Al bij al een mooie selectie, maar Dreamworks zou wel eens het voorbeeld van Columbia en Fox mogen volgen en hun bonusmateriaal ondertitelen. De beloofde vier pagi­na's informatie over de productie in het begeleidend boekje blijken er overigens maar twee te zijn, tenzij je de voorkaft en de hoofdstukkenindeling meetelt, en is overigens qua inhoud maar dunnetjes.

CONCLUSIE

Dit is toch één van de betere animatiefilms van de laatste jaren, die alleen al door zijn originaliteit uitsteekt boven de rest. De vermelding "meekijken gewenst" bij de leeftijds­quotering is alleszins een understatement, want sommige scènes (zoals het sterven van alle eerstgeborenen) zijn zeker niet geschikt voor de allerjongsten.