FILM
Na een ongeluk waarin hij bijna het loodje heeft gelegd, heeft Frank Bannister (Michael J. Fox) de gave ontvangen om met de doden te communiceren, althans diegenen die de afslag naar het hiernamaals gemist hebben en nog op aarde ronddwalen. Hij heeft zijn gave echter tot nog toe vooral misbruikt om er snel en veel munt uit te slaan: hij biedt namelijk in het stadje Fairweather zijn diensten aan als een soort van exorcist, terwijl hij met drie geesten, Stuart (Jim Fyfe), Cyrus (Chi McBride) en the Judge (John Astin) heeft afgesproken dat die de boel op stelten zetten, en hijzelf hen dan 'verdrijft' - uiteraard tegen fikse betaling. Bij elk overlijden staat Frank dan ook nog eens als een ongenode gast op de begrafenis om te komen parasiteren op het leed van de nabestaanden, want hij kan tegen betaling contact leggen met de overledenen. Er doet zich echter in Fairweather een plaag voor waarbij schijnbaar gezonde jonge mensen plots een hartaanval krijgen. Frank heeft kort voor de dood van één van hen, Ray Lynskey (Peter Dobson), gezien hoe er een cijfer in zijn voorhoofd gekerfd werd. Frank is geïntrigeerd door de reeks moorden, maar geraakt door altijd op de verkeerde plaats op het verkeerde moment te zijn in het vizier als de mogelijke dader. Bovendien schijnt hij als enige te zien dat de slachtoffers vlak voor ze sterven, bezocht worden door een figuur die op Magere Hein lijkt, inclusief een vlijmscherpe zeis. Samen met de weduwe van Lynskey, Lucy (Trini Alvarado), onderzoekt hij de zaak, en het lijkt erop dat de jaren geleden terechtgestelde seriemoordenaar Johnny Bartlett (Jake Busey) weer op het kwade pad is. De man had samen met zijn minderjarig vriendinnetje Patricia Bradley (Dee Wallace-Stone) twaalf doden in een kliniek op zijn geweten, en was geobsedeerd om de records van andere bekende seriemoordenaars te breken. Nu Bradley voorlopig is vrijgekomen, is blijkbaar Johnny al die tijd op haar blijven wachten, en zet hij nu zijn moordende tocht voort. Aangezien Frank de enige is die hem kan zien, wacht hem de zware taak om de confrontatie aan te gaan.




The Frighteners moet zowat de eerste film zijn waarvoor regisseur Peter Jackson (bekend van Lord Of The Rings) de samenwerking aanging met de jonge en onervaren Weta Digital special effects-firma. Bovendien wilde Jackson dan al de Nieuw-Zeelandse filmindustrie op de wereldkaart zetten, want alhoewel het fictieve stadje Fairweather in Californië scenariogewijs in de Verenigde Staten behoort te liggen, werd de film helemaal gefilmd in Nieuw-Zeeland. En zoals vanouds maakte Jackson zelf een cameo in zijn eigen film, in dit geval wanneer Michael J. Fox uit de krantenredactie naar buiten komt en daar opbotst tegen een figuur die de cape van Magere Hein op zijn t-shirt heeft laten drukken. De keuze voor een horrorcomedy lag meer voor de hand: met Bad Taste en Meet The Feebles kon Jackson eerder al zijn lusten botvieren. En dat was ook zo met The Frighteners, waarvoor hij zijn partner Fran Walsh onder de arm nam, maar ditmaal niet gehinderd door het feit dat hij zich aan het bronmateriaal moest houden zoals in het geval van de Tolkien-bewerkingen. Jacksons fascinatie voor wat er na de dood is, wat we ook in The Lovely Bones terugvinden, zit in deze film als thema al duidelijk verwezen. De film is niet echt griezelig, het lijkt eerder op een ritje door het spookhuis dat Jackson speciaal voor de halloweenperiode in de zalen wilde krijgen. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het verhaal in de televisieserie Tales From The Crypt zou worden opgenomen, maar dankzij de tussenkomst van Robert Zemeckis kreeg Jackson voor de eerste keer in zijn leven een fatsoenlijk budget voor het draaien van een volwaardiger blockbuster. Wat Jackson bovendien toen nog niet wist is dat hij zowat de laatste reguliere film zou draaien van Michael J. Fox, die nog op de top van zijn carrière stond na zijn rol van Marty McFly in de Back To The Future-trilogie. Daarna kreeg Michael J. Fox zodanige aanvallen van Parkinson dat acteren er niet meer inzat.




