Johnny Marco is een gevierd filmster in Hollywood. Z’n recente productie – waarin hij uiteraard de hoofdrol voor z’n rekening neemt – is een groot succes en dus sleept de pr-vrouw van de filmstudio hem mee naar fotosessies met z’n vrouwelijke tegenspeelster, recepties en interviews met de pers. Gedwee speelt Johnny het spelletje mee, het is de tol van de roem. En succes biedt ook voordelen, gewillige blondjes voor een onenightstand bijv. , want sinds z’n scheiding heeft de filmster vaste relaties gemeden. Voor de rest brengt hij veel tijd door in z’n blitse zwarte sportwagen waarmee hij in de buurt van Los Angeles over verlaten landwegen scheert. En als z’n overbuurvrouw geen zin heeft in een stoeipartijtje, zit Johnny een beetje lusteloos op de bank in z’n zitkamer, rookt een sigaret en drinkt een pilsje. Zelfs een internationaal bekende filmster kent eenzame momenten. De paaldanseressen Bambi en Cindy zijn altijd bereid om tegen een fikse vergoeding met een privéoptreden voor enige afleiding te zorgen in z’n appartement in het chique Chateau Marmont Hotel in Hollywood waar hij z’n intrek heeft genomen, doch de meiden hebben regels: je mag naar ze kijken, aankomen niet.
 

 

Z’n routine wordt doorbroken als op een keer z’n elfjarige dochter Cleo op bezoek komt tijdens de zomervakantie en z’n ex hem een paar dagen later aan de telefoon vertelt dat ie voorlopig zelf voor hun dochter mag zorgen, want dat zij er voor een tijdje tussenuit moet. Johnny staat op het punt om naar Italië te vertrekken voor de première van z’n film in de Romeinse hoofdstad, maar hij heeft eigenlijk geen keuze, dus neemt hij Cleo mee. Van verveling is geen sprake meer, want alle rustige momenten worden door Cleo opgeëist en als ze op een ochtend een Italiaanse blondine aan de ontbijttafel aantreft, kijkt ze haar vader een beetje verwijtend aan. Terug in Los Angeles brengt Johnny z’n dochter naar een zomerkamp in de buurt van Las Vegas met de belofte haar over een paar weken weer op te halen. Na Cleo’s vertrek worden de lege avonden een marteling voor Johnny en wordt hij door de omstandigheden gedwongen om over zijn leven en toekomst na te denken en om te proberen grip te krijgen op z’n leven.
 

 

Sofia Coppola’s vierde langspeelfilm Somewhere (na o.a. Lost In Translation uit 2003 en Marie-Antoinette uit 2006) is zonder meer de beste van het trio. De Oscar voor beste scenario zoals destijds voor Lost in Translation, heeft de Amerikaanse regisseur bij de uitreiking in 2011 niet gekregen, maar dat heeft wellicht meer te maken met de afwezigheid van Scarlett Johansson in de hoofdrol dan met de reële verdiensten van Coppola’s zelfgeschreven script. Want Somewhere is niet alleen een evenwichtigere film, de productie kan ook bogen op een veel ruimer palet van warme gevoelens en emotie, wat in Lost in Translation niet meteen Coppola’s bekommernis was. Met Stephen Dorff treft ze overigens de perfecte acteur voor de rol van Johnny Marco, een jonge kerel die ondanks z’n succes aan lager wal is geraakt wegens te veel seks, drank en druggebruik en die daardoor het contact met de buitenwereld grotendeels kwijt is geraakt. Dorff heeft een heel arsenaal van gelaatsuitdrukkingen in voorraad, waardoor hij op een verrassende wijze z’n personage gestalte kan geven, van arrogant tot grappig en emotioneel, en Johnny Marco bijgevolg altijd op de een of andere manier in de gratie van de toeschouwer weet te houden. Wat Johansson was voor Lost in Translation is Dorff voor Somewhere, met een gelijksoortige fysieke uitstraling en aantrekkingskracht. Met z’n rol in deze film boort de Amerikaan overigens een totaal nieuw publiek aan, want Blade (1998), Felon (2008) en World Trade Center (2006) zijn niet meteen producties die meerwaardezoekers op hun verlanglijstje hebben staan. En Dorff komt goed weg met een rol die een hoge emotionele en veel minder fysieke inspanning vergt en de rust die hij in een aantal scènes met de jonge Elle Fanning (Cleo) uitstraalt is vertederend en inspirerend.
 

