FILM
Het gaat goed met de Vlaamse film, horen we uit zowat ieders mond tegenwoordig, of het nu gaat om filmmakers en producenten of om het bioscooppubliek. Gemeten in marktaandelen en aantal geproduceerde films zal dat ongetwijfeld kloppen: de Vlaamse film is steviger dan ooit verankerd in het medialandschap. Maar of het met de kwaliteit van het product ook de goede kant op gaat, is nog maar zeer de vraag. Vlaamse films zien er het laatste decennium steeds professioneler uit, dat wel, maar de verhalen die verteld worden zoeken ofwel de navelstarende artisticiteit op, of ze gooien zoveel mogelijk clichés samen in de hoop een groot publiek aan te trekken. Bo, de recentste film van Hans Herbots, valt in het laatste kamp onder te brengen. Hoewel er drie scenaristen aan het script werkten (veel naar Vlaamse normen) blijkt de prent een aaneenschakeling van ongeloofwaardige gemeenplaatsen en dito personages.

De plot is gebaseerd op de jeugdroman Het Engelenhuis van Dirk Bracke, een bestseller in Vlaanderen. Net zoals in het boek is Deborah het hoofdpersonage. Ze is vijftien jaar, heeft haar eerste, prille liefje en pubert verbaal tegenover haar moeder die met moeite de eindjes aan elkaar kan knopen. Een schoolgenote die steeds in nieuwen hippe kledij paradeert, intrigeert Deborah. Ze zoekt dan ook contact met haar en komt er achter dat het meisje pakken poen schept als escortmeisje. De drang naar materialisme is sterk genoeg bij Deborah om ook in het wereldje te stappen en ze evolueert al snel van het verlegen groentje Deborah tot de zelfverzekerde Bo, die zonder scrupules met de goorste zakenlieden het bed in duikt voor geld. Haar loverboy Vincent heeft haar dan ook stevig in zijn greep. Tot iemand de politie tipt en Bo in een gesloten instelling belandt.

Op zich lijkt het verhaal van Bo zich uitstekend te lenen voor een moderne zedenles over seksualiteit, naïviteit en jeugdig materialisme. Ergens in de plot schuilt wel degelijk de kiem voor een ontroerend maar wrang verhaal. Bo heeft in se zelfs de potentie van een Vlaamse Requiem For A Dream. Maar dat is pure theorie want de praktijk levert een flauwe moraalles op die van de ene vergissing in het scenario naar de andere struikelt. Zo is het absoluut niet geloofwaardig dat een meisje dat in een van de openingsscènes haar liefje niet eens tot 'second base' laat gaan, niet veel later zonder morren pijpbeurten geeft aan moddervette Japanners. Louter voor geld degradeert Bo zich tot het allerlaagste, zonder zelfs maar na te denken over manieren om uit het escortwereldje te stappen. Om te benadrukken hoe erg de situatie is, deinzen de filmmakers er bovendien niet voor terug om zonder nadere aanleiding een nevenpersonage op te voeren dat kort de gevaren van drugs moet weergeven. Wat ongetwijfeld bedoeld was als een emotionele climax voor die nevenlijn, verzandt zo al snel in een lachwekkende pseudo-ernst, die alle goodwill die de prent met een handvol goed gefilmde scènes had opgebouwd finaal de doodsteek geeft.

Je moet je ook afvragen wat de makers (en de schrijver van de bronroman) bezielde om een hoofdpersonage te kiezen dat zo egoïstisch is en zo'n materialistische tunnelvisie heeft dat zelfs Gordon Gekko een amicale socialist lijkt in vergelijking. Bo wordt niet onaardig gespeeld door de jonge Ella-June Henrard, maar het scenario maakt het onmogelijk sympathie voor haar te voelen, omdat zelfs in de dramatische laatste tien minuten Bo louter oog heeft voor haar eigen lot en niet dat van anderen. De nevencast is bovendien niet in staat om cruciale scènes naar zich toe te trekken. Zo is het in de performance van Thomas Ryckewaert nooit helder waarom hij zo'n charmante loverboy is dat Bo alles slikt wat hij zegt. Ook de rol van Bo's moeder is zo'n wandelend cliché dat de kijker vaak knarsetandend naar het scherm zal zitten te vloeken.

Stellen dat Bo een gemiste kans is, is bijgevolg het understatement van het jaar. Het scenario is zo puberaal naïef dat je zowaar het professionalisme van de toch ervaren makers in vraag gaat stellen. Maar de onnozelheid van de prent groeit zowaar nog uit tot een pluspunt. Want net als bij de beste kettingbotsingen is het moeilijk om je ogen af te wenden van het brandende autowrak. Bo fascineert kortom niet zozeer omdat het een wrang inzicht geeft in de leefwereld van een naïef tienermeisje, maar omdat de film zo belachelijk is dat het entertainend wordt.

BEELD EN GELUID
Bo baadt, niet ongewoon voor een prent met Danny Elsen als cameraman, in een blauwe gloed, die de afstand tussen kijker en personage nog meer vergroot. Op de beeldtransfer valt eigenlijk niet veel aan te merken: de contrasten zijn prima, de scherpte uitstekend en het beperkte kleurenpalet pakt goed uit op het scherm. Printbeschadigingen of grain zijn nooit een issue. De soundtrack doet verwoede pogingen om de wereld van Bo in specifieke klanken en beats te vatten, maar mist op de cruciale momenten dynamiek, met name in de climax.

EXTRA'S
Naast een Fotogalerij met tien kiekjes bevat de disk louter een handvol Deleted Scenes (10 min.), steeds ingeleid door een tekstje dat de reden van de omissie verklaart.

CONCLUSIE
Bo probeert te tonen hoe gemakkelijk het is voor een meisje van 15 om in de prostitutie te belanden, maar het is vooral de prent zelf die een toonbeeld is van gemakzucht en naïviteit omdat de maker schijnbaar denken dat de kijker iedere onnozele plottoevoeging of karakterontwikkeling zomaar slikt. Onbedoeld neveneffect is bizar genoeg dat de film hierdoor meer (maar onbedoeld) entertaint. De beeld- en de geluidskwaliteit op de dvd zijn goed, maar de bonussectie is beperkt.