FILM
Een groep Amerikaanse olieboorwerkers die in Mongolië naar het zwarte goud aan het boren zijn, krijgen van een afgezant van het moederbedrijf, Ian (Hugh Laurie), te horen dat ze gedownsized worden, en ze hun boeltje bij elkaar kunnen pakken. Kapitein Frank Towns (Dennis Quaid) zal het gezelschap nog naar Peking vliegen en dan they're on their fucking own. Tot in Peking geraakt het gezelschap niet, want het vrachtvliegtuig stort neer boven de Gobiwoestijn, honderden kilometers weg van de bewoonde wereld. Een tiental werknemers overleeft de crash, en zowel Ian als Towns zijn de mening toegedaan dat ze met hun watervoorraad voor 30 dagen best op hun plek blijven wachten tot er hulp opdaagt. Blijkbaar worden echter ook op dat vlak de kosten tegen de baten afgewogen, want de hulp komt er niet alleen niet, het zoeken naar een vermist vrachtvliegtuig in de Gobiwoestijn is als het zoeken naar een mier op een tennisveld. Eén van de inzittenden, de ietwat wereldvreemde Elliott (Giovanni Ribisi) beweert dat hij vliegtuigontwerper is, en hij maakt snel het rekensommetje dat er aan bouwmateriaal en mankracht genoeg is om uit de wrakstukken een nieuw, kleiner toestel te bouwen dat toch moet volstaan om opnieuw de bewoonde wereld te bereiken. De ploeg gaat men man en macht aan de slag, maar krijgt onder meer af te rekenen met meedogenloze zandstormen, blikseminslagen, een kompas dat in het ijzerhoudende gebergte voor geen meter helpt, watertekort, brand én tot overmaat van ramp kruist hun pad dat van een nomadische groep struikrovers, met wie het conflict escaleert nadat hun leider (Anthony Wong) wordt doodgeschoten.

Flight Of The Phoenix is de zoveelste remake van een jarenzestigklassieker met James Stewart en Richard Attenborough, die buiten het feit dat 'ie zich in de Sahara afspeelt in plaats van in de Gobiwoestijn, enkel aantoont dat de scenaristen in Hollywood rock bottom bereikt hebben in hun zoektocht naar nieuwe en originele filmscenario's. In één rechte lijn donderen de neofiet-vliegtuigsconstructeurs, in deze parabel over de menselijke ingenuïteit, met hun domme botten van het éne onheil in het andere, en veel plaats voor karakterontwikkeling blijft er niet over, behalve dan voor het personage dat vertolkt wordt door Giovanni Ribisi, die hoe langer hoe meer last krijgt van de warmte en laten we zeggen nogal nonchalant begint om te springen met mensenlevens. En da's best wel jammer, want met namen als Dennis Quaid, Hugh Laurie en Miranda Otto in de rol van enige vrouwelijke overlevende van de crash had er veel meer ingezeten dan er nu uitkomt, zoals Quaid die ligt te vloeken en te sakkeren of Laurie die met een stiff upper lip nog steeds de tijd vindt om een golfballetje te slaan in de woestijn. De film dient voor de rest als vehikel om de axioma's qua verdeling van raciale stereotypes en foute popmuziek in de praktijk te brengen; de scène waarin het gezelschap midden in de woestijn tussen twee sterfscènes door een dansje gaat steken op de tonen van Hey Ya van Outkast blaast het laatste restje geloofwaardigheid compleet naar de eeuwige verdoemenis. Anderzijds trappen de makers niet in de val om tien kleine negertjes te gaan spelen met een cast die hoe langer hoe meer begint te flippen, en - het lijkt bijna een aflevering van Sesamstraat - de crewleden leren uiteindelijk de belangrijke levensles dat samenwerken opbrengt. Nu, Flight Of The Phoenix is zeker geen slechte film, maar je merkt voortdurend dat de makers zich uitdrukkelijk moeten bewijzen waarom ze deze film in de eerste plaats gemaakt hebben; en dat is níet omdat ze aan het origineel uit de jaren 60 iets origineels toe te voegen hebben.

BEELD EN GELUID
Een film die grotendeels in de woestijn is geschoten, met zonovergoten, zanderige decors met een griezelig spel van licht en schaduw, stormen en ongedierte moet allicht op high definition iets te maken zijn. De buitenshots met veel bruin en oranje zijn nogal aan de overgesatureerde kant geschoten, waarschijnlijk om het nog wat warmer te laten lijken dan het al is; toch blijven onder meer de huidtinten accuraat, en kan je in het detail zelfs de verbrande plekken op de lichamen tellen. De contouren van de eindeloze zandheuvels steken mooi af tegen de helblauwe lucht. Keerzijde van de medaille is dat het licht weer wat ondergesatureerd is in nachtelijke scènes, waarin dan ook nog iets meer ruis opduikt dan nodig is om het geheel er werkelijk uit te laten zien. Ook oogt het beeld bij momenten te soft. Voor een grootste onderscheiding schiet de transfer dus op een paar puntjes te kort. De DTS-HD MA 5.1-track is er helaas één die geen potten breekt. De kanalen worden weliswaar knalhard opengezet wanneer er een vliegtuig opstijgt of neerstort, maar de ambiance beperkt zich tot rondvliegend zand. De dialogen zijn verhoudingsgewijs te stil, en het valt op dat de geluidsmix soms compleet en radicaal wegvalt wanneer er naar een ander camerastandpunt geswitcht wordt.

EXTRA'S
Qua extra's is dit de zoveelste giller op rij die Fox durft uitbrengen, waarbij alle substantiële documentairemateriaal spoorloos is verdwenen. Van de extra's op de dvd is zowat alleen het vrij technische audiocommentaar van John Moore, John Davis, Wyck Godfrey en Patrick Lumb overgebleven. Daarnaast krijgen we een vrij inhoudsloze trivia track en een reeks cross-promotionele trailers. Verder toch melden dat de menuschermen bijzonder moeilijk te hanteren zijn.

CONCLUSIE
Flight Of The Phoenix is aangenaam en onschuldig hersenloos vertier. De Blu-raypresentatie behoort niet tot het beste wat er op de markt is, en het schrijnend gebrek aan bonusmateriaal, dat men gewoon had kunnen porten van de dvd, is een smet op deze uitgave.