 

De elfjarige Elle Fanning is een natuurtalent. Als baby debuteerde ze als jongere versie van haar zusje Dakota Fanning in I Am Sam (2001) en een jaar later in de scienfictionserie Taken (2002), in 2008 kreeg ze een rolletje in The Curious Case Of Benjamin Button en in het voorjaar van 2011 kon u haar aan het werk zien in Super 8 van regisseur J.J.Abrams en producer Steven Spielberg. Op de vraag waarom de jonge actrice zo gegeerd is, krijgt u een antwoord in Somewhere, want niet alleen heeft ze de uitstraling van een veel rijper meisje, bovendien is ze perfect gecast voor de rol van Cleo en weet ze zich probleemloos staande te houden naast Stephen Dorff, wat niet voor de hand ligt, want Dorff is een echt cinemabeest, niet meer, maar ook niet minder. Tussen de nymfomane blondines die altijd wel ergens in haar vaders buurt rondhangen, is de jonge Cleo een verfrissende verschijning, de vlees geworden onschuld die bij Johnny Marco een totaal nieuw en onverwacht denkproces triggert.

 

Sofia Coppola maakt van Somewhere een zachtmoedige en bij momenten ontroerende film, met personages die tot de verbeelding spreken, zonder dat er sprake is van overkill. Het onderwerp krijgt een welwillende en grootmoedige behandeling waarin de donkere kantjes van het hoofdpersonage voorzichtig worden gesuggereerd of bijna toevallig getoond en de spaarzame dialogen zelden persoonlijk of emotioneel zijn. Het beeldmateriaal neemt voor een groot stuk die taak voor z’n rekening waarbij close-ups en veelzeggende blikken tussen vader en dochter minstens evenzoveel vertellen. Coppola schrikt er bovendien niet voor terug om de camera gewoon te laten draaien, lichtjes in- of uitzoemend, terwijl de actie zich herhaalt (de beginscène met de sportauto) of gewoon stilvalt (de scène waarin Johnny een wit masker op het aangezicht gesmeerd krijgt), maar in elk geval de aandacht van de toeschouwer volledig naar zich toetrekt. De appel valt niet ver van de boom, zeker niet als je Coppola heet.
 

 

Coppola kiest in deze film voor iets donkerdere kleuren, vooral in de appartementen van het Chateau Marmont in Hollywood en later in het luxehotel in Rome. De buitenopnamen zijn fel en soms een beetje overbelicht (zoals in de helikopterscène in Las Vegas) om de hitte van de woestijn gestalte te geven. De opnamen zijn loepzuiver en gedetailleerd. Ongerechtigheden zijn uit den boze. Het geluid staat in 5.1 en daarmee doet Johnny’s sportwagen z’n voordeel als ie weer een keertje hard optrekt of met gierende banden rondjes draait op de kruising van landweggetjes ergens in de middle of nowhere. Voor de rest is de geluidstrack eerder rustig, met opvallende popdeuntjes voor- en achteraan.

Een aantal Andere Trailers.
 

 

Sofia Coppola’s derde langspeelfilm Somewhere is een meesterlijke kleinschalige productie die vooral steunt op emotie en menselijke warmte en veel minder op actie, hoewel haar hoofdpersonage Johnny Marco de motor van z’n sportwagen een aantal keer flink laat janken. De schildering van het milieu waarin filmsterren zich in dat deel van de wereld bewegen is zonder meer geslaagd, de karakters die ze ten tonele voert zijn boeiend en interessant en nodigen uit tot inleving. Somewhere is een zeldzame witte parel. Koester ’m.