In The Scent Of Green Papaya zien we de wereld door de ogen van de 10-jarige Mui die van het platteland naar de stad is gekomen om er als dienstmeisje haar kost te verdienen in de keuken van een welvarende familie. De plaats is Saigon, Vietnam, en het tijdstip 1951, lang voor de oorlog die de stad en het land onherkenbaar zou verminken. Het jonge meisje, niet ouder dan het oudste zoontje van de familie, zien we aan het werk tijdens de bereiding van de maaltijden, het schrobben van de vloer, het afnemen van het stof waarbij ze een dure antieke vaas breekt en achteraf op haar kleine kamertje waar ze een kever in een kooitje houdt zoals andere kinderen vogeltjes en naar de groene kikker kijkt op een al even groen blad en een druppel wolfsmelk die zich na het plukken van een papaya voorzichtig aan het eind van de stengel vormt. Mui’s leven is eenvoudig en simpel, maar ze geniet van de kleine dingen en in het huishouden gaat ze als een onzichtbare geest van de ene taak naar de andere. Dat de echtgenoot drinkt en naar ander vrouwen gaat, het zuurverdiende huishoudgeld steelt om z’n escapades te betalen en het gezin elke keer op de rand van de afgrond achterlaat, ze ziet het en ze voelt het verdriet.
 

 

Tien jaar gaan voorbij en het kleine meisje groeit uit tot een mooie jonge vrouw. Nog steeds is ze in dienst bij de familie, maar als de echtgenoot plots overlijdt komt het naai- een stoffenwinkeltje van z’n vrouw in financiële problemen en wordt er uitgekeken naar een nieuwe aanstelling voor Mui. Khuynen, de vriend van de oudste zoon van de familie, is bereid om haar in huis te nemen en zelfs beter te betalen. Ze kent de goeduitziende dertiger als sinds haar aankomst in de stad en als kind was ze een al een beetje verliefd. Khuyen is ondertussen een vooraanstaand concertpianist en componist geworden met een wat zenuwachtige en opgetutte vriendin die er maar niet schijnt in te slagen om hem tot een huwelijk over te halen. Dat z’n dienstmeisje Mui gevoelens voor hem koestert, dat beseft Khuyen niet, maar zelf tekent hij op een rustig moment haast onbewust haar fijne gelaatstrekken op een stukje papier dat eigenlijk bedoeld is voor muzieknoten.
 

 

The Scent Of Green Papaya is een bloedmooie film die steunt op de waarnemingen van het hoofdpersonage en de aandacht van de regisseur voor kleine details in het interieur en in de omgeving van het ruime en zonnige interieur, en veel minder op een spannend of avontuurlijk scenario. De voortgang is rustig zoals het leven van alledag, alleen verstoord door de grappige plagerijen van de jongste zoon van de familie en het verdriet als blijkt dat z’n vader opnieuw de kassa heeft leeggemaakt en van een kleine wandeling gebruik maakt om er naar oude gewoonte vandoor te gaan. Dat komt omdat je niet weet hoe je een man gelukkig moet maken, verwijt z’n oude inwonende moeder haar schoondochter, waardoor een oude wond opnieuw wordt opengereten, want was hij zeven jaar geleden niet tot inkeer gekomen na het overlijden van z’n dochtertje dat hij als een straf beschouwde voor zijn zonden? Het resultaat is een geloofwaardig en levensechte productie, met veel liefde gemaakt en net voldoende emotie om de aandacht gaande te houden, want het is vooral de warmte die de personages uitstralen, het kleine geluk dat uit hun ogen straalt, dat imponeert en ontroert.
 

 

Vanaf het moment dat Mui in het huishouden van Khuyen terechtkomt krijgt de film een duidelijkere verhalende structuur zonder dat de sfeer verandert. We zien hoe zij haar gevoelens zo goed mogelijk verbergt en hij haar voor het eerst als een aantrekkelijk vrouw en veel minder als z’n dienstmeisje bekijkt. Waar de kijker al een tijd op zit te wachten, dat krijgt in dit laatste deel z’n beslag en later – met een dik buikje – zien we Mui die leert lezen en schrijven met Khuyen als haar zachte leermeester. Je kan alleen maar hopen dat ze desondanks haar onschuld en eenvoud bewaart, want dat maakte haar zo aantrekkelijk vanaf de allereerste scène.

 

Regisseur Tran Anh Hung reconstrueert in The Scent Of Green Papayas een tijdperk dat door de oorlog volledig is weggevaagd en mede omdat hij visueel een perfecte film wilde maken, koos hij ervoor om de opnamen niet in Vietnam, maar in Parijs op een soundstage te draaien. Op geen enkel moment heb je als kijker de indruk dat er hier met decors wordt gewerkt, want de illusie is compleet, mede doordat de natuur en de natuurelementen perfect in scène gezet zijn. De acteurs bewegen zich rustig en met stijl in het eenvoudige en tegelijk weelderige decor en via het gebruik van sierlijk uitgewerkte doorkijkwanden kunnen twee tot drie verschillende scènes tegelijk in beeld worden gebracht, een procedé waarvan de regisseur meermaals gebruik maakt om de gang van zaken in het huis, in de keuken en op straat voor de kijker zichtbaar te maken. Het veronderstelt een zeer precies uitgekiende opstelling van de verschillende sets, wat in een decoromgeving zo veel makkelijker te realiseren is.
 

 

De dialogen zijn tot het strikte minimum beperkt. Heel veel informatie haalt de kijker uit de situaties die zich na elkaar ontvouwen. De oudere vrouw in de keuken en een toevallige passant doen dienst als informatiebronnen voor de ontbrekende schakels en op het moment dat ze niet meer nodig zijn, verdwijnen ze gewoon uit het zicht: alleen wat essentieel is blijft over. Hetzelfde geldt voor de acteurs die hun bewegingen tot het strikt noodzakelijke beperken en meer met gelaatsuitdrukkingen vertellen dan met woorden. Het heeft destijds indruk gemaakt op de jury van het Festival van Cannes die The Scent Of Green Papaya in 1993 terecht de Palme d’Or toekende.
 

Op de beeldkwaliteit van deze film is niets aan te merken. De kleuren zijn fel met een lichte voorkeur voor groen en beige, het zwartniveau is helemaal in orde en de detaillering is altijd uitstekend. De geluidstrack is eerder stil, met veel traditionele muziek die perfect aansluit bij de sfeer die een dergelijke film behoeft.

 

De Originele Bioscooptrailer en twee Andere Trailers.
 

 

The Scent Of Green Papaya is een verstild en zinnenstrelend portret van een kind dat opgroeit tot een aantrekkelijke jonge vrouw die dankbaar is voor de eenvoudige dingen des levens en die niet streeft naar meer en beter, maar die geniet van het moois wdt de natuur en het leven te bieden hebben: de aanblik van een veelkleurige kikker in een overgebleven plasje, een waterdruppel op een groen blad en de zoete geur van groene papaya’s.