FILM
Ditmaal moet John McClane (Bruce Willis) het opnemen tegen een terreurgroep die tracht de rechtse dictator Esperanza (Franco Nero), uit de gratie gevallen in de Verenigde Staten en centraal spilfiguur in de internationale drughandel, te bevrijden bij zijn uitlevering. De leider van de groep, kolonel Stuart (William Sadler), heeft zich verschanst in een oud kerkgebouw in de buurt van de luchthaven, vanwaar hij de controle over de electronica van Dulles Airport heeft overgenomen. Indien hij tegengewerkt wordt, of indien men niet aan zijn eisen tegemoet komt, voert hij verkeerde informatie aan de vliegtuigen boven Washington, en om te tonen dat het hem menens is laat hij alvast een Brits toestel met een paar honderd inzittenden crashen. In één van de vliegtuigen zit Johns vrouw Holly (Bonnie Bedelia), wat concreet betekent dat de terroristen McClane in een pissed off state tegen zich krijgen. Er zal dus weer wat afgemotherfuckerd worden...

De moeder van alle actiefilms, Die Hard, heeft nog een jonger zusje (drie zelfs). Afgezien van een wissel in de regisseursstoel - John McTiernan werd ingeruild voor de Fin Renny Harlin - bevat de film meer van hetzelfde recept: gevaarlijke terroristen neerschieten op kerstavond. Eenvoudig maar briljant, je moet er maar opkomen. En wat verwachten we van een sequel? Meer actie? Check. Lelijkere schurken? Check - één ervan ziet erzelfs uit als de lelijke bastaardbroer van Fidel Castro. Meer doden? Dubbel check. Het nieuwe aspect is er natuurlijk wel een beetje af: Die Hard verlegde de bakens van de R-rated actiefilm al redelijk wat, waardoor het ineens een stuk moeilijker was voor Harlin om zijn voorganger te overtreffen. How can the same shit happen to the same guy twice, vraagt McClane zich af. En dan nog tweemaal op kerstavond op de koop toe. Hoe vaak slaat de bliksem op dezelfde plaats in, denk je dan. Met sprekend gemak past Bruce Willis nog eens de als gegoten zittende symbolische handschoen aan waarmee hij zichzelf transformeert tot de cynische, oneliners spuwende, wijsneusflik John McClane. Met nagenoeg dezelfde situatie als de eerste film, waarbij McClanes voornaamste motief niet is om het recht te dienen maar om zijn vrouw uit een hachelijke situatie te redden, maar met een luchthaven in plaats van een wolkenkrabber, die dan ook nog eens kreunt onder een knoert van een sneeuwstorm, probeert Renny Harlin dezelfde claustrofobische sfeer te creëren als in de eerste film van deze franchise. Ook dezelfde clichés worden bovengehaald: de autoriteiten van de luchthaven zijn hopeloos onbekwaam, er zitten mollen in de entourage van McClane, en als Uncle Sam ingrijpt - ditmaal in de gedaante van de Marines in plaats van het FBI - maakt die er mogelijk nog een groter zooitje van dan het al was. Toch kraakt de film niet onder hetzelfde soort van metaalmoeheid die al eens weerklinkt wanneer men een succesvolle sequel tracht te brouwen met dezelfde ingrediënten. Die Hard 2: Die Harder bevat nog voldoende surprise-elementen om de kijker gedurende twee uur op het puntje van zijn stoel te laten zitten en geamuseerd popcorn te laten vreten terwijl er langs alle kanten vliegtuigen neervallen als dooie vliegen. Compromissen over het grafisch expliciete karakter van sommige scènes werden opnieuw niet gesloten: het (nep)bloed spat rijkelijk in het rond, en er wordt al eens een hoofd vermorzeld.

