FILM
Hoe weet je of een film een kaskraker wordt of uitgroeit tot een van de grootste flops van het jaar? Als James L. Brooks het antwoord op die vraag wist, dan was hij vast nooit op de proppen gekomen met How Do You Know. De prent kostte ruim 80 miljoen dollar, maar bracht slechts een schijntje daarvan op aan de box office. Maar dat is niet de grootste zonde: de geschiedenis is immers bezaaid met goede films die hun publiek niet bereikten. Erger is dat de film de naam 'romantische komedie' nauwelijks waard is. How Do you Know bliijkt een samenraapsel van onsympathieke personages, ongeloofwaardige situaties en tenenkrommende dialogen. Brooks, in de jaren tachtig en negentig nog een garantie op kritisch en publiek succes, lijkt - na flop Spanglish in 2004 - zijn gouden touch te hebben verloren.

Als hij die ooit al heeft gehad, want als je terugkijkt op het oeuvre van de filmmaker, dan wordt het duidelijk dat hij vooral rekent op zijn acteurs. Hij gidste in zijn vijf vorige films maar liefst vier acteurs naar een Oscar en nog eens evenveel naar een Oscar-nominatie. Grote namen trouwens: Maclaine en Nicholson onder meer. Die laatste duikt ook op in How Do You Know, maar als je zijn medespelers bekijkt - Reese Witherspoon, Owen Wilson, Paul Rudd - dan merk je meteen dat dit kaliber van acteurs niet in staat is tekortkomingen in een scenario te overkomen.

En die zijn er in deze film. Brooks verraadt eens te meer zijn roots als sitcomschrijver, maar dan eentje die vergeten is dat het genre de voorbije kwarteeuw danig geëvolueerd is. De premisse van een sportieve meid (Witherspoon) die moet kiezen tussen een egocentrische honkballer (Wilson) en de onzekere erfgenaam van een zakenimperium (Rudd) kunnen we nog slikken. Maar het gebrek aan karakterontwikkeling is een fatale zonde. Waarom zou de kijker zich immers betrokken moeten voelen bij een vrouwelijk hoofdpersonage dat emotioneel in de puberteit is blijven steken? Haar Lisa is een vat vol twijfels, schipperend tussen twee liefdesrivalen die geen van beiden bij haar passen. Wilsons honkballer zou eerlijk gezegd bij niemand passen, zo ergerlijk is het personage in zijn zelfverheerlijking. Maar dat Brooks zelfs van Rudds onterecht van fraude verdachte eerlijke zakenman geen aimabel karakter maakt, is niet te begrijpen. En dus zit de kijker opgezadeld met een driehoeksrelatie met drie stompe hoeken.

Wat het des te erger maakt, is het feit dat de filmmaker een beroep doet op het kruim van de filmwereld achter de schermen. De grote Janusz Kaminski nam plaats achter de camera, maar krijgt niet de mogelijkheid om inventief uit de hoek te komen omdat het scenario geen jota visuele humor bevat. De muziek van Hans Zimmer had dan weer recht uit een muzakwinkel kunnen komen en gaat bovendien volledig verloren in de generische popmuziek die de rest van de prent begeleidt. Ook het talent van de nevencast wordt verspild. Tony Shalhoub intrigeert mateloos als een psychiater, maar is amper twee minuten in beeld. Kathryn Hahn vertolkt met verve een trouwe secretaresse, maar ze verzuipt in het laatste kwartier in een melige subplot. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan.

How Do You Know is kortom een film van het ergste soort: eentje zonder pathos, zonder humor, zonder emotie, zonder artistieke merites. De enige reden waarom de prent groen licht kreeg, lijkt het pedigree van het talent voor en achter de schermen te zijn. In die optiek is de film een dinosaurus, een reliek uit een Hollywoodiaans businessplan dat zijn limieten heeft bereikt. Sterren op de affiche volstaan niet langer om volk in de bioscoop te krijgen of om ze te overtuigen om een dvd te kopen. Als studio's en filmmakers uit het floppen van How Do You Know leren dat ze bijgevolg story en karakter op de eerste plaats moeten zetten, kan het verhaal nog een vrolijk einde krijgen. Maar kijkend naar wat er voor de komende jaren op de plank ligt, lijkt dat ijdele hoop.

BEELD EN GELUID
Technisch is er weinig aan te merken op de beeldtransfer. Met scherpte en contrast zit het constant goed en de kleurenweergave is zelfs uitstekend te noemen. Dat volstaat niet om de artistieke onvolkomenheden van de prent te overkomen, maar het is tenminste een doekje voor het bloeden. De film concentreert zich auditief vooral op dialogen, waardoor de dynamiek in de soundtrack zich voornamelijk in de voorste boxen bevindt. Veel sfeer tref je dus niet aan op het audiospoor, maar dat blijft een oerdegelijke DD 5.1-presentatie.

EXTRA'S
Regisseur James L. Brooks is behoorlijk eloquent op het Audiocommentaar, maar de echte ster is cameraman Janusz Kaminski, die een masterclass geeft over hoe je komedies in beeld brengt. Op een beperkt aantal scènes tref je ook een commentaar aan van Brooks en acteur Owen Wilson, maar hun gezamenlijk gebabbel mist focus. Daarnaast bevat de schijf vier Deleted Scenes (7 min.), eens te meer met optioneel commentaar van de regisseur. Extra Innings (15 min.) is een weinig verhelderende making-of, terwijl een Blooper Reel (2 min.) vele malen grappiger is dan eender wat in de afgewerkte film te zien is.

CONCLUSIE
How Do You Know slaat de bal op zoveel verschillende vlakken mis dat het moeilijk te begrijpen is waarom iemand de dure productie ooit groen licht gaf. Het aantal geslaagde grappen is op de vingers van één hand te tellen. Beeld en geluid halen wel een goed niveau op de dvd. De bonusssectie is even gladjes en nietszeggend als de film.