FILM
Treinconduceurs Frank Barnes (Denzel Washington) en Will Colson (Chris Pine) staan voor de shift van hun leven. Een onachtzame collega is uit de locomotief gestapt om een wissel te gaan omleggen, en hij heeft de rem niet helemaal dichtgedraaid. Vooraleer men goed en wel beseft wat er gaande is dendert het gevaarte, trein 777, in de richting van enkele dichtbevolkte woonwijken. Pittig detail is dat er enkele wagons vol diesel en een component voor een lijmfabriek aanwezig zijn, en de onbestuurbare trein dus best kan vergeleken worden met een raket ter grootte van de Chrysler Building. Veiligheidsverantwoordelijke Connie Hooper (Rosario Dawson) stelt voor om de trein in onbewoond gebied te laten ontsporen wanneer het nog kan, maar deze window of opportunity wordt door de bazen en meer bepaald de aandeelhouders van de spoorwegen afgeschoten. Een halfslachtige poging om een locomotief vóór de trein te laten rijden en vervolgens te laten afremmen draait uit op een kleine ramp. Barnes en Colson kunnen nog maar net op het nippertje hun in tegenovergestelde richting rijdende trein op een zijspoor manoevreren. Barnes, die toch al zijn opzegtermijn aan het doen is, neemt dan maar het initiatief om met een locomotief achterstevoren naar Triple 7 te rijden, te proberen te koppelen en vervolgens te remmen in tegenovergestelde richting. De op hol geslagen trein is intussen goed voor een kanjer van een mediacircus.

- Klopklop.
- Dag mijnheer Scott!
- Dag mijnheer van Fox.
- Zeg mijnheer Scott, kan u dat geintje met dat metrostel uit The Taking Of Pelham 123 ook met een trein?
- Dat hangt ervan af, hebt u nog ergens 100 miljoen dollar te veel?

Er weerklinken in Unstoppable wel een paar valse noten met opgeklopte waargebeurde verhaaltjesheroïek, maar deze zoveelste film na Déjà Vu, Man On Fire en The Taking Of Pelham 123 waarbij de kunde van actieregisseur Tony Scott aan de star power van zijn favoriete acteur Denzel Washington wordt gekoppeld, doet weer eens wat die moet doen. Om het met een flauwer grapje te verwoorden: de film dendert als een trein voorbij. Alhoewel de plot op een sigarettenblaadje past (een bierkaartje is zelfs nog te groot) is het zéér magere gegeven voldoende om een film van 100 minuten op een aangename manier uit te werken, zij het dat de karakteruitwerking even dun is als voornoemd blaadje; de film is overduidelijk brains optional. De vergelijking met Speed van Jan De Bont dringt zich uiteraard op, zij het dat het gegeven van deze film een stuk eenvoudiger is, er is namelijk geen schurk van dienst en er is geen sprake van kwaad opzet, alleen van een bijzonder incompetente conducteur. Veel meer kunstgrepen in het scenario hadden waarschijnlijk tot de kritiek geleid dat Scott er een nodeloos ingewikkelde thriller van zou gemaakt hebben met veel pretentie, maar dat is het dus compleet niet geworden. De achtereenvolgende pogingen om de trein tot stoppen te brengen zijn werkelijk het enige waar het scenario om draait, en langs één kant mogen we daar de hemel voor danken. Als er dan een punt voor verbetering vatbaar was, dan zou het toch mogen zijn dat de personages iets minder vrijblijvend hadden mogen zijn; sommige van de nevenpersonages, zoals de vloekende cowboy-mechanieker die Kevin Dunn neerzet, zijn zelfs op het randje van het belachelijke. Uiteraard is zulks niet het hoofddoel van een actiefilm van deze soort, alhoewel omwille van de inhoudelijke kadrering een film als Man On Fire me meer aanspreekt.

