FILM
Halverwege de jaren tachtig brak de Zweedse film los van de onderkoelde, esoterische erfenis van Ingmar Bergman in de vorm van een stel films dat er geen problemen mee had om op z'n Hollywoods de hartsnaren te beroeren. De bekendste prent in het genre is wellicht My Life As A Dog, Lasse Hallströms coming-of-ageverhaal van (hoe ironisch) Ingemar, een jongen die in de jaren vijftig omwille van de ziekte van zijn moeder verkast naar zijn oom en tante op het Zweedse platteland. Daar wordt hij opgenomen in een gemeenschap die bulkt van de excentrieke karakters, van een man die nooit van zijn dak afkomt tot een jongen wiens natuurlijke haarkleur groen is. Hoewel Ingemar zich goed in zijn vel voelt bij zijn nieuwe familie - en er, zoals het een coming-of-agefilm betaamt, zijn eerste gevoelens van zowel liefde als lust ervaart - weegt de gedachte aan de nakende dood van zijn moeder op zijn gemoed. Hij zal weldra in een nieuwe, onbekende wereld gegooid worden, een beetje zoals ruimtehond Laika, die maandenlang rondjes om de aarde draaide, tot haar voedsel op was en ze de hongerdood stierf.

Vernieuwing verwachten van een prent die het pad naar volwassenheid van een jongen schetst, is zo goed als onmogelijk. My Life As A Dog volgt dan ook netjes de regels van het coming-of-agegenre. Zo gaat Ingemar onwennig om met de aandacht die hij krijgt van het meisje dat de ster van het plaatselijke voetbalteam is, ook al denken alle andere spelertjes dat zij ook een jongen is. En er is de obligate scène waarin het stiekem kijken naar de borsten van een volwassen vrouw niet onopgemerkt blijft, in dit geval door met veel gekletter door een glazen dakraam te vallen. Ook de nostalgische vriendschap voor de hond die deel uitmaakte van Ingemars gezin toen hij nog met moeder en broer samenwoonde, valt te klasseren onder de noemer genrecliché. Maar in dit soort verhalen is herkenbaarheid net een troef en dat beseft ook regisseur Lasse Hallström, die weet dat het aan hem is om die in emotie om te buigen.

De cineast slaagt daar af en toe in. Een handvol scènes beroert waarachtig de hartsnaren van de kijker. Vaak gaat het om momenten die niet meer zijn dan een impromptu omhelzing (met name het beeld dat de dvd-cover siert) of een goed getimede lach, die door Hallström in exact het juiste beeldkader gevat worden voor optimaal effect. Maar de regisseur slaagt er niet in om van My Life As A Dog een coherent geheel te maken. Hij beperkt zich tot een episodische vertelstijl, die van het ene absurde moment naar het andere meandert, maar het verband daartussen stiefmoederlijk behandelt. Bovendien is het trucje om geregeld te knippen naar een sterrenhemel, vergezeld door de voice-over van een over Laika mijmerende Ingemar, al snel afgezaagd en valt in de loop van de prent op dat Hallström wel erg op veilig speelt. Potentieel drama (lees: de ruwe kantjes van Ingemars moeders ouderlijke skills of Ingmars eigen opvliegendheid) wordt kortom opgeofferd voor familie-entertainment dat vooral niemand tegen de borst wil stoten.

Gelukkig is er nog de centrale performance van Anton Glanzelius, wiens onbevangen vertolking van Ingemar My Life As A Dog veel van zijn charme bezorgt. Met een voortdurende ondeugende blik in zijn ogen blijkt de jonge acteur perfect in staat om de aandacht van de kijker vast te houden. Dat is een groot contrast met de jonge garde in Hollywood, die vaak al op jonge leeftijd een zekere acteertechniek hanteert i.p.v. volop de kaart van de kinderlijke ontdekking te trekken. Ook de nevencast trekt zich overigens goed uit de slag, zij het dat overacting sporadisch de pret bederft. Eens te meer zijn het vooral de jonge acteurs die zich hier niet aan bezondigen, wat alvast een pluim is die Lasse Hallström op zijn hoed mag steken.

In de loop der jaren heeft My Life As A Dog een reputatie vergaard als 'de perfecte jeugdfilm', deels omwille van het leuke onderwerp, deels omdat de prent in 1987 Oscar-nominaties in de wacht sleepte voor regisseur en scenario. Die reputatie blijkt 25 jaar later toch wat overdreven. Om op een regenachtige zomermiddag te bekijken met je (klein)kinderen op de sofa, is My Life As A Dog inderdaad de perfecte film. Maar een prent die een plaats in het pantheon van de zevende kunst verdient, is deze film beslist niet. Daarvoor speelt My Life As A Dog te vaak op veilig en is de kwaliteit van de episodische scènes te wisselvallig.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van My Life As A Dog op deze disk biedt ruimte voor verbetering. De kleuren ogen vaal, de scherpte haalt nooit het optimale niveau en de contrasten worden in middelmatigheid enkel overtroffen door de zwartlevels. Bovendien is de print niet vrij van occasionele beschadigingen en is grain geregeld prominent aanwezig. Niettemin heeft dit weinig invloed op het kijkplezier. Integendeel: het draagt net bij tot de nostalgische charme van de prent. Het oorspronkelijke Zweedse monospoor wordt via de twee voorste kanalen geleid en bevat weinig diepgang.

EXTRA'S
Op een stel Cross-promotionele Trailers na bevat de disk geen extra's.

CONCLUSIE
My Life As A Dog bevat een aantal sequenties waarvan je een krop in de keel krijgt, maar helaas ook evenveel scènes waarin het intimistische sentiment al te nadrukkelijk van het scherm druipt. Gelukkig bewaart cineast Hallström de beste scènes tot het einde, zodat je alsnog het gevoel hebt een degelijke film te hebben gezien. Beeld en geluid zijn niet van het hoogste niveau op deze dvd, terwijl de bonussectie nagenoeg leeg is.