Dat de film geen kassucces werd, is aan een hele reeks tegenslagen te wijten. De halloweenfilm kwam reeds in de zalen als summer blockbuster, juist in de zomer van 1996 toen de Olympische zomerspelen in Atlanta, Verenigde Staten plaatsvonden. Volgende tegenslag was dat de film plots een R-rating opgestempeld kreeg, alhoewel Jackson er secuur zijn best voor heeft gedaan om de aanstootgevendste en goorste zaken uit de film te laten. Uit wraak heeft hij, toen de R-rating vastlag, er dan achteraf nog een exploderend hoofd aan toegevoegd om de mensen van de Amerikaanse filmkeuring te jennen. De film werd echter liefdevol opgepikt in het cultcircuit, en zeker met de hausse over alles wat met Jackson te maken heeft vandaag de dag is er hernieuwde aandacht voor zijn ouder werk, waaronder deze Frighteners. Niet zonder reden wellicht, want het is zeker één van Jacksons betere. De karakterisering van de personages in Fairwater, zoals de lamme goedzaksheriff en een bizarre (overleden) drilsergeant, wekt bij de kijker eerder sympathie op. Enige écht slecht gecaste acteur is Jefferey Combs, die blijkbaar het verschil tussen een A-blockbuster en een B-film niet kent en acteert alsof hij in deze laatste zit.




The Frighteners is een leuke sf-comedy met milde horrorelementen, die wat Jacksons ondervoede kindje is gebleken. De film verdient ondanks de soms naïeve plot, waarbij het soms niet duidelijk is wanneer de ectoplasma's wel fysiek contact kunnen maken en wanneer niet, alleszins nog een extra kans.

BEELD EN GELUID
De Amerikaanse versie bevat zowel de theatrical cut als de director's cut, en wij moeten het jammer genoeg alleen met de eerste stellen. De beeldkwaliteit is vergelijkbaar met die van andere eightiesfilms als The Breakfast Club, maarbij enkele mooie details te bespeuren zijn, zoals het interieur van de Bradley-villa, en het museum waar Magere Hein dood en vernieling zaait. Vooral in de donkere scènes zijn de details echt nog wel goed zichtbaar, wat voor een film die zich vooral 's nachts afspeelt mooi meegenomen is, en de kleuren steken mooi en duidelijk af tegen de rest, en vooral de finale confrontatie met Barltey ziet er goed uit. De grijze schijn die over Fairwater schijnt te hangen is overigens intentioneel, want bij alle flashbackscènes schitterende de heldere pasteltinten weer als vanouds. De DTS-HD MA 5.1-geluidstrack is hevig en alomtegenwoordig, en zorgt ten gepaste tijde voor de nodige schrikmomenten. De score is innemend en de dialogen zijn goed verstaanbaar, en de vele overdreven speciale effecten zorgen dat de foley-artiesten ook nog weer redenen hebben om hun kunsten te kunnen tonen, zoals telkens wanneer de stemmen van de overledenen moeten worden gebruikt.




EXTRA'S
Wat het bonusmateriaal betreft, moeten we al dadelijk beginnen met slecht nieuws: hier staat enkel de theatrical cut op, dus niet de director's cut en dus al evenmin de commentaartrack. Wie die wil, zal de Amerikaanse Blu-ray moeten kopen.

Hét pronkstuk van deze Blu-ray is de documentaire "Making Of The Frighteners" (3:45:53), waarmee Jackson alvast oefent voor het introduceren van zijn handelsmerk, namelijk lange making-of-documentaires die steevast stukken langer zijn dan de film zelf, zoals bij Lord Of The Rings maar ook bij King Kong. Nog meer omvattend kan je een documentaire amper maken, en alhoewel de uitleg nogal ongestructureerd is en vervalt van de grootse ideeën achter de productie tot de kleinste technische details van Weta, tot en met zijn eigen intussen traditionele cameo in de film, is de documentaire ook zeer aangenaam tijdverdrijf, en dan vooral voor wie de hoofdfilm al een paar keer heeft gezien en al meerdere details heeft opgemerkt die je bij een eerste visie mist.

Een tweede documentaire, "Storyboarding" (45:38) was oorspronkelijk een onderdeel van de "grote" documentaire toen de film werd uitgebracht op laserdisk. Het onderdeel werd van de laserdisc afgestript en apart gepresenteerd in slideshowvorm, zodat je niet meer moet selecteren tussen de tekeningen. De disk sluit af met een trailer (2:03) uit de jaren stillekes.

CONCLUSIE
Enerzijds zijn we blij dat deze backcatalogustitel de aandacht heeft gekregen die die verdiende, maar anderzijds laat het een wrange nasmaak na dat we tegenover de Amerikaanse versie nog maar eens bedot worden.