Echt veel ruimte om maatschappijkritische kanttekeningen te plaatsen wordt er niet gemaakt, behalve dan dat de vette aandeelhouders van het spoor met de vinger worden gewezen dat ze liever hun kansen wagen en duizenden levens in de waagschaal werpen dan hun verliezen op gegeven moment er voor lief bij te nemen en de schade in te perken wanneer het nog kan. De boodschap dat Joe Sixpack onder de juiste omstandigheden, met een zweem van persoonlijk drama tussen vechtscheiding en weduwnaarschap en met correcte werkethiek kan uitgroeien tot een testosteron uitwasemende volksheld die zonder nadenken zijn voet tussen twee elkaar naderende wagons steekt, moet blijkbaar een bepaalde demografische behoefte bevredigen. Bovendien worden de raciale en seksuele evenwichten in deze film op een apothekersbalansje afgewogen, opdat elke potentiële kijker er een stukje van zichzelf in zou kunnen herkennen. D'r staat echter geen maat op de manier waarop Scott met een dergelijk gegeven een zeer flashy en meeslepende actiethriller kan tevoorschijn toveren, die herinneringen oproept aan andere schurkenloze natuurrampenfilms als Twister. Of hoe een simpel spoorwegincident uit 2001, een waterig bouillionnetje, qua menselijke tol amper te vergelijken met bijvoorbeeld de treinramp in Pécrot, genoeg is om een volwaardig menu mét soep, aardappelen, groente én vlees mee te serveren.

BEELD EN GELUID
De transfer ziet er vrij netjes uit, zonder noemenswaardige tekortkomingen, maar de ruwe stijl met veel grain en bewust hanteren van verschijnselen van onder meer ghosting wanneer de trein in kikkerperspectief voorbijraast, is even wennen. Het beeld is nergens overdadig scherp, en laat het een klein beetje afweten bij onder meer close-ups. Het contrast zou nog net een klein beetje hoger mogen afgesteld zijn. Unstoppable is een nogal donkere film waarbij grijs en bruin de overtoon voeren in de eenzaamheid van afgelegen rangeerstations. De natuurshots van Pennsylvania zien er wel vrij stabiel uit en zijn qua kleur iets verzadigder. Een film over een op hol geslagen trein kan het natuurlijk niet stellen zonder een goede surroundtrack. De DTS-HD MA 5.1 laat niets aan de verbeelding over, en produceert zowel goede zware bastonen als iets hogere tonen zoals de schroeven van de nieuwshelikopters. Het geheel komt ruimtelijk zeer tot zijn recht, en alle effecten vloeien vlot in elkaar over, maar de track klinkt soms wel erg overladen.

EXTRA'S
De bonussectie herbergt onder meer een zo goed als verplichte audiocommentaartrack door Tony Scott, waarin die regisseur zoals gewoonlijk zeer enthousiast is over zijn project, maar die zich niet echt weet te onderscheiden van soortgelijke tracks op vergelijkbare films. Een tweede, scènespefiek commentaar Tracking the Story: Unstoppable Script Development is een geluidsmontage waarin Tony Scott en zijn scenarist Mark Bomback nogal intens met elkaar details in het scenario bediscussiëren. De documentaire The Fast Track: Unleashing Unstoppable" (30 min.) dendert al bijna even snel voorbij als de film zelf, en biedt een goede dwarsdoorsnede van het werk dat in de film is gestoken. We onthouden vooral dat Tony Scott nog steeds voorstander is van old school regiewerk met liefst niet al te veel computeranimatie, en dat dit uiteraard tot gevolg had dat de logistieke medewerking van de Amerikaanse spoorwegen essentieel was. Derailed: Anatomy of a Scene (10 min.) bevat een uitgebreide bijdrage over één sleutelscène waarin een ontsporing in beeld wordt gebracht. Ook het stuntwerk, onder meer in een scène waarin men een marinier op de trein tracht te hijsen, krijgt aandacht in een bijkomende featurette Hanging Off the Train: Stunt Work (14 min.). Een laatste stukje documentaire, On the Rails with the Director and Cast (13 min.) laat ons zien in welke mate Tony Scott, Denzel Washington, Chris Pine en Rosario Dawson zich in dit project wilden engageren. De sectie eindigt met een trailer.

CONCLUSIE
In een klein stationneke, 's morgens in de vroegte, stond een regisseur met 100 miljoen dollar aan budget. Echt Oscarwaardig materiaal kwam er echter niet uit, maar Unstoppable betekent in dit geval gelukkig niet Unwachtable, en is wel een aangenaam stukje popcornvertier op een disk met aanvaardbare kwaliteit.