FILM
Intolerable Cruelty bevat een aantal scènes die je over de grond zullen laten rollen van het lachen. Helaas bevat de prent er ook een flink wat die je ogen in de richting van je horloge doen afdwalen. Van alle films die de Coen-broertjes regisseerden, is dit waarschijnlijk de meest schizofrene. Enerzijds zijn de dialogen bijwijlen van een komische genialiteit, anderzijds is de plot niet meer dan het samengooien van een aantal min of meer verwante scènes. Op de casting is niets aan te merken, maar de timing van de acteurs is niet altijd optimaal en de regie wisselt geïnspireerde 'auteur'-momenten af met werk dat door eender welke regisseur-te-huur gedraaid kon worden. Frustratie is dan ook aan de orde van de dag in Intolerably Cruelty omdat de kijker aanvoelt dat er meer in de prent zit dan dat eruit komt. Dat hoeft overigens geen negatieve eigenschap te zijn, want de film laat zich perfect vatten in een dialoogzin van de protagonist: 'You fascinate me!'

Die protagonist heet Miles Massey en is zowat de meest gevierde echtscheidingsadvocaat van de Verenigde Staten. Als de rijke (en op een kinderlijk naïeve manier overspelige) Rex Rexroth bij hem aanklopt, kost het Miles dan ook weinig moeite om de rechtzaak te winnen. Maar dan gebeurt er iets wat de advocaat nog nooit is overkomen: hij wordt halsoverkop verliefd op de bedrogen echtgenote, de gewiekste Marylin. Zij gooit zich echter in de armen van echtgenoot nummer twee: een Texaanse oliebaron. Miles geeft de moed niet op om Marylin voor zich te winnen. Hij beseft daarbij niet dat het object van zijn affectie niet enkel even geslepen is als hijzelf, maar ook een meester in het spannen van onvermoede romantische valstrikken.

Joel en Ethan Coen brengen graag afwisseling in hun films en dus was het niet meer dan logisch dat ze na misdaadfilm en genre-oefening The Man Who Wasn't There de luchtige toer op gingen. Ongewoon was dat ze daarbij voor het eerst een scenario gebruikten waarvan grote stukken niet door henzelf waren geschreven. Het project had namelijk zo'n lange geschiedenis, dat meerdere schrijvers de originele draft van de Coens hadden aangevuld toen de broertjes besloten alsnog Intolerable Cruelty te draaien. En dat vertaalt zich in een scenario dat een hoop goede vondsten bevat, maar die niet tot een coherente film kneedt. Het meest problematisch is het voortdurend opvoeren van excentrieke nevenkarakters, waardoor de centrale relatie tussen Miles en Marylin te vaak tussen de plooien van de plot valt.

Dat is vooral zonde omdat telkens wanneer vertolkers George Clooney en Catherine Zeta-Jones een scène delen de vonken van het scherm spatten. Clooney excelleert als de ijdele, door hagelwitte tanden bezeten Massey: hij is tegelijkertijd manisch en ingetogen, arrogant en charmant. Het was slim van de Coens om hem te kiezen voor de hoofdrol, want geen enkele andere acteur had met zo'n antipathiek personage zo gemakkelijk de sympathie van de kijker kunnen winnen. Hetzelfde geldt voor Catherine Zeta-Jones. Haar schoonheid (iconisch in beeld gebracht door cameraman Roger Deakins) verbloemt namelijk de manipulatieve kantjes van Marylin, tot je bijna in haar goedheid gaat geloven. Bovendien is er een chemie aanwezig tussen Clooney en Zeta-Jones die teruggrijpt naar klassieke screwball comedy's uit de jaren dertig. Maar tussen alle excentrieke nevenpersonages - van de campy Krauss The Baron Van Espy tot een privédetective met met slagzin "I'm gonna nail your ass" - is er gewoon te weinig ruimte om die chemie geloofwaardig op de kijker over te brengen.

En dus blijft Intolerable Cruelty hangen in een handvol uitstekende oneliners, een aantal goede vertolkingen en een plot die de kijker nooit ten volle engageert. De film is op dat vlak emblematisch voor het inmiddels legendarische carrièredal van de Coens vóór hun triomfantelijke terugkeer met No Country For Old Men. Maar de prent beklijft toch dankzij George Clooney, die eens te meer bewijst dat hij de Cary Grant van zijn generatie is en met zelfrelativerende doodsverachting zijn eigen imago parodieert.

BEELD EN GELUID
De presentatie op deze Blu-ray is prima. Op de scherpte valt niets aan te merken, het contrast is een hele film goed en printbeschadigingen of compressiefouten zijn afwezig. Het enige wat het kijkplezier wat vergalt is het al te gesatureerde kleurenpalet. Waarschijnlijk is dit deels een artistieke beslissing van de makers was, maar de kleuren komen niettemin iets te extravagant over. De soundtrack bevat behoorlijk wat dynamiek, geeft de dialogen helder weer en speelt met de geluidseffecten om de 5.1-track ten volle tot zijn recht te laten komen.

EXTRA'S
De schijf bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Intolerable Cruelty maakt zijn titel in een aantal scènes helaas waar, doch bevat de film ook een aantal sequenties die je keihard doen lachen. Dat is niet zozeer de verdienste van het wisselvallige script of de pedante regie, maar van de uitgekookte en zelfrelativerende vertolkingen van George Clooney en Catherine Zeta-Jones. Zowel beeld als geluid scoren goed op de Blu-ray, maar een bonussectie is er niet.