BEELD EN GELUID
Die Hard 2: Die Harder vergaat het op Blu-ray iets beters als op dvd. Het feit dat de film uit het begin van de jaren '90 dateert met technieken die eerder in de jaren '80 thuishoren, laat zijn sporen na, en niet bij elke film is zo'n digitale opkuisbeurt wenselijk of ook maar effectief. Bij Die Hard 2 is het een dubbeltje op zijn kant: de film ziet er beter uit dan op eender welk ander medium, maar in het fijnste detail durft het al eens onderbreken. Zo ziet de scène waarin [spoiler]McClane uit de schietstoel wordt geschoten[/spoiler] er behoorlijk artificieel uit, en maakt de scherpe code mogelijk nog wat duidelijker dat het hier om een goedkope trucage gaat. Langs de andere kant werd er bij het draaien van de Die Hard-films nog de nodige aandacht besteed aan het werken met echte stunts in plaats van computernmodellen, wat maakt dat er toch nogal wat realistische scènes in zitten die op high definition nogal goed uitkomen. De beste verbetering is echter beeldgewijs die in de close-ups, die er nu werkelijk goedgedetaillerd uit zien. De kleurbalans is niet helemaal fijn afgesteld, zo zijn rood en blauw, bijvoorbeeld bij politiewagens, duidelijk voermatig aanwezig. De huidtinten zijn dan weer wat gelig en ongezond. Het contrast is best aanvaardbaar, en echte artefacts zijn er niet, alhoewel ik er mijn hand niet voor in het vuur durf steken dat de laatste printbeschadiging weg is. Het beeld is nogal grainy, maar dat draagt eerder bij tot de authentieke beleving van de film dan tot het verknoeien ervan. De DTS-HD Master Audio 5.1 klinkt net als bij zijn voorganger Die Hard luid en obtrusief, waardoor de dialogen nogal eens verzuipen in de schietpartijen, en de muziekscore van Michael Kamen af en toe een klein beetje vervormd klinkt. De geluidsmix mocht een beetje evenwichtiger zijn.

EXTRA'S
Ditmaal werden (om ruimtelijke redenen?) toch alle extra's van de dvd gehaald en toegevoegd, zoals het hoort. We vinden eerst en vooral een vrij uitgebreide commentaartrack door de (toen) jonge regisseur Renny Harlin terug, die aan het begin van zijn carrière heel wat interessante visies over filmmaken met ons kan delen. Vier verwijderde scènes (8 min.) bieden niet echt nieuwe inzichten, en die met het kinderkoor op de luchthaven is zelfs gênant en hoort niet in een Die Hard-film thuis.

Dan volgen er enkele making of-documentaires HBO First Look (23 min.) bevat het standaard promotionele praatje dat misschien fans zal plezieren, maar anno 2010 zeker niet meer volk naar de cinema zal doen trekken. Dan volgt een Making Of Featurette (4 min.) die vooral nog een ingekorte versie van bovengenoemde HBO special is. In The Bad Guys (7 min.) krijgen we een kort overzicht van de slechterikken uit de film, en wordt onder meer William Saddler geïnterviewd. Breaking The Ice (4 min.) gaat over de scène waarin McClane de slechterikken najaagt op een sneeuwscooter. Ook Chaos On The Conveyor Belt (8 min.) is scène-specifiek en vertelt ons in detail de opbouw van de eerste scène waarin McClane zijn revolver trekt in deze film. Het interview met Renny Harlin (7 min.) is wat aan de saaie kant.

Dan volgen er drie Visual effects breakdowns. Deze zijn genoemd "Ejector seat" (3 min.), "Airport runway" (2 min.) en "Storyboard sequence" (3 min.) waarin we de opbouw laag voor laag van de speciale effecten te zien krijgen. In de drie Side by side comparisons gebeurt ongeveer hetzelfde, waarin je een beeld bekijkt in verschillende stages van de opname. Het gaat om "Chopper" (1 min.), "Air plane models" (3 min.) en de apotheotische "Wing fight" (2 min.) De bonussectie wordt aangevuld met 4 trailers & 2 tv-spots, alsook voor wat cross-promotionele trailers. U mag zelf eens raden voor welke films.

CONCLUSIE
Die Hard 2: Die Harder is qua extra's beter bedeeld dan zijn ouder broertje, maar is inhoudelijk net een klein beetje minderwaardig ten opzichte van het grensverleggende origineel. Echte Willisfans zullen echter deze opmerkingen laten voor wat ze zijn en de hele collectie in huis halen.