In 1916 heeft de wereldoorlog in Europa een patstelling bereikt. De opmars van de legers is tot stilstand gekomen en miljoenen mannen zijn gesneuveld in de strijd. In Australië wordt een groep van mijnwerkers samengebracht voor een geheime missie. Ingenieur Oliver Woodward (Brendan Cowell uit de serie Love My Way), die terugkeert van een opdracht in Papua, stelt zich kandidaat. De mannen krijgen twee weken lang een militaire opleiding en worden dan naar het Westelijk front gestuurd met als opdracht de Duitse linies te ondermijnen. Geen van allen heeft enige militaire ervaring. In de weken voor zijn vertrek naar het front vindt Woodward de ware liefde in zijn jeugdvriendin Marjorie (Bella Heathcote uit de serie Neighbours). Ze beloven met elkaar te trouwen wanneer hij terugkomt. Woodward krijgt de leiding over een klein peloton van tunnelbouwers. Zijn compagnie wordt naar België gestuurd, nabij Ieper. De kam van Mesen met zijn beroemde Hill 60 is echter bekend als het bloedigste slagveld aan het Westelijk front. De mannen krijgen de opdracht hier lekkende tunnels te verdedigen en te herstellen. De tunnels herbergen echter een dodelijk geheim…

De claustrofobische omstandigheden waarin de Australische mijnwerkers moeten werken wordt op een zeer effectieve wijze weergegeven in de film. Regisseur Jeremy Sims slaagt erin om de spanning tijdens de ondergrondse scènes hoog te houden door het effectieve gebruik van griezelige stiltes en scènes die enkel verlicht worden door middel van kaarslicht. De mannen banen zichzelf een weg door de blauwe Vlaamse klei en hebben verspreid over de mijnen zogenaamde luisterposten aangebracht waar ze door gebruik van stethoscopen vijandelijke Duitse soldaten proberen te traceren. Bovengronds krijgen we een grimmig, modderig maanlandschap te zien met loopgraven die bezaaid zijn met lijken en kraters door mortierinslagen. Tijdens de scènes in de loopgraven wordt de camera meestal erg laag gehouden zodat men met een klein budget gelimiteerde, maar gedetailleerde sets kon uitwerken die een realistisch beeld geven van de trenches. We krijgen zelden een ruimtelijk beeld te zien van het grote slagveld aan het Westerse Front, maar dat is begrijpelijk als je weet dat de film is gedraaid met een budget van slechts 8 miljoen dollar.
 

Helaas wordt de filmmuziek vaak té overdadig en bombastisch aangewend in de film, met name in de flashbackscènes die het liefdesverhaal vertellen tussen Oliver en Marjorie. Deze auditieve overkill is een beetje zonde want anders hadden we nog meer meegevoeld met de ontluikende romance tussen hen. Nu voelde het allemaal net iets té cheesy aan. De personages aan het front worden allemaal tamelijk clichématig weergegeven en vaak voel je al op voorhand aan wat er met ze gaat gebeuren. Toch leef je als kijker mee met de zeer herkenbare personages waarbij Brendan Cowell als kapitein Woodward en de jonge Harrison Gilbertson als onervaren private Tiffin de meeste sympathie opwekken dankzij hun voortreffelijk acteerwerk. Naast de geallieerden komt ook de kant van de Duitsers aan bod in de film maar die mocht gerust nog wat beter uitgewerkt worden. Ook de nazi's worden op eerder eenzijdige wijze geportretteerd. De explosieve climax van de film blijft ook een beetje onder de verwachtingen. De explosies zouden tot in Londen en Dublin gevoeld en gehoord zijn, maar als kijker krijg je niet dat verwoestende gevoel tijdens het bekijken van de scène in kwestie. Het voelt veel kleinschaliger aan dan het in werkelijkheid was.

Het beeld met originele aspect ratio van 2:39.1 is van uitmuntende kwaliteit. We krijgen een gevarieerd kleurenpalet te zien waarin de groene, bruine en gele tinten domineren. Er zitten ook erg veel donkere ondergrondse scènes in de film die ondanks het gebrek aan natuurlijk licht erg scherp en gedetailleerd zijn, wat het gevoel van claustrofobie enkel maar doet toenemen. De close-ups van de soldaten zijn tevens rijk gedetailleerd,l waarbij je de blauwe klei en de modder op hun gezichten en uitrusting kan zien. Het DTS-HD Master Audio 5.1-geluidsspoor mist wat dynamiek en vooral wat punch tijdens de meest explosieve momenten. De surroundspeakers worden wel geregeld goed aangewend tijdens het spervuur van kogels aan het front en het geschreeuw van de gewonde soldaten gaat af en toe door merg en been. De vele dialogen in de film worden ook erg helder en goed verstaanbaar weergegeven.

Beneath Hill 60 is een niet onaardige lowbudgetoorlogsfilm van Australische bodem over een belangrijk stukje Belgische vaderlandsgeschiedenis ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. De prent weet doorgaans te beklijven, maar wordt wel een beetje ondermijnd door zijn monotoon tempo en clichématige personages. De beklemmende claustrofobische sfeer komt erg realistisch over en maakt veel goed. Dit is aangenaam kijkvoer voor al wie genoten heeft van films zoals Joyeux Noël, Gallipoli of Un Long Dimanche De Fiancailles. De kwaliteit van beeld en geluid is naar behoren voor een recente film zoals dit, maar we blijven een beetje verweesd achter voor wat betreft de extra's.