FILM
Zoals reeds aangehaald in mijn bespreking over The Three Musketeers besliste producent Alexander Salkind ergens in het productieproces om niet één maar twee films te maken over de beroemdste helden uit het oeuvre van Alexandre Dumas. Te oordelen naar The Four Musketeers moet die beslissing al redelijk vroeg in het creatieve proces genomen zijn. Niet alleen bevat de prent immers een plot die je grotendeels los kan zien van de gebeurtenissen in de eerste film, ook toon en stijl verschillen. De zorgeloze humor blijft weliswaar stevig overeind, maar toch gaat The Four Musketeers meer de serieuze toer op. Politieke intriges halen de bovenhand op komische schermduels en voor de helden staat er zowaar iets wezenlijks op het spel. Het grote voordeel daarvan is dat we de kans krijgen om dieper in de psyche van de protagonisten te kijken. Wat de prent er overigens niet van weerhoudt om oppervlakkig te zijn op de meest entertainende wijze.

Het verhaal pikt de draad op vlak na de inauguratie van d'Artagnan als musketier. Milady De Winter, haar liefdesgezel Rochefort en kardinaal Richelieu kunnen hun nederlaag uit de eerste film niet verwerken en plotten de ontvoering van d'Artagnans geliefde Constance. Met behulp van zijn drie vrienden weet de musketier zijn liefje te bevrijden uit de klauwen van de slechteriken, maar de ontvoering blijkt al snel slechts een afleidingsmanoeuvre voor hun ware missie. Kardinaal Richilieu wil koste wat het kost voorkomen dat de Engelse hertog Buckingham zich mengt in de Franse godsdienststrijd, die gesymboliseerd wordt door de belegering van het door Hugenoten bevolkte La Rochelle. De kardinaal geeft Milady zelfs de toestemming om de hertog van kant te maken. Het is aan de vier musketiers om te voorkomen dat zij in haar opdracht slaagt. Ook al moeten ze daarvoor misschien persoonlijke offers brengen.

Je merkt het al aan de korte inhoud: het rock-n-rollgehalte in The Four Musketeers ligt iets lager dan in The Three Musketeers. Nu de sfeerschetsing van de zeventiende eeuw achter de rug is, storten de makers zich meer dan ooit op de politieke machinaties achter ieder plotpunt. Langzaam wordt zo duidelijk dat de protagonisten niet meer zijn dan pionnen in een spel van geven en nemen, van idealisme en opportunisme. Natuurlijk verkoopt regisseur Richard Lester die boodschap iets lichter - hoe anders een bijzonder vermakelijk slapstickduel op een bevroren meer te verklaren? - maar dat er iets meer vlees aan het inhoudelijke bot zit, komt de film zeker ten goede. Bovendien wordt ook de achtergrond van enkele personages dieper uitgespit, waardoor met name het gedrag van Athos en Milady De Winter beter verklaard wordt (ook al geeft de prent geen antwoord op de vraag waarom Athos aan geheugenverlies lijkt te lijden als het op zijn ontmoetingen met de vileine dame in The Three Musketeers aankomt).

De schaal van de prent heeft ook een upgrade gekregen in vergelijking met zijn voorganger. De actie beperkt zich niet tot een klein aantal personen in luxueuze decors, maar tovert een geloofwaardige belegering van La Rochelle op het scherm. Richard Lester toont zich niet alleen een uitstekende actieregisseur in deze scènes - waarbij vooral zijn oog voor dramatische overzichtsstandpunten opvalt - het is ook evident dat de stijl die hij hanteert nadrukkelijk bekeken werd door regisseurs als Terry Gilliam (Monthy Python And The Holy Grail, Jabberwocky) en Peter Jackson (de Lord Of The Rings-trilogie). Lalo Schifrin levert de meeslepende muziek, die in niets lijkt op de hippere muziek die hij doorgaans in de jaren zeventig produceerde, maar daarom niet minder amusant is. Ook de kostuums en de sets zijn van een schaal die we tegenwoordig maar zelden meer zien of waarvoor men liever de computer inschakelt. zeker het vermelden waard is bovendien het werk van cameraman David Watki die zowel de grandeur als de intimiteit van het verhaal treffend in beelden vat.

Of The Four Musketeers omwille van al het aangehaalde bewijsmateriaal ook een betere film is dan The Three Musketeers, is geen eenvoudige vraag om te beantwoorden. De laatste act is zonder meer een tour de force waarin zowel de emoties en de motieven van de personages als de actie - dat in meer dan één opzicht vurige gevecht aan het klooster! - topklasse zijn in het spektakelgenre. Maar dat steekt dan weer zo schril tegen de openingssènes van de prent - waarin d'Artagnan zich een overbeterlijke Casanova toont - dat je nooit met zekerheid weet hoe serieus je alles wat zich op het scherm afspeelt nu moet nemen. Het enige dat ik met zekerheid durf te zeggen is dat de combinatie van The Three Musketeers en The Four Musketeers zonder meer de meest unieke en entertainende adaptatie is van Dumas' romans die ik ooit heb gezien.

BEELD EN GELUID
Zowel qua beeld als geluid bevat de transfer van The Four Musketeers dezelfde kwaliteiten als die van de eerste musketiersfilm. Dat betekent helder afgelijnde scènes, een mooie kleurenweergave, prima contrasten en een opvallend gebrek aan filmgrain. Het enige dat we de transfer kunnen aanwrijven is dat de helderheid in de daglichtscènes soms net iets te hoog ligt. De monosoundtrack komt het best tot zijn recht in de belegering van La Rochelle, maar ook in de andere sequenties valt er weinig aan te merken op het audiospoor.

EXTRA'S
De schijf bevat geen bonussectie.

CONCLUSIE
The Four Musketeers is een waardige opvolger van The Three Musketeers, die de plezierige onnozelheden van het eerste deel niet volledig laat schieten, maar wel meer aandacht besteedt aan politieke intriges en karakterontwikkeling. Beeld en geluid halen eens te meer een hoog nievau, maar het ontbreken van een bonussectie is erg jammer.