FILM
Vier jongeren uit een kansarm milieu, Zack Gomes (Alex Meraz), Tim Newhouse (Todd Duffee), Justin Epstein (Scott Epstein) en Mike Stokes (Dean Geyer) engageren zich om verschillende redenen in de organisatie van "mixed martial arts", een soort gevechtssport in een kooi waarbij nagenoeg alles is toegestaan. De ene wil zich daarmee uit de financiële puree halen, de andere kan niet meer in het reguliere bokscircuit vechten omdat zijn netvlies gescheurd is, nog een andere is een onzekere winkelbediende die eindelijk de bende afpersers die hem elke avond staan op te wachten van repliek dienen. Ze bieden zich aan bij Case (Michael Jai White), een vergane glorie die, nadat hij een sportschool cadeau krijgt van het viertal, niet anders meer kan dan instemmen met hun verzoek om hen te trainen. Ze willen alle vier aantreden in The Beatdown, een underground-toernooi dat vooral via internet gehypet wordt. Maar vooraleer het zo ver is zullen ze nog behoorlijk wat slaag moeten krijgen en uitdelen.

Geld pompen in de direct to video-markt rendeert blijkbaar nog steeds, wat maakt dat films als Never Back Down 2 überhaupt gemaakt worden, wat vóór de doorbraak van home theatres zeker nooit het geval zou geweest zijn. Laat ons beginnen met een existentiële kwestie uit de weg te ruimen: bestaat er eigenlijk zo'n sport als mixed martial arts? Blijkbaar wel. Volgens mij is dit een veredelde naam voor enkele ordinaire knokpartijen, en toch probeert deze film ons wijs te maken dat er in de USA zelfs een hele sportstructuur op poten staat om de "atleten" van deze zogenaamde MMA te begeleiden. Wat in een land waar worstelpartijen door geschminktie sissies zelfs als een reguliere sport wordt beschouwd, niet hoeft te verbazen. Als bewijs wordt er zelfs één van de kampioenen van deze MMA, een zekere Lyoto Machida, waar we nog nooit van gehoord hebben en waarschijnlijk ook nooit meer iets van zullen horen, opgevoerd in een bijrolletje. Om het geheel nog wat geloofwaardiger te maken wordt er rijkelijk geciteerd uit het jargon van grepen en stoten die verondersteld worden aan deze sport eigen te zijn. Fans van het genre zullen hun geluk waarschijnlijk niet op kunnen, maar de filmliefhebbers zullen in deze genreprent waarschijnlijk niet echt genoegdoening vinden. Na films als Wild Things, Cruel Intentions, Starship Troopers en ongetwijfeld een hoop titels die me nu niet te binnen schieten, is het melken van franchises weer volop in bij Sony. Het cijfer in de titel duidt op het feit dat er al een eerste Never Back Down moet bestaan, en effectief, een zoektocht op IMDB leert ons dat er inderdaad een origineel bestaat, dat, net als in de voornoemde voorbeelden losjes het basisgegeven met deze budgetquel deelt. De clichés waren zelden zo rijkelijk bedeeld als in deze film, die enkel maar bewijst dat sommige producenten in Hollywood er niet voor terugdeinzen om de uiers van de koe uit te knijpen totdat er bloed uitkomt in plaats van melk. Naast een werkelijk belachelijk scenario en compleet foute muziek valt vooral het acteertalent - of het gebrek daaraan - op. Vermoedelijk zijn de hoofdrolspelers allemaal would-besterren die in dit MMA-circuit meedraaien, zonder acteerervaring, uiteraard zonder ernstige films op hun palmares, die bovendien door deelname aan deze prent hun toekomst als acteur ernstig hypothekeren. De casting, en dan meer bepaald de toebedeelde leeftijden van de personages, is hopeloos fout: de acteur die Zack speelt ziet er eerder uit als een dertiger dan als een student, wat er nogmaals op duidt dat het hier niet om echte acteurs gaat maar om sportlui die denken dat een demonstratie van hun vechtssport voldoende substantie biedt om er een film rond te breien. De vrouwelijke rollen worden dan weer zonder uitzondering ingevuld door wat we nog het deftigst kunnen omschrijven als ongetalendeerd neukvlees. De enige échte acteur die tussen het stelletje rondloopt is regisseur Michael Jai White, die toch nog een klein beetje een zweem van spiritualiteit in zijn rol kwijt kan, en blijkbaar toch een zeker talent heeft om tenminste de vechtchoreografie van een film als deze tot een goed einde te brengen. Het incident in de film dat erg geïnspireerd is op het in elkaar slaan van de zwarte Rodney King een paar tiental jaar geleden getuigt daarvan. Helaas is het kalf dan al lang verdronken.

BEELD EN GELUID
Paradoxaal genoeg krijgen goedkope budgetsequels als Never Back Down 2: The Beatdown wél een technische behandeling waar sommige classics alleen maar van kunnen dromen. De print ziet er netjes uit, de detaillering en het contrast zijn stevig genoeg om niet door de mand te vallen, zelfs niet in de rumoerige donkjere achterafzaaltjes waarin deze "sport" bedreven wordt, en het niveau van detaillering is zelfs aangenaam te noemen. De Dolby Digital 5.1-geluidstrack dient vooral om de klappen en stampen nog een beetje buiten proportie te blazen: het klinkt allemaal wel luid en impressionant, maar er ontbreekt een gevoel van richting, en een visie is er al helemaal niet achter te vinden.

EXTRA'S
Wie toch nog een beetje achtergrondinformatie van deze film zoekt kan misschien zijn gading vinden in het redelijk melige audiocommentaar waarin Michael Jai White, Todd Duffee en Scottie Epstein blijkbaar voor de eerste keer van hun leven een microfoon zien, af en toe een anekdote of een mop vertellen maar vooral uitblinken in pijnlijke stiltes. Er staan verder nog twee verwijderde scènes op de disk.

CONCLUSIE
Uitsluitend voor gebruik door mensen die menen dat elke vorm van fysiek geweld kan worden gecatalogeerd als sport. Alhoewel de disk op technisch vlak vrij solide is, is deze film als product van cinemakunst eigenlijk één grote flop.