Om precies 04.57 uur op een doodgewone ochtend net na het opkomen van de zon, wordt Los Angeles vanuit de ruimte aangevallen: enorme lichtballen vallen op verschillende plaatsen op de stad, de aarde rommelt als tijdens een aardbeving en door het dikke wolkendek schieten lichtflitsen heen en weer. Jarrod en Lainey, op bezoek bij hun vriend Terry op de 20ste verdieping van een luxeflatgebouw, worden door het lawaai gewekt en als hij de gordijnen opentrekt en in het felle licht staart, worden de aders op z’n gezicht zichtbaar en voelt hij de aandrang om naar buiten te stappen en zich door de lichtbundels mee te laten zuigen. Maar Terry kan voorkomen dat zulks gebeurt, terwijl hun vriend Ray in de belendende kamer wel de ultieme stap heeft gezet: net zoals honderdduizenden inwoners van L.A. verdwijnt hij in de buik van een gigantisch buitenaards moederschip dat tussen de wolken zichtbaar wordt.
 

 

Ze zitten als ratten in de val. De gordijnen houden ze gesloten om inkijken te voorkomen en de felle lichtbundels tegen te houden, maar schijnbaar is er meer aan de hand want het internet is uitgevallen, de berichtgeving op tv is onderbroken en even later is er in de badkamer en op het toilet geen water meer. Als ze proberen te vluchten naar de nabijgelegen jachthaven – omdat ze menen op het open water veilig te zijn – worden ze bij het uitrijden van de parkeergarage geconfronteerd met een gigantisch dinosaurusachtig wezen dat de uitgang blokkeert: Terry’s auto wordt ondersteboven gekeerd en tijdens een ongelukkige vluchtpoging wordt hij door het buitenaardse creatuur gegrepen en opgezogen. Op de terugweg wordt het gezelschap – ondertussen beperkt tot Jarrod, Lainey en Terry’s vriendin Candice - met een nieuwe hindernis geconfronteerd: staalachtige constructies met lange lichtgevende vangarmen als gigantische voelsprieten die alles wat beweegt vastgrijpen en wegslepen. De efficiënte tussenkomst van Oliver, de receptionist van het flatgebouw, kan erger voorkomen, maar het is duidelijk dat er van wegkomen geen sprake is en dus besluit het viertal om zich te verschansen tot er hulp komt, als die er ooit komt. De rust die even later terugkeert is overigens van korte duur, want nieuwe lichtballen vallen uit de lucht en de straaljagers en stealth-bommenwerpers die de aanval op het moederschip inzetten, worden één na één door kleine driehoekige tuigjes uit de lucht gehaald. Eén stealth treft het moederschip dat na een flinke ontploffing neerstort, maar al na een paar uur is het weer in de lucht en heeft het zich van de klap herstelt. Een nieuwe vluchtpoging wordt door Oliver van de hand gewezen gezien de eerdere ervaring, maar Jarrod ziet geen alternatief: hij wil naar buiten.
 

 

Skyline is een sciencefictionfilm volgens bekend recept: een kleine groep overlevenden die de strijd aanbindt met buitenaardse indringers in de hoop te overleven en in het beste geval het gevaar te bezweren. U zag het eerder in War Of The Worlds (1952), The Day Of The Triffids (2009) en recent ook nog in District 9 (2009) waarmee deze film qua visuele effecten het meest gemeen heeft. Maar in Skyline is het al vroeg duidelijk dat de aardbewoners geen schijn van kans hebben, want de makers halen alles uit de CGI-kast om indruk te maken en spektakel te creëren. Oliver, Jarrod, Lainey en Candice vechten alleen maar voor uitstel, want Los Angeles is ondertussen schoongeveegd en de militairen die van op de daken de vijand bestoken, zijn niet opgewassen tegen wezens die boven de flatgebouwen uitsteken en vergezeld worden van een vloot van kleine handige en zeer wendbare, vliegende en inktvisachtige schepsels waartegen machinegeweren en pistolen niet opgewassen zijn. Bovendien zijn de gebroeders Strause niet echt geïnteresseerd in de vier hoofdpersonages en dat komt de inleving niet ten goede. Maar dat is duidelijk ook niet hun bekommernis, want de nadruk ligt op de visuele effecten en toegegeven, die zijn indrukwekkend en adembenemend, waardoor liefhebbers van pure avonturenfilms uitstekend aan hun trekken komen.
 

 

Grootste manco is de veelheid van buitenaardse creaturen die uit allerlei rampenfilms zijn gejat zoals de Gozilla-achtige monsters, de vliegende schotels uit War of the World, de plantachtige wezens uit The Triffids en het moederschip dat meer dan toevallige overeenkomsten vertoont met de gigantische structuur uit Distict 9. De regisseurs Colin en Greg Strause gooien alles op een hoopje alsof alle vijandige wezens uit het heelal samenspannen om de bewoners van die onooglijke aardkloot de duivel aan te doen. Ook sciencefiction is gebaat bij zuinigheid, maar hier is jammer genoeg alleen sprake van overkill. Dat de CGI-trucjesdoos onbeperkte mogelijkheden heeft, dat weten we ondertussen wel, het is dus niet nodig om dat per se te willen demonstreren.
 

 

Over de acteerprestaties kunnen we kort zijn: de personages zijn van bordkarton en daaraan kan Eric Balfour (24, 2001-2007) niet veel veranderen. Scottie Thompson en Brittany Daniel zijn gewoon oninteressant en alleen David Zayas (Dexter, 2006-2011) trekt de aandacht als de perfect gecaste receptionist die de leiding neemt, maar die uiteraard ook niet opgewassen is tegen de overmacht van de buitenaardse monsters. Bijzonder frustrerend is het feit dat er met de huidverkleuring van de personages – als ze te lang in het witte licht staan – en waarover in de film heel wat te doen is, uiteindelijk niets gebeurt. Op het einde van de film is bovendien gekozen voor een in dit geval zeer onbevredigende Alien-achtige uitkomst die schijnbaar alleen maar als opwarmer dient voor een eventuele Skyline-sequel.
 

 

De beeldkwaliteit is zonder meer uitstekend en de CGI-effecten zijn indrukwekkend. Het kleurenpalet is iets aan de donkere kant, maar de tinten zijn bij momenten fel zonder dat er sprake is van oververzadiging. Van printbeschadigingen en andere technische mankementen is geen sprake. De geluidsband is vooral heftig en de achterste kanalen hebben de handen vol met de afschrikwekkendste geluiden, de rommelende achtergrond en de neerstortende vliegtuigen. De soundtrack is eerder bombastisch, maar dat zal u niet verbazen.

In de afdeling Extra’s vindt u een handvol niet zo interessante Deleted & Extended Scenes, een paarevenmin interessante Alternate Scenes en een lange bijdrage die Pre-Visualization is genoemd en waarin u een lange scène uit de film in (primitieve, maar efficiënte) animatievorm te zien krijgt.

 

 

Skyline is vooral een film voor liefhebbers van avontuurlijke sciencefiction zonder veel diepgang en waarin de nadruk op de speciale effecten en het rampscenario